sexta-feira, 29 de fevereiro de 2008

A nena

Juan José Millas / El País

No taller literario dos mércores alguén propuxo que comentásemos "A nena de Rajoy" para desentrañar se tratabase dun relato de humor ou de terror, pois había quen ao escoitalo escachara coa risa e quen se morreu de medo. Non houbo acordo. Tampouco fomos capaces de valorar a influencia da expresión exasperada de Rajoy nos oíntes. O feito de que o lese mirando con inquietude cara aos lados, coma se lle perseguisen, pero que salivara en exceso, coma se gustáselle que lle perseguisen, non contribuíu a aclarar as cousas. Unha das participantes logrou pornos os pelos de punta ao relatar que a noite do luns soñara que a nena de Rajoy, ao facerse maior (e psicópata), aparecíase á nena de Otegi (que escribira un conto idéntico, pero cunha nena vasca), á que rumoreaba no medio da noite: "Teño un título profesional cotizado, sei idiomas e pertenzo a unha nación vella". Ao que a nena de Otegi respondía cun baile rexional andaluz, e non vasco, como cabería supor, porque tamén se volveu tola.

Alguén propuxo que nos centrásemos na construcción do personaxe, pois causaba asombro que en tan só un minuto, e coa enumeración de escasos catro trazos, o líder do PP construíse unha protagonista de tanto carácter. Tras estudiar o asunto, estivemos de acordo en que a nena, a pesar de ter todo o que o seu creador imaxinara para ela (casa, familia, orgullo español, etcétera), era profundamente infeliz, outra contradicción enormemente eficaz desde o punto de vista narrativo. O vindeiro mércores estudiaremos o porqué da súa infelicidade, que en principio podería deberse ao consumo de fármacos, ao feito de que os seus pais ceen os venres con Zaplana, a que sexan do Opus ou á combinación diabólica de todas esas posibilidades.

http://www.elpais.com/articulo/ultima/nina/elpepiopi/20080229elpepiult_1/Tes

terça-feira, 26 de fevereiro de 2008

Esconder o que se ten. De Suso de Toro


De SUSO DE TORO

Vemos ao PP de Galicia aproveitar todos os seus recursos, ate recollendo a políticos que expulsara, para conseguir todos os votos que poida. É lóxico. O PSdG presentar candidatos apoiados por ministerios e ao seu propio secretario de Organización, quere demostrar capacidade e poder para que apoiemos a súa candidatura. É lóxico. E tamén vemos coma o BNG fai o contrario, non é lóxico. Beiras e Nogueira nas Cortes darían a Galicia unha presenza impresionante. Retírase como parlamentario Francisco Rodríguez, moi activo e respectado no Congeso. Alí o BNG formou parte da maioría parlamentar que investiu ao presidente e apoiou orzamentos e leis nesta lexislatura, foi unha forza útil. Pero agora as súas listas electorais non parece que busquen os votos para ampliar ou manter o número de deputados. No canto de ofrecer as candidaturas máis arroupadas e atractivas que pode, esconde os seus mellores activos no soto baixo chave. Referímonos ás súas figuras máis coñecidas en Galicia e España, Xosé Manuel Beiras e Camilo Nogueira, que son ademais as máis valoradas e con máis experiencia parlamentar. Sen contar con que ambos son referencias da esquerda, do nacionalismo e da política galega. Xosé Manuel Beiras, da man do galeguista Ramón Piñeiro, foi un fundador do Partido Socialista Galego nos anos sesenta, licenciado en Dereito, catedrático de Economía, candidato do PSG nas primeiras eleccións democráticas, representante na FPS, Federación de Partidos Socialistas española, autor dun libro de referencia (O atraso económico de Galicia), portavoz do BNG no Parlamento galego e candidato a presidente da Xunta en varias lexislaturas. Camilo Nogueira, da Asociación Cultural viguesa pasa nos anos sesenta a fundar Galicia Socialista e participar na organización do sindicalismo vigués, enxeñeiro industrial e economista, é detido, torturado e despedido de Citroën na gran folga do 72, autor da parte económica das "Bases constitucionais da nación galega", dirixente da UPG e AN-PG, fundador do POG e Unidade Galega, de EG, membro da comisión para o Estatuto dous 16, membro do Parlamento galego por Unidade Galega e o PSG-EG, membro do Parlamento europeo polo BNG, autor dun libro (O reino da Gallaecia) que cambiou a historiografía galega.
Méritos e capacidades demostradas.

Tampouco cabe dúbida, visto o que xa demostraron ambos nun parlamento, que serían vistos e oídos. Imaxinalos nas Cortes sería imaxinar unha presenza de Galicia impresionante, farían visible politicamente a Galicia. Como o BNG non os presenta pola Coruña e Pontevedra? Sen dúbida, as organizacións políticas teñen razóns que os demais descoñecemos, non son perfectos, haberá diferenzas, pero se unha forza é incapaz de integrar as súas diferenzas internas como vai gobernar un país. Da a impresión de que o Bloque mira máis cara a dentro, cara ás súas diferenzas, que cara á sociedade, coa que ten unha responsabilidade. Eses dous membros do Bloque practicamente garántenlle manter o resultado anterior ou, máis probablemente, melloralo. Para facernos unha oferta equivalente o BNG terá que buscar moito entre os seus membros; aínda máis, no conxunto do país. Doutra banda dar a Galicia unha gran presenza política no conxunto de España, e non lle sobra. Poida que ao BNG lle sobren Beiras e Camilo, pero a Galicia fanlle falta. É tan evidente que resulta chocante. A diferenza dos outros partidos, non quere o BNG ter un bo resultado electoral? Non desexa os votos realmente da cidadanía? Paréceo. O BNG leva perdendo votos e deputados elección tras elección, quizais se sinta compensado con que, sendo necesario para formar unha maioría, toca poder. Pero a fonte do poder en democracia son os votos, e o único que da lexitimidade e forza. Quen perde apoio electoral, máis tarde ou máis cedo, acaba perdendo tamén as consellerías. Ao non ofrecerlle á cidadanía o mellor que ten dentro e ao tempo pedirlle o voto, é coma se dixésenos que para ter unha forza política propia, algo que boa parte da cidadanía cre necesario, hai que votar inexorablemente calquera lista que nos presente, xa que non hai alternativa. Iso sería unha corrupción das relacións entre unha organización e a sociedade, unha arrogancia que toma aos votantes por reféns, e a sociedade acabaría por facerllo pagar. Non vén ocorrendo iso xa? De volver retroceder electoralmente agora non bastaría con atribuílo á conxuntura ou a inimigos exteriores, o BNG tería que revisar o camiño e os pasos dados.

sexta-feira, 22 de fevereiro de 2008

Os malos tratos que ninguén quere xulgar

A xustiza deixa desamparada a unha víctima de violencia de xénero - Ningún tribunal declárase competente para resolver a súa demanda de separación

Mónica C. Belaza / El País.

"Vouche a rebentar a boca". "Aquí vai haber sangue". Son algúns das mensaxes que Laura (nome ficticio) leu antes de saír fuxindo de Barcelona camiño a Madrid, intentando escapar do seu agresor coas súas dúas fillas. Agora, e a pesar de que todos os xulgados coinciden na gravidade da situación, ningún quere resolver o procedemento civil que ten que determinar asuntos tan importantes como con quen quedan os fillos, o réxime de visitas a favor do pai ou as pensións de alimentos. A razón é unha redacción dun artigo da Lei de Enxuizamento Civil que os xuíces interpretan de forma diversa. Pero mentres os tribunais ponse de acordo, ninguén xulga o caso de Laura, que leva un mes e medio de aquí cara alá coas súas fillas, de xulgado en xulgado, de Madrid a Barcelona e de Barcelona a Madrid. En balde ata o momento. E non é un caso único. Este artigo legal está provocando máis situacións como esta.

Laura pediu unha orde de protección en Barcelona, que lle foi concedida no Xulgado de Violencia sobre a Muller número 3 desta cidade. Establecéronse medidas de cautela penais -unha orde de afastamento- e civís -outorgábaselle a custodia á nai e establecíase un réxime de visitas a favor do pai moi restrinxido; dúas horas ao mes e nun punto de encontro familiar, o que indica, en principio, que había indicios importantes de violencia-. As medidas civís teñen unha vixencia dun mes. Para que se prorroguen débese presentar unha demanda de separación, divorcio ou de medidas paterno filiais cando non están casados. Laura chegou a Madrid, puxo o tema en mans dunha avogada e presentaron a demanda nun xulgado de familia madrileño.

A xuíz sinalou que non era competente para levar o caso porque, segundo o artigo 19 bis da Lei de Enxuizamento Civil, cando hai malos tratos quen debe resolver é o Xulgado de Violencia sobre a Muller. Así que Laura volveu a Barcelona, ao tribunal que dictara a orde de protección. Pero este dixo que tampouco podía facer nada por ela. Que o expediente trasladouno a un xulgado do penal para que decidise se había delicto, e que o asunto xa non era seu. Nin penal nin civilmente.

A situación actual resúmese da seguinte forma: ninguén quere resolver as medidas civís do caso de Laura. Ninguén quere fixar con quen deben quedar as nenas, nin as súas pensións de alimentos, nin se debe haber visitas para o pai, nin como deben ser estas se as hai.

"Hai un evidente problema coa aplicación deste artigo da lei", sinala Consuelo Abril, da Comisión de Investigación de Malos Tratos a Mulleres e avogada de Laura. "Os xuíces non teñen claro quen é o competente nestes casos. O Tribunal Supremo e as audiencias provinciais din cousas distintas. Algúns xulgados de familia aceptan as demandas e outros non. O que dá lugar a casos como este en o que a xustiza deixa desamparada a unha muller que tivo que saír fuxindo da súa cidade polo risco que corría". Abril pide ás autoridades que non miren para outro lado ante estes problemas e que os metan na axenda da campaña electoral. "Este ano morreron o dobre de mulleres que en 2007 durante o mesmo período e hai que solucionar lagoas como esta".

http://www.elpais.com/articulo/sociedad/maltrato/nadie/quiere/juzgar/elpepisoc/20080222elpepisoc_8/Tes?print=1

quinta-feira, 21 de fevereiro de 2008

10 de Marzo (Día da Clase Obreira Galega).

Como cada 10 de marzo, a CIG conmemora este ano o Día da Clase Obreira Galega cunha manifestación nacional en Ferrol, unha ofrenda floral ante o monumento ao 10 de Marzo e unha asemblea e posterior manifestación en Vigo. Ademais, o día 4 de marzo, celebrarase a II edición dos Premios do Día da Clase Obreira Galega, nun acto que terá lugar en Compostela.

A denuncia da perda da capacidade administrativa dos salarios, das altas taxas de eventualidade e o aumento da xornada laboral serán, xunto á histórica reclamación da plena soberanía nacional, os eixes arredor dos que a CIG centrará ás súas reivindicacións nesta significativa data.

Pero alén das reivindicacións, para a Confederación Intersindical Galega este é un día para a memoria. Unha data na que dos traballadores, Daniel Niebla e Amador Rei, foron asasinados pola Dictadura franquista polo simple feito de loitar, xunto cos seu compañeiros, pola súa dignidade.

O xermolo do movemento obreiro galego.

O detonante daqueles feitos foi a negociación do convenio de Bazán. Os traballadores do estaleiro reclamaban a súa negociación en Galiza, pero o 7 de marzo recibían o comunicado de que fora asinado en Madrid. Isto provocou a súa mobilización e o paro da factoría, o día 9 de marzo, na súa totalidade.

Como resposta, a empresa anuncia a suspensión de emprego e soldo e a prohibición, a varios representantes sindicais, de entrar nas instalacións da empresa pública. Ante isto, os traballadores acordan ocupar as instalacións, pero o réxime non tarda en reaccionar. Perante a mobilización envía ao estaleiro ás forzas policiais, que cargan contra os traballadores deixando como resultado numerosos feridos por golpes e esmagamentos.

A primeira hora da mañá do día seguinte, xa 10 de marzo, os traballadores concentráronse diante das portas do estaleiro, que permanece pechado e acordan percorrer a cidade, explicar o que está a acontecer e demandar a solidariedade doutras fabricas.

Arredor de 4.000 obreiros parten cara a ponte das Pías. Ao chegaren ao cruce coa estrada de Castela a Policía armada ordena que se deteñan, prodúcese un enfrontamento e dous traballadores, Amador e Daniel, son asasinados e máis de corenta, resultan feridos.

O soterramento dos asasinados convértese nunha masiva manifestación de solidariedade que se estende non só por Ferrol, senón tamén por toda Galiza. Prodúcense paros en Varreras, Vulcano, Citröen, Freire, Reyman, Santo Domingo, Censa, Yarza, Refrey e Ascón. Convócase unha folga xeral en Galiza e unha gran manifestación, o día 15 de marzo, en Vigo.

As mobilizacións xeneralízanse en Ferrol e prolónganse ate o día 20 e a cidade chea a quedar incomunicada por tren, por estrada e teléfono. Ese día, ábrense as portas do estaleiro e os traballadores reincorpóranse aos seu postos de traballo baixo o control da policía armada, que vixía o acceso ao estaleiro.

O Día da Clase Obreira Galega é, polo tanto, unha data na que se conmemora a loita pola liberdade e polos dereitos laborais. A loita, en síntese, pola dignidade como pobo e como clase traballadora.

(CIG – Boletín Sindical. Nº8)

terça-feira, 19 de fevereiro de 2008

Onde está Wally?


Unha magoa que non tiveran lugar na primeira fila. Merecíano como pago aos servizos prestados... A quien buen arbol se arrima buena sombra...

Outro cambio é posíbel

O éxito evidente da manifestación de onte debería obrigar a reflexionar aos partidos do actual Goberno Galego sobre cal é a súa deriva no que respecta á política medioambiental, industrial, forestal e de ordenación do territorio que defenden para o país. A presenza na manifestación de numerosas bandeiras galegas (sen a estrela e con a estrela), xa non é a primeira ocasión, é algo, que non semella casual. Esta manifestación amosa que existe unha cidadanía de esquerda e nacionalista en Galiza que cre que outro cambio é posíbel (as presenzas de Camilo e Beiras son significativas) , sen que isto supoña estragar o territorio e acomodarse aos intereses dos poderes económicos. BNG e PSdeG-PSOE deberían tomar nota (e moito máis en plena campaña electoral).

Olla
AQUÍ UN VIDEO da mobilización.

domingo, 17 de fevereiro de 2008

Miles de galegos saen á rúa contra “a venda do país”

Máis de 10.000 segundo a organización, toman Compostela para esixir a fin da destrución do territorio e a 'venda do país' por parte dos políticos


Galería

Manifestación 'Galiza non se vende'

Santiago transformouse onte ­nunha nova marea cidadá que levou o berro de 'Galiza non se vende' por todas as rúas e condenou a clase política co 'PSOE, BNG e PP a mesma merda é', pola venda do país ás multinacionais e a inoperancia ante a destrución do territorio.

Nunha mañá solleira que mesturou a reivindicació n co humor retranqueiro á galega, máis de 7.000 persoas segundo a organización e 5.000 segundo a Policía, marcharon xuntas desde a Alameda ata a Praza da Quintana contra a barbarie ambiental e erixiron como bandeiras da crítica o Plan acuícola, a ordenación mineira co sangrante exemplo do Courel, os parques eólicos, a contaminación de ríos e rías e a planta de Reganosa. Non faltou ninguén: desde o ecoloxismo e as plataforma afectadas polo proxecto ameazante das piscifactorías, ata xentes da cultura pasando por políticos críticos co rumbo que está a tomar Galicia como o líder do Encontro Irmandiño Xosé Manuel Beiras e o membro do Consello Nacional do BNG Camilo Nogueira, que marcharon xuntos.

Ante o éxito da convocatoria, na que non faltaron a música e os disfraces como os das azafatas de 'Galicia D'or', un paraíso con 'autovías das Illas Atlánticas', Mónica García, unha das portavoces de Burla Negra na convocatoria masiva da Quintana, deixou claro que 'nos vemos obrigados de novo a mobilizarnos porque non nos queda outro remedio, porque ben pouco tardou este goberno en defraudarnos'.

Neste punto coincidiu a actriz Mabel Rivera, presidenta da Fundación Galicia Verde, que non daba abasto saudando a compañeiros de loita pero que tivo tempo para mandarlles un recado envelenado: 'que se vaian enterando de que lles quedan dous escanos e nada máis e paréceme a min que o van notar porque esta é a cidadanía responsable da que tanto falaban antes de meterse nos despachos como covardes e traidores'.

Moitas foron as demandas e as consignas, desde o clásico 'o rodaballo metédeo no carallo' e 'pesca de baixura e non de acuicultura' en alusión á avalancha de piscifactorías de peixes planos que ameazan a costa, 'Reganosa ilegal e perigosa' e 'Touriño pódela levar ó monte Gaiás', en alusión á regasificadora de Mugardos, 'o Ribeiro non é un basureiro', berro de guerra dos colectivos contrarios ó futuro parque ambiental de Carballeda de Avia, e numerosas lembranzas a prol da conservación do Courel.

Entre tantas reivindicació ns, destacaron pola masiva presenza de manifestantes as relativas ó Plan acuícola. Para Fins Eirexas, secretario executivo de Adega, 'é a urxencia máxima nestes momentos e a bandeira porque os colectivos cidadáns son maioría e evidencian o que nós vimos defendendo durante longo tempo: non imos dar marcha atrás e van ver como o caso das Encrobas se lles multiplica por toda Galicia e non lles vai saír electoralmente rendible', advertiu.

Un extenso manifesto lido a varias voces

Na Quintana, ateigada como nas grandes citas, procedeuse a ler un extenso manifesto que foi compartido polos portavoces das principais plataformas participantes, máis de 60, que viviu os seus puntos álxidos cando se proclamou: 'aquí estamos para defender Corrubedo, Quilmas, Corcubión, Merexo, Camelle, Arou, Seráns e Lobeira', zonas ameazadas polo proxecto de granxas acuícolas, 'porque as nosas costas son a mellor piscifactoría'.

Ante a escenificación dos 'falsos' Quintana, Feijóo e Touriño de desentenderse do país por uns billetes, o berro volveu ser unánime: 'Galiza non se vende'.

OS DATOS

Todos co Courel, Ribeiro e Ferrol

Entre as plataformas participantes, fixeron especial ruído a de SOS Courel, o Foro Temos dereito a saber, contra o parque ambiental de Carballeda de Avia e os contrarios a Reganosa, moi cantareiros.

Os 'falsos' Feijóo, Touriño e Quintana

Non faltaron os políticos, pero con careta. Así, Touriño, Quintana, Feijóo e Carmen Gallego adicáronse a inaugurar rúas como a de 'Doutor Tojeiro' en vez de 'Teixeiro' e a vender o país por un puñado de billetes.

Do 'Oh, Lord' ó 'Río Lor'

Para facer un descanso na lectura do longo manifesto, a actriz e cantante Pepa Yáñez entoou o Oh,Lord de Janis Joplin transformado no Río Lor, en alusión á conca do Courel ameazada polas canteiras.

sexta-feira, 15 de fevereiro de 2008

Europeizarse

Felipe Senén

Europeizarse é verbo moi conxugado no presente, que implica a gobernantes e gobernados da "reserva espiritual" do Vello Mundo, como pregoaba a arroutada nacionalcatolicista. Os precedentes pérdense na antigüidade romana, logo metarfoséanse en imperios carolinxios, napoleonicos, nazis e chegan a nós a un tempo que Salvador de Madariaga militaba por unha Europa unida e pola paz, namentres o Festival de Eurovisión divertía ós novos televidentes cada Pacua Frorida. As cousas teñen mudado, dende 1986, cando se asinou o Tratado de Adhesión de España a la Comunidad Europea. Sobre os sentidos está que nos imos europeizando aceleradamente, punto de arranque para unha globalización máis mudializada (na linguaxe paranoica). Cambios demográficos, presión medioambiental, seguridade e máis seguridade... limar minifundios, fronteiras, moedas, idiomas... están nas mensaxes para uniformarse. Abúsase da democracia para sumirnos no consumo e convertirnos nun rebaño. Europeización que se nota en algo máis que na inxenua bandeira azul i estrelada pendurada sobre a porta dos concellos. Está en algo máis que na movilidade dunha diplomacia máis sutil, interesada en vencellos con latinoamérica, nos continxente de soldados en misións de paz e guerra, na atención ás estadísticas á eufórica hora do peche da Bolsa, nos proxectos de portos, aeroportos e vías que unen as metrópolis. Ou mesmo se evidencia na proliferación de bandas de alumnos do Erasmus que descobren por aquí o botellón e o que pode dar de si unha noite.... e ate polo paradóxico proceso de Bolonia, que atenta contra a formación na Historia do clasicismo greco-latino, que esquece ó Meditarraneo, ó mesmo mito da púnica Europa que lle da nome, moza raptada por Zeus en forma de touro, e que provocou a xenialidade de Picasso... que ignora a misión dos frades bieitos, franciscanos, dominicos, ó Renacemento e ó humanismo que, para ben ou para mal, están na mesma raiceira.

Os do común queixámonos da europeización na subida alarmante dos prezos. Pese á variedade de productos que hai neses supermercados con nomes alleos que se espallan pola periferia das cidades, con augas minerais e conservas francesas, viños italianos, yogures gregos, mobles nórdicos... e os nosos camións cargados con productos da terra chamuscados ó pasar os Pirineos. Si, pero tamén ollamos os escaparates e concorridos establecementos de Zara nas grandes rúas das cidades mundiais, e a Fadesa construindo por aquí e por acolá, trailers cargados de aceiro traballado en Galicia para a construcción da estación de Liexa, outros con xeradores eólicos... O cine, a moda, a arte, entran de cheo e de xeito varil neses cambiantes códigos. Tamén nos europeizamos neso de estar abertos e repartir inmigración chegada dese outro mundo marxinal, para revitalizar tanto desgaste e marcar xerarquías neofeudais.

E ata nos europeizamos en nimiedades, que son importantes para a cultura: madrúgase moito máis, á hora dos repartidores dos periódicos e dos donuts; o xantar é un tente en pé, para recollerse á hora das pitas no puleiro. Moitas vilas de estrada, que noutrora tiveron vida no ir e vir, nas súas tabernas e cafeterías, no luscofusco xa aparecen desertas, como as francesas. Moitas tradicións enxebres van quedando na memoria literaria ou na etnografía. Velaí a hispánica da tan reparadora siesta de despois de xantar. Xa dificilmente se pode facer, pois se non ataca o teléfono, chama á porta algún buscavida.

Equiparamos europeización a modernidade. E xa quixéramos ese equilibrio entre a tradición e busca innovadora. Por aquí confundimos con cementalo ou asfaltalo todo para acabar con canta bichería da a natureza, e rematar co humanismo como xeito de entender o mundo. Na Europa madura son conservacionistas que conservan. E arredor do intocable planifican o escenario vital: rehabilitación e revitalización do centro, áreas comerciais, escolares, de lecer, empresariais... e lánzanse á busca da contemporaneidade con novas arquitecturas, mostrario de novas tecnoloxías constructivas para ofrecer como modelos a outros. Namentre por aquí ándase ó rives: primeiro constrúese e logo, traese ós urbanistas para planificar (¿?). Apréndese esnafrándose varias veces contra a mesma pedra posta por nós. Algúns gobernantes aínda non superaron a protohistoria daquela tiranía de creerse os máis listos, teoricos e urbanistas da súa mesma cidade, que confunden coa súa casa. A modernidade está en consensuar democraticamente saberes, en crear equipos en base ás necesidades e adiantarse ó futuro. E a universidade, si quere regar dentro do testo, debe tramar democraticamente redes de colaboración, envestigando a fin de respostar ás necesidades, equilibrar os perigos dos excesos globais e tamén dos locais.

Europeizamonos porque viaxamos máis, tamén internauticamente e televisivamente. Hoxe educan os medios. O mundo está cada vez a menos horas de distancia por ceo, mar e terra, aberto a todas as idades, clases e por infindos motivos que a xestión turística se preocupa por reinventar. Estrasburgo, Bruxelas, París, Berlín, Londres, reclaman a presencia por política, negocios, congresos, exposicións, concertos, ou simplemente pola curiosidade de quen quere sair das cavernas. Así atopamos con cidades amantes de seus núcleos orixinarios, as vielle ville, atopando seu espíritu en feiras, liturxas, escenificacións de rememoración histórica. Onde os carrilóns dos reloxios dan as horas, as campanas tocan como facía séculos... e algúns comercios mostran tradicións anovadas, queixos, viños, froitos secos empaquetados en caixas, tecidos ou cestos artesanais. Cidades con áreas industriais ben organizadas e caviladas en futuro, próximas a todas as vías... parques inmensos, recorridos por ríos limpos de ribeiras coidadas, con parruliños e peixes. Xardíns onde os escolares aprenden arte floral; inmensos mercados de frores, verdes, murchas, concursos, premios, negocio... que aquí reducimos ás liturxas de feles defuntos. Os chips para saber dar, recibir e compartir vanse mudando.

Felipe Senén López Gómez é museólogo e técnico de Xestión Cultural
.

quinta-feira, 14 de fevereiro de 2008

A sondaxe do CIS para o 9-M dálle a vitoria ao PSOE por un suspiro

O PSOE vencería nos comicios cunha vantaxe moi apertada con repecto do PP, de entre 1 e 10 escanos ·· Só o 15,3% dos entrevistados cre que gañarán os populares.

Gráfico: Enquisa preelectoral do CIS

O PSOE gañaría as eleccións xerais o próximo 9 de marzo cunha vantaxe de 1,5 puntos sobre o PP, que se traduciría nunha diferenza de entre 1 e 10 escanos no Congreso, segundo os datos de estimación de voto do CIS.

Os datos do Centro de Investigacións Sociolóxicas correspondentes ó mes de xaneiro, feitos públicos onte, reflicten que o PSOE obtería o 40,2 por cento dos votos (entre 158 e 163 escanos), fronte ó 38,7 por cento do PP (153-157).

O PSOE gañou os comicios do 14 de marzo do 2004 cunha vantaxe de 4,8 puntos (42,59 por cento-37,71 por cento) sobre o PP e 16 escanos máis (164-148).

O presidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero, obtén unha nota de 5,36 na súa xestión, fronte ó 3,95 que os españois lle dan ó labor de Mariano Rajoy.

IU, co 5,8 por cento, sería a terceira forza política, aínda que se vería superada en número de escanos por CIU, PNV e ERC.

Así, CIU obtería 10 escanos -os mesmos que agora- e un 3 por cento dos votos; o PNV, 7 -igual que agora- e 1,7 por cento dos votos; ERC lograría 2,1 por cento dos votos e 6 escanos -perdería 2- e IU podería conseguir 5 ou 6 postos no Congreso -5 na actualidade-.

O BNG, co 0,9 por cento dos votos, mantería os seus 2 deputados; Coalición Canaria, co 0,6, 1 ó 2 parlamentarios -agora 3-; Eusko Alkartasuna, 0,4 por cento e mantería o escano; Na-Bai, 0,3 por cento dos votos e un escano como na actualidade.

O novo partido Unión, Progreso e Democracia (UPyD), liderado por Rosa Díez, podería obter o 0,6 por cento dos votos aínda que non tería garantido o escano e, segundo o CIS, a Chunta Aragonesista perdería o seu.

As diferenzas entre os dous principais partidos amplíanse no caso da intención directa de voto -as respostas directas sen as proxeccións do CIS-, xa que, daquela, o PSOE avantaxaría en 9,9 puntos ó PP.

18.000 persoas consultadas entre xaneiro e febreiro.

Segundo a sondaxe, realizada a partir de máis de 18.000 entrevistas presenciais entre o 21 de xaneiro e o 4 de febreiro, un 72,2 por cento dos entrevistados asegura que acudirá a votar o próximo 9 de marzo, ós que se engade un 12,5 por cento que responde que 'probablemente si'. Por contra, un 6,8 por cento responde que ten decidido non votar e un 4,9 por cento di que 'probablemente' non o fará. A participación electoral nas últimas eleccións xerais foi do 75,66 por cento do censo.

Se se lles pregunta quen cre que gañará, vaia ou non votar o 9 de marzo, o 52,4 indica o PSOE e só o 15,3 por cento o PP.

Ademais, o 68,9 por cento asegura que xa decidiu o seu voto, en tanto que un 30,1 non tomou unha decisión.

Entre os indecisos, un 38 por cento confesa que dubida entre votar o PSOE ou o PP; un 8,3 non sabe se votar os socialistas ou a IU e un 2,2 por cento debátese entre apoiar o PSOE ou a CIU.

VALORACIÓNS DE LÍDERES

Zapatero obtén unha nota de 5,36 sobre 10 e Rajoy queda cun 3,95

O CIS somete ademais á opinión dos cidadáns a confianza que lles merecen o presidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero, e o líder do PP, Mariano Rajoy. A un 40,1% merécelle 'moita' ou 'bastante' confianza Zapatero -que mellora o 37,1% que tiña en outubro- e 'pouca' ou 'ningunha' ó 56,4% (antes era do 59,3). É moito menor o grao de confianza en Rajoy (21,4% fronte ó 19,6%) e tamén maior o nivel de desconfianza (agora queda no 74,5 e anteriormente tiña un 75,8 por cento).

Respecto da imaxe dos líderes políticos, Zapatero continúa na cabeza (obtén unha media de 5,36 puntos e é o único que 'aproba') a 1,41 puntos de Mariano Rajoy, que con 3,95 puntos, o líder do PP ocupa un quinto lugar.

Destaca o portavoz de CIU, Josep Antoni Duran Lleida, que se sitúa o segundo con 4,74 puntos; despois figuran empatados a 4,26 puntos Paulino Rivero e Iñigo Urkullu (que entra por vez primeira nesta enquisa e mellora a nota de Josu Jon Imaz). Tras eles sitúase Josep Lluis Carod-Rovira (3,72), Rajoy e, en último posto, o dirixente de IU Gaspar Llamazares, que cae a esta posición desde o segundo lugar que tiña en outubro do ano pasado.

Á hora de elixir ó próximo presidente do Goberno, un 50,4 di que opta por Zapatero e un 26,2 apoia a Rajoy; ademais, o 52,4 prefire que venza o PSOE e o 25,3 o PP.

REACCIÓN

De la Vega, satisfeita

A vicepresidenta primeira do Goberno, María Teresa Fernández de la Vega, destacou onte que 'o denominador común de todas as enquisas, incluída esta é que con maior ou menor vantaxe que o partido socialista está en condicións de gañar as próximas eleccións.

Na roda de prensa posterior ó Consello de Ministros, De la Vega non quixo valorar especificamente a enquisa publicada onte polo CIS porque dixo que esta foi a súa actitude en toda a lexislatura.

No mesmo sentido, fontes consultadas polo BNG tamén declinaron, 'continuando coa súa tradición política', valorar a sondaxe.

quarta-feira, 13 de fevereiro de 2008

Galiza nas embaixadas españolas situadas en territorios de lingua portuguesa

Ângelo Gonçalves Vicente

O pasado día 17 de xaneiro a Fundación Via Galego lanzaba unha proposta novidosa consistente en demandar ao Estado español que as súas embaixadas situadas en países de fala galego-portuguesa contasen cun maior peso específico da Galiza, a fin de se pór en valor a especial e estreita ligazón lingüístico-cultural entre estes territorios e o noso país. A idea, que en nada estrañará a quen asuma como unha riqueza a diversidade lingüística e cultural do Estado, convén, precisamente por ser nova, explicala a fin de se coñeceren mellor as súas pretensións e de se achegaren elementos de utilidade para un eventual debate sobre o asunto.

Convén comezar explicitando que se parte do presuposto de que a galeguización das embaixadas españolas na lusofonía debera ser realizada de tal modo que resultase de proveito para o Estado español e para a Galiza, a fin de aproveitar plenamente as potencialidades que neste ámbito ofrece a singularidade galega e, ademais, de evitar que unha das partes se poida sentir parasitada, o que redundaría, máis tarde ou máis cedo, no fracaso de calquera inicitaiva adoptada nesta dirección.

Os beneficios a que a Galiza habería de aspirar consisten, en primeiro termo, na recadación dunha maior e mellor información procedente dun conxunto de territorios que han de constituír un dos vectores fundamentais da súa acción externa, aumentando así a súa capacidade para planificar de modo certeiro a tal acción. Doutro lado, nun maior e máis eficaz apoio loxístico in situ para, precisamente, implementar a acción externa galega a desenvolver nestes países do modo máis efectivo. Outro factor fundamental a ponderar reside na maior visibilidade que a Galiza, como territorio diferenciado do Estado español, podería gañar nestes países, o que sen dúbida contribuiría para facilitar e intensificar a relación con eles. Finalmente, refírase que dos maiores e mellores contactos que o Estado español puidese conseguir coa lusfonía mercé do contributo galego e da achega positiva para a prosperidade do Estado que daí ser puidese derivar, a Galiza, como parte del, tamén se habería de beneficiar.

O Estado español, por seu lado, atinxiría unha relación de proximidade cos países lusófonos a que, na actualidade, apenas poden aspirar outros Estados de lingua galego-portuguesa, o que, con certeza, o colocaría nunha posición privilexiada perante estes e por extensión, pola importancia que teñen no plano internacional países como Portugal, Brasil ou Angola, perante o mundo. Para entender isto mellor, será bo recorrer a un exemplo. Imaxínese unha mesma reunión de diplomatas do Estado español cunha delegación angolana na que se pretenda conseguir un acordo para a importación de petróleo. Ao encontro acode un embaixador de Madrid que fala un magnífico portugués.

Agora pénsese na mesma reunión, mais substituíndo o embaixador madrileño por un embaixador da Costa da Morte que fala un magnífico galego e que aproveita para comentar á comitiva angolana que unha parte do territorio español fala unha variante do seu mesmo idioma. Ceteris paribus, en que reunión cabería esperar mellores resultados para o Estado? En que reunión a delegación angolana podería máis facilmente simpatizar co seu interlocutor?

A importancia de se ser galego e a eficacia que nas relacións con persoas lusófonas ten explicar o que isto significa en termos lingüísticos e culturais é algo que comproba calquera persoa galega con bo nivel na lingua propia do país e minimamente informada da ligazón histórica entre a Galiza e Portugal. Probabelmente a causa disto estea en boa medida relacionada coa forte ligazón entre linguas e identidades colectivas que xa Fernando Pessoa denunciaba na súa célebre máxima: “a minha pátria é a língua portuguesa”.

Mais voltando aos proveitos que para o Estado tería un maior peso da Galiza nas súas embaixadas, acrecéntese aínda, do mesmo modo que facía cando ponderaba as vantaxes para a nosa comunidade autónoma, que a maior prosperidade da Galiza tamén haberá de ser positiva para o conxunto do Estado, por facer parte del.

En relación ao modo concreto en que se podería concretizar a galeguización das misións diplomáticas permanentes do Estado español. Na verdade, as fórmulas posíbeis son múltiplas. Unha primeira hipótese consistiría nun acordo entre a Xunta e o Ministerio de Asuntos Exteriores a fin de promover que no medio e longo prazo os xefes destas misións diplomáticas sexan funcionarios galegos. Outra posibilidade sería o estabelecemento dun acordo entre a Xunta, o Ministerio de Asuntos Exteriores e o Ministerio de Administració ns Públicas, para a creación dun departamento técnico específico integrado por persoal galego, do xénero das actuais Consellarías e Agregadurías sectoriais que, neste caso, podería ter unha dependencia funcional da Secretaría de Relacións Internacionais da Xunta da Galiza. Unha posibilidade menos valente e menos eficaz que as anteriores, pero que tamén significaría un paso en frente, consistiría en introducir como un elemento de xuízo positivo e específico a acreditación dun nivel alto en lingua galega para acceder a postos diplomáticos en países de fala galego-portuguesa.

Con certeza, haberá aínda outras fórmulas que o interese e vontade poderían parir con extrema sinxeleza.

A concretizació n da galeguización das embaixadas españolas en territorios lusófonos, para producir os efectos desexados debería, en todo o caso, envolver a presenza de persoas galegas nese tipo de misións diplomáticas, o envío de información periódica desde elas para o goberno galego e, finalmente, a disposición de outorgar o apoio técnico e loxístico que for preciso cando así lle for requerido desde a Xunta da Galiza.
.

terça-feira, 12 de fevereiro de 2008

GALIZA NON SE VENDE


Desde A Guarda a Ribadeo, desde O Courel á Terra Cha, un terremoto de especulación e depredación da terra e do mar está destruíndo a nosa natureza, a nosa paisaxe e a nosa forma de vida. Está destruíndo, polo tanto, a propia identidade de Galiza.


Hoxe, máis que nunca, Galiza precisa de ti, da túa voz e da túa forza


Galiza no ano 2008.


Ata aquí chegamos:


O litoral galego está a sufrir un proceso especulativo de urbanización e privatización sen precedentes que destrúe a paisaxe e dana irreversiblemente os seus recursos pesqueiros e marisqueiros.


A artificialización da costa e a continua construción de recheos (que, as máis das veces, constitúen terreo de balde para empresas que nada teñen que ver co mar), únense a uns niveis de contaminación nunca ata agora rexistrados nas nosas rías e a un Plan de Portos Deportivos absurdo que pretende crear en Galiza máis amarres que os que ten todo o longo litoral oeste de Italia, multiplicando por catro os que existen en Francia por cada quilómetro de costa: Privatización do que é de todos para disfrute e negocio duns poucos.


A esa desfeita temos que unir un Plan Acuícola devastador que significa a destrución de centos de hectáreas das zonas mellor conservadas do noso litoral para a construción de múltiples e enormes piscifactorías, para proveito de dúas empresas transnacionais.


Os nosos ríos viven un proceso de degradación e sobre explotación hidroeléctrica que se suma ao abandono total do rural e dos montes: eucalipto e lume.


Estes últimos son ademais víctimas dun desaforado Plan Eólico que non ten en conta áreas de alto valor ecolóxico nin mesmo protexidas.


Por outra banda en Galiza temos dúas das centrais térmicas máis contaminantes de Europa e exportamos máis do 40% da enerxía eléctrica que aquí se produce.Todos estes Plans (piscifactorías, portos deportivos ou parques eólicos indiscriminados), non significan ningunha mellora para a cidadanía. Xeran un número ridículo de postos de traballo e a riqueza que producen vai parar só aos petos das grandes empresas, dos grandes capitais, sen repercutir practicamente nada no tecido económico e social do país. Pero si destrúen, degradan e usurpan o que é de todas e todos nós: o medio ambiente, os recursos naturais, a paisaxe e o territorio.


Outro Plan da Xunta, o da Minaría, é un triste modelo de espoliación do territorio. Significa, ademais, a destrución dun dos nosos tesouros naturais máis valiosos e máis queridos, un tesouro que chegara intacto ata nós: A Serra do Courel. Pero tamén a Terra Cha e moitas outras comarcas de Galiza sufrirán as súas consecuencias.Un rosario de industrias perigosas segue a espallarse polo país.


Reganosa, na Ría do Ferrol, é un exemplo paradigmático de temeridade, irresponsabilidade e desprezo pola cidadanía. Ence segue, ano tras ano, contaminando gravemente a Ría de Pontevedra. O proxecto de Parque de Residuos no Ribeiro sinala o rumbo polo que nos queren levar. E a lista podería seguir e seguir. Beneficios para uns poucos e inseguridade, lixo e destrución para tod@s.O modelo de transporte e de mobilidade que se está a perpetuar e fomentar é o do vehículo privado diante dun transporte público actualmente misérrimo. A construción de autovías e vías de alta capacidade (base e eixo vertebrador do mal chamado "Plan de Reequilibrio Territorial") supón un forte impacto no territorio e o uso do automóbil privado máis emisións de gases de efecto invernadoiro á atmosfera.


Quen vexa o ridículo mapa dos ferrocarrís de Galiza saberá do que estamos falando: Catro raias mal trazadas constitúen toda a nosa "rede ferroviaria". Lonxe de tentar remedialo, agora queren vendernos (como abelorios aos indios) o AVE como solución. Un negocio tamén destrutor do territorio, elitista, enerxeticamente insustentábel e que de ningún modo solucionará o problema da vertebración do país.


Por se todo isto fora pouco, os Concellos das nosas vilas e cidades andan a debuxar Plans Xerais de Ordenación que, lonxe de pretender mellorar a calidade de vida da cidadanía, consisten en ver quen constrúe máis.


Un alarde de urbanismo salvaxe que na maioría dos casos pretende duplicar, senón máis, o número de habitantes nun prazo de dez ou quince anos. Pouco ou nada se fala neses planos de servizos, transporte público, carril bici, depuradoras... Construír e destruír a contorna rural é o lema, atendendo a non se sabe que absurda previsión de crecemento demográfico.


Coa coartada da ampliación da Rede Natura 2000 baleirouse de contido todo o sistema anterior de espazos protexidos. Así, e só na provincia de Pontevedra, máis de 20.000 hectáreas de solo perderon toda a protección anterior. O patrimonio histórico, os nosos petroglifos, mámoas e monumentos líticos son presa da destrución máis feroz.


A legalidade urbanística e medioambiental é sistematica e impunemente vulnerada coa complicidade das distintas administracións, cando non pola súa propia actuación e iniciativa. O país reborda de obras, actuacións e proxectos ilegais protexidos e bendicidos polos nosos gobernantes. As sentencias firmes de derrubo, mesmo as do Tribunal Supremo, nunca son executadas, aumentando a sensación de impunidade de uns e a de burla e desprezo á cidadanía.
E que dicir da clase política: Silenciosos, cómplices e coautores da catástrofe. Uns e outros, todos eles, préganse como nunca á avaricia dos grandes intereses económicos que subvencionan aos seus partidos e subornan as ideas que din representar.


Por iso, coa voz dos seus amos, pretenden enganarnos con palabras como progreso, desenrolo, crecemento... engadindo sempre, como unha xaculatoria hipócrita, a palabra “sostible”. En realidade o crecemento é só para aqueles que lles pagan.


Os recursos de Galiza (e os do planeta) son limitados, e esta carreira de depredación e espolio é un camiño que non leva a ningures. Ou que leva só a hipotecar o futuro dos nosos fillos e á miseria das próximas xeracións.Hoxe, máis que nunca, Galiza precisa de ti, da túa voz e da túa forzaXuntos e firmes estaremos o 17 de febreiro en Compostela para defender a nosa paisaxe, a nosa natureza, a nosa identidade e a nosa forma de vida. Xuntos e firmes, baixo o sol ou baixo a chuvia, será un domingo radiante de esperanza para a terra dos nosos pais e dos nosos fillos, para a vida futura e, por que non dicilo tamén, para o noso ameazado planeta.


O 17 DE FEBREIRO ESTAREMOS EN COMPOSTELA
GALIZA NON SE VENDE
http://galizanonsevende.org/

segunda-feira, 11 de fevereiro de 2008

Transxénicos: fóra da Galiza!

MANOEL SANTOS

Adega acaba de denunciar que o Ministerio de Medio Ambiente (MAN) pretende autorizar ensaios con millo transxénico á transnacional biopirata Monsanto. A empresa quere avaliar o risco de liberación ao ambiente de dúas variedades de millo artificial -MON 810 e NK603- e sobre todo ver como se comportan para a súa explotación comercial. Entre as zonas escolleitas para os ensaios están Lalín, Val do Dubra, Touro e Castro de Rei, segundo o MAN. Se o discurso de sustentabilidade da Consellería de Medio Ambiente é real non parece que esta decisión sexa permisíbel. Se o de Medio Rural, que fala de agroecoloxía e tamén de sustentabilidade, é críbel, estamos na mesma. E se en Galiza temos un chisco de amor polo país non parece lóxico que nos deixemos asoballar polas decisións do 'Gobierno de España' -único membro da UE que cultiva transxénicos a grande escala- e a economía globalizada. Monsanto é a compañía líder no cultivo de Organismos Modificados Xeneticamente (OMX), cuxo desenvolvemento pouco ten que ver coa ciencia de vangarda e a 'solución da fame no mundo' e moito coa imposición de sementes de plástico e os seus agroquímicos compatíbeis, de xeito que o campesiñado perde a súa soberanía alimentaria, pois ten que abandonar os seus cultivos tradicionais e remata dependendo das decisións dunha empresa. Monsanto practica o feudalismo alimentario ao controlar o 90% da produción mundial de OMX. Por iso é odiada polo campesiñado do sur global. En España sobre os OMX fálase pouco e faise moito. Sempre ás escuras. Existen sobrados argumentos para rexeitar esta atrocidade, tantos como variedades vexetais autóctonas temos, que son as que debemos potenciar e recuperar. Os OMX teñen moitos impactos crueis sobre o ambiente, afectan á biodiversidade por contaminación doutras especies, polo emprego salvaxe de herbicidas e pesticidas, por invasión de territorios? e o risco para a saúde das persoas asexa con cada planta en terra. Estes riscos -ambientais e da saúde humana- son os que Monsanto quere avaliar en Galiza, mais a súa solicitude ao MAN non di ren das ameazas socieconómicas, as máis arrepiantes, pois falan de avanzar no control transnacional da produción alimentaria, con patentes e contratos vitalicios cos labregos e labregas que os afunden na miseria dun mercado depredador.

domingo, 10 de fevereiro de 2008

O Puntogal estará na primeira rolda

Camilo Regueiro, vicepresidente da asociación que loita por un dominio de internet para a lingua galega, explica as posibilidades do '.gal' no cumio que comeza o luns na India.

“A nosa idea é ir na primeira rolda, salvo que a ICANN nos pida unha cantidade de diñeiro inasumíbel˝. Así avalía o vicepresidente da
Asociación Puntogal, Camilo Regueiro, a situación da iniciativa galega na carreira por lograr un dominio de internet para a lingua e cultura do país.

Regueiro é un dos tres directivos da Asociación que dende o luns participa no cumio da ICANN - o ente que regula os identificadores de internet- en Nova Delhi. O obxectivo principal da misión galega é coñecer se o organismo mantén o calendario provisional para lanzar a convocatoria de novos dominios. No verán de 2008 está prevista a apertura de solicitudes e o primeiros candidatos poderían aprobarse a comezos de 2009, segundo informou informalmente a ICANN no anterior cumio en Los Ángeles. O que está claro é que haberá varias quendas para avaliar aos candidatos e que Puntogal está listo para presentarse á primeira rolda.


Temor aos retrasos


Con todo, Regueiro teme que a ICANN non ratifique aos prazos definitivos até dentro catro meses, no próximo cumio de París. En todo caso, indica que “imos tentar facer presión para que manteñan o calendario que anunciaron en Los Ángeles”.


Puntogal, “a máis madura”


O vicepresidente de Puntogal salienta que, entre as candidaturas que buscan un dominio para a lingua, a galega é a “máis madura”. En todo caso, existen iniciativas similares en Gales, Euskadi e Bretaña.


A diáspora é clave.


Mentres a ICANN debate os prazos, Puntogal céntrase agora en recoller o apoio dos centros galegos do exterior. E é que o argumento de que o “.gal” pode servir de vencello para galegos de todo o mundo é unha das súas mellores bazas. Regueiro explica que xa lograron que varias ducias de centros comprometeran o seu apoio.


Pendente a declaración do Parlamento.


Lograr que o Parlamento Galego aprobe unha declaración institucional a prol do identificador, como xa fixo a Cámara de Gales, é outra das liñas de traballo. Unha vez asegurado o apoio dos tres partidos con representació n parlamentaria, é probábel que a declaración se acorde unha vez superado o fragor da batalla electoral.

sábado, 9 de fevereiro de 2008

Galego en Andalucía


Galego en Andalucía
Un artigo de Manuel Portas, membro da Mesa Nacional de Esquerda Nacionalista.

Que os temas lingüísticos se convirtan en materia de debate político, en especial en época electoral, resulta frecuente e en certo sentido lóxico nas comunidades en que se falan dúas linguas. As propostas sobre modelos lingüísticos, as medidas que os partidos políticos prometen aplicar en materia de política lingüística se acceden ao poder levan á confrontación dialéctica e permiten situar as alternativas perante o mercado de consumidores-votantes, usuarios de unha ou das dúas linguas en cuestión. Mais que ese debate se produza nunha convocatoria de eleccións autonómicas -mesmo coincidindo con unhas xerais- e nun país como o andaluz, socialmente monolingüe, semella, cando menos, insólito. Mais parece que todo vale con tal de pillar o atizador e sacudir ao contrario. Patético, goiesco espectáculo. A proposta electoral do PSOE de Andalucía de crear cátedras universitarias de galego, catalán e eusquera, e oferecer a posibilidade do seu estudo e aprendizado nas cuarenta e seis escolas oficiais de idiomas andaluzas, supón algo que, entrado o século XXI, debería ser xa normal en todo o territorio español: que todos os españois poidan acceder ao coñecemento das linguas que existen dentro do estado, ao igual que deben poder acceder ao estudo de linguas internacionais. En comunidades gobernadas polo PP, como Castela-León ou Madrid, isto viña sendo xa habitual desde hai anos, que eu saiba sen polémica ningunha. Mais non. A proposta trouxo consigo unha furibunda reacción do PP, en boca do candidato Mariano Rajoy, con Arenas ao fondo como marco incomparábel. Como se pode criticar que poidan -ollo: poidan, non deban- ser estudadas nas universidades e nas escolas de idiomas linguas que son oficiais noutros territorios do mesmo estado? Que gaña o PP con este ataque? Fidelizar o voto da derechona de toda a vida que ve na existencia de linguas e culturas diferentes dentro de España un ataque á súa sacrosanta unidade? Seguir envolvéndose na bandeira rojigualda para ser sentidos como os patriotas-fetén e catalizar así o voto de sentimento españolista?

Todo pode ser, nese proceso de radicalización zaplanoacebesca que vive a dereita española? Pero, para alén de cometer un erro político-cultural histórico, que o vencella directamente co pasado predemocrático, o PP continúa o seu proceso de isolamento con esa outra España que fala outros idiomas, que vive con normalidade o seu feito diferencial e non comprende o ninguneo e o desprezo á súa lingua. O sistema democrático precisa dunha dereita civilizada, moderna, con capacidade de interlocución co resto dos interlocutores políticos e profundamente respeitosa coa realidade lingüístico-cultural plural existente na España de hoxe. Pretender volver ás cavernas do uniformismo só pode levar á confrontación e non á progresiva construción dun estado moderno. Lástima que para tan desafortunado episodio, a proposta do PP teña saído da boca, como diría Miguel de Cervantes, dun galego de nación.

sexta-feira, 8 de fevereiro de 2008

Parabéns


Os nosos parabéns aos compañeiros e compañeiras da Confederación Intersindical Galega polos magníficos resultados acadados no recentemente rematado proceso de Eleccións Sindicais na Galiza.