domingo, 30 de março de 2008

16 ANOS DE ESQUERDA NACIONALISTA

No dia de hoxe 30 de marzo de 2008, celebrouse a VI Asemblea Nacional de Esquerda Nacionalista. Durante a sesión de traballo foron debatidos os distintos documentos que formaron parte da orde do dia, a saber:

· Proposta de Estatutos.
· Regulamento Asamblear.
· Análise de Resultados das recentes eleccións xerais.
· Documento político para o diálogo co resto de forzas políticas integrantes do BNG.

Os delegados escolleron a Xosé Chorén Vázquez como Secretário Nacional da citada formación, así como a quen até o de agora exercera o cargo de Secretário Nacional, Alberte Xullo Rodríguez Feixóo, como Presidente do partido.

A xornada serviu tamén para escoller unha Mesa Nacional, (órgano de gobernó entre asembleas), que na presente ocasión escolleu como cargos electos as seguintes persoas:

XOSÉ CHORÉN VÁZQUEZ
XOÁN MANOEL RAMA TRILLO
VÍTOR MANUEL MARTINS
NATALIA COSTAS ALONSO
XOAQUIN DE ACOSTA BEIRAS
CÉSAR PAZOS CARREIRO
FRANCISCO XAVIER FREIRE CHICO
PEDRO GÓMEZ-VALADÉS
PILAR COO LÓPEZ
XOÁN ANTÓN RODRÍGUEZ VAZQUEZ
XOSE MANUEL MACEIRA FERNÁNDEZ
FRANCISCO QUINTELA ROMERO
MARIA TRINIDADE FUENTESECA FERNÁNDEZ
FERNANDO RODRÍGUEZ DACOSTA
MILAGRES CHAPELA IGLESIAS
MIGUEL MATO FONDO
RAFAEL DORRIBO CAO
MANUEL MARÍA LOURIDO AGUIAR
ADRIÁN RODRÍGUEZ BRAVO
CARLOS NUEVO CAL
ALBERTE XULLO RODRÍGUEZ FEIXÓO

E como suplentes os seguintes nomes:
XESÚS LÓPEZ CASTRO
FRANCISCO QUINTELA VILARIÑO
ELOI CALDEIRO
RAMÓN CAAMAÑO MARIÑO
XOSÉ VALVERDE

Tamen se contou como convidados para o peche da VI Asemblea Nacional de Esquerda Nacionalistata con:
.
Polo BNG:
Alberte Asende (Secretario de Organización)
.
Pola UPG:
Francisco Rodriguez
Roberto Vilamea
.
Polo PNG:
Xosé Rivas
.
Por INZAR:
Suso Veiga.
.
Pola "A ALTERNATIVA":
Camilo Nogueira.
.
Para calquera aclaración contacto:
Xosé Chorén (Novo Secretário Nacional ) 647 743 238

16 ANOS DE ESQUERDA NACIONALISTA
VI Asemblea Nacional extraordinaria
Hotel Congreso, Compostela
30 de Marzo de 2008

quarta-feira, 19 de março de 2008

Galiza en cifras


Publicado no blog Galiza Sosego

O Instituto Galego de Estatística realiza, dende 1986 o anuario Galicia en cifras. Nesta publicación recóllense as principais variables de contido estatístico das diferentes fontes dispoñibles no período de referencia e sobre os diferentes ámbitos e materias da realidade socioeconómica relativas á Comunidade Autónoma de Galicia. Na web están dispoñibles os anuarios dende o exemplar do 1995, en formato Html/Excel ou pdf. O último exemplar publicado (libro con cd-rom) pode adquirirse nas librarías e os anteriores poden solicitalos ao Instituto que os facilitará de forma gratuíta sempre que estean dispoñibles.
Consulta xa o Anuario do 2006
Neste apartado pódese consultar o exemplar do anuario Galicia en Cifras, atopándose a información agrupada nos distintos capítulos dos anuarios. Ademais, a información pódese ampliar nos diferentes apartados das actividades estatísticas na nosa páxina web.
Consulta aqui

terça-feira, 18 de março de 2008

A "conspiración" tibetana


Por Xulio Rios
Artigo publicado en http://www.igadi.org/
En 2004, cando se publicou o Libro branco sobre o problema do Tíbet, dicíase que o PCCh estaba dividido, tanto en Pequín como en Lhasa, sobre a actitude a manter en relación ás reivindicacións tibetanas. Ao final impúxose a fórmula que xa coñecemos: control e represión cunha man, e impulso do desenvolvemento coa outra. Con ambas se afogaría a súa identidade. (Foto: Militares patrullan as rúas de Lhasa o 15 de marzo de 2008). A do Tíbet era unha crise previsible por varias razóns. En primeiro lugar, polas reiteradas mostras de falta de flexibilidade da posición chinesa. Mentres as propostas políticas do Dalai Lama evolucionaron sensiblemente nos últimos anos, en Pequín, quizais interpretándoas como unha mostra de debilidade, descualificáronse todas e cada unha das súas iniciativas, confiando en erosionar así as bases da súa lexitimidade, ao tempo de reiterar, por activa e por pasiva, a súa negativa a calquera entendemento. O Libro branco sobre o problema do Tíbet, publicado en 2004, sintetiza a posición tradicional do goberno chinés e sorprende pola súa incapacidade para achegar algunha estratexia innovadora. Ese inmovilismo é a clave que conduciu ao fracaso das negociacións mantidas entre ambas as partes nos últimos anos, polo menos un total de cinco desde 2002 (en Dharamsala, Pequín e Suíza), cando había certa esperanza de que o novo liderado chinés impulsase un cambio de rumbo nesta cuestión. Unha excelente ocasión que foi lamentablemente desperdiciada para evitar o que agora está ocorrendo, a pesar de que o reelixido presidente Hu Jintao coñece ben o Tíbet, onde gobernou con man dura como xefe do Partido. En 2004, cando se publicou o Libro branco, dicíase que o PCCh estaba dividido, tanto en Pequín como en Lhasa, sobre a actitude a manter en relación ás reivindicacións tibetanas. Ao final impúxose a fórmula que xa coñecemos: control e represión cunha man, e impulso do desenvolvemento coa outra. Con ambas se afogaría a súa identidade. En segundo lugar, a crenza de que a modernización e o crecemento poden aliviar a insatisfacción política e diluír como un azucarillo o apego á conciencia nacionalista, quedou de novo en dúbida. O goberno central publica con frecuencia múltiples cifras (moi especialmente cando arriba a China algunha misión internacional con certa preocupación polo problema tibetano ou logo dunha crise como a actual) que evidencian o seu esforzo por alentar o desenvolvemento desta rexión autónoma. O ferrocarril Qinghai-Tibet, que entrou en funcionamento en 2006, ejemplifica ese impulso modernizador. No entanto, boa parte dos beneficios dese controvertido desenvolvemento económico é acaparada, en gran medida, pola poboación han residente na zona e que aumenta cada vez máis, atraída polas oportunidades que brinda a explotación do turismo e das materias primas da rexión. O desenvolvemento, tal como concíbese desde Pequín, debe contribuír a reforzar a sinización, creando máis resentimento, rebeldía e conciencia entre numerosos colectivos sociais do Tibet, non só monxes, que aos poucos advirten como a súa idiosincrasia tradicional vaise transformando deixando de ser un modo de vida para transformarse nunha reliquia folklórica. O seu capital, Lhasa, é un claro exemplo: pasou de 5 km2 en 1965 a case 100 km2 en 2009, unha vez complétense os procesos de urbanización en curso. Pero aínda beneficiando maioritariamente á poboación tibetana, non cabe imaxinar que iso supoña, de forma automática, un adormecemento da súa conciencia nacional. En terceiro lugar, a autonomía tibetana non é real. A natureza política do problema tibetano non é relixiosa, senón política, e ten que ver coas posibilidades de exercicio efectivo do autogoberno. Calquera provincia de maioría han dispón hoxe de máis autonomía que calquera rexión formalmente autónoma. Nas sesións que estes días celebra a Asemblea Popular Nacional en Pequín aprobouse unha profunda reestruturación da administración, probablemente necesaria, pero, no político, o maior desaxuste entre o aparello estatal e a realidade social atopa a súa concreción máis visible nas insuficiencias da arquitectura do estado, que foi relativamente flexible, por exemplo, para idear rexións administrativas especiais para Hong Kong e Macao, pero non para mellorar e ampliar o exercicio das autonomías das nacionalidades minoritarias. A China de Mao, a diferenza da URSS, negou desde o principio o dereito á autodeterminación das minorías nacionais. A autonomía promovida por Pequín, no entanto, estivo sempre comandada pola maioría han, co auxilio de ?segundos? das nacionalidades correspondentes, repartíndose papeis entre xefaturas de partido e de goberno. Pero mandan hanos. Os disturbios en Tibet non só evidencian, por outra banda, que a presenza do Dalai Lama e a súa capacidade de influír no curso político mantéñense en boa medida intactas a pesar do acoso interno e exterior de Pequín, senón que novas xeracións incorpóranse ao desafío á represión e ao inmovilismo chinés. Entre elas, non poucos pensan que a moderación do Dalai Lama non conduce a nada e que é necesario radicalizar a acción. Na veciña Xingjiang, desde fai tempo, esa insatisfacción, unida a outros factores, traduciuse en violencia organizada e aberta. A incapacidade do réxime para utilizar no político unha mínima parte do atrevemento de que fixeron ostentación no económico para desenvolver o país, podería agravar o conflito nos próximos anos. Para evitalo, esixiríase incorporar a cuestión do autogoberno das nacionalidades minoritarias á axenda política, propiciando mecanismos efectivos que garantan un exercicio leal da autonomía, a preservación activa das identidades e non a súa categorización como ?problema?, o que implica a activación de procesos de sinización como solución. Non é fácil, pero se require un revulsivo para saír do actual impasse. Esta crise podería ser sufocada recorrendo novamente á represión pero, en ningún caso, suporá unha liquidación definitiva, só accesible a través da negociación e de propostas políticas. Os disturbios rexistrados en Tibet nos últimos días evidencian o reiterado fracaso da política do goberno central en materia de nacionalidades minoritarias. O desmentido inicial das autoridades chinesas e o seu intento de ningunear e disfrazar o acontecido, descualifican calquera indicio de liberalización do forte control practicado sobre os medios de comunicación e alertan, unha vez máis, sobre a insuficiencia e o mero valor cosmético doutros xestos recentes destinados a acougar as críticas internacionais. A reacción das autoridades chinesas, refuxiada no argumento do atraso e a ingerencia exterior, malamente oculta o desconcerto xerado pola incomprensión da súa ?benevolencia?, debedor do pensamento confuciano, que hoxe esixe unha maior sofisticación. A única conspiración e sabotaxe existente no problema tibetano é a de quen se empeñan en non perder o medo a profundar na reforma do sistema político que, de non actuar coa celeridade debida, ben podería chegar a bloquearse, como xa advertiron con rigor varios think tank do propio goberno chinés. Se non o ven, é que están cegos.
Xulio Ríos, director do Igadi e do Observatorio da Política China (Casa Asia-Igadi) e autor de "Mercado e control político en China"

sexta-feira, 14 de março de 2008

A marcha do regreso

Por Pilar Rahola

Xa partiron de Dharamsala, o fogar indio da maioría de tibetanos exiliados. Son máis de 100, segundo as novas, e pensan andar durante seis meses, desde India ate Tíbet, para protestar contra a opresión que sofre o seu pobo, en mans do Goberno chinés. É un dos moitos actos de protesta que este ano, o 49. º aniversario da errada revolta contra China, organizaranse para levantar testemuño dun país que hai máis de sesenta anos que sofre unha severa ocupación. A protesta, como parece evidente, non é allea ao protagonismo que terá China cos Xogos Olímpicos. "China usa os Xogos para lexitimar a ocupación ilegal de Tíbet", asegura o organizador da marcha, e presidente do Congreso da Mocidade Tibetana, Tsewang Rigzin. Aínda que máis conciliador -fiel á súa estratexia de intentar conseguir unha autonomía, que nunca chega- o Dalai Lama expresou os seus bos agoiros para China nos Xogos, pero acaba de facer un dos discursos máis duros que se recordan. "Denuncio as inimaxinábeis violacións dos dereitos humanos cometidas por China en Tíbet, incluíndo a negación á liberdade relixiosa". Desprazamentos masivos de poboación chinesa, para colonizar culturalmente o pequeno país, persecución brutal dos disidentes, aplicación dunha severa represión contra os seguidores do Dalai Lama, prohibición da maioría de signos externos tibetanos, lenta desaparición da lingua de Tíbet, cárcere, torturas... sen esquecer a desaparición do patrimonio tibetano que, durante a famosa Gran Revolución Cultural Proletaria, implicou a destrución de miles de mosteiros budistas, e que non cesou. Desde a entrada do exército chinés nos cincuenta, da man dun recentemente vitorioso Mao Tse Tung, que implicou o encarceramento, exilio (entre eles, do Dalai Lama), e morte de miles de tibetanos, Tíbet non deixou de sufrir silenciosamente, ninguneado por todos os estamentos internacionais, que nunca o consideraron un problema relevante. Hai un par de anos as autoridades chinesas elevaron, na cidade tibetana de Gonggar, a estatua de Mao Tse Tung máis grande de toda China. Sete metros de altura, cinco de pedestal, 35 toneladas de peso, 671.000 euros de custo, e un granito capacitado para resistir un terremoto de 5,5 graos na escala Richter, son o símbolo chulesco dunha ocupación que se mostra implacábel. Tíbet non só é un país violentamente ocupado. É, sobre todo, un país esquecido. Por moito que Lhasa sexa a cidade dos mitos e os soños, alí onde os aventureiros do celuloide topaban o teito do mundo e penetraban nos misterios prohibidos, arrolados polo río Kyi Chu e pola xigantesca sombra do Himalaya, o certo é que nunca formou parte da axenda xeoestratégica do mundo. Quizais coa excepción de Bush, cuxa nula credibilidade convérteo no peor dos aliados. Dúas reflexións ao respecto diso. A primeira sobre o Tíbet mítico. Por moito que hoxe en día o Dalai Lama sexa un señor simpático e amigo dalgúns actores de Hollywood, non sería xusto esquecer que representa unha xerarquía eclesiástica que durante séculos dominou aos cidadáns do Tíbet, cun duro sistema medieval. A China de Mao entrou brutalmente en Tíbet, pero o que topou tamén era brutal. Unha sociedade dominada e asustada, sometida a unha teocracia despótica. O que veu despois, da man da ditadura comunista, non foi mellor, de maneira que poderiamos dicir que a historia dos tibetanos é unha das máis tristes do mundo. A segunda reflexión, a impunidade con que China vulnera os dereitos humanos, libre de culpa grazas ao magnetismo económico que exerce en todo o planeta. Perdidos entre os intereses cruzados e a desapiadada lóxica da xeopolítica, Tíbet vai languideciendo. A súa beleza incomparábel é, hoxe, como antes, a paisaxe única dun secular sufrimento.

Sitios de interese:

sábado, 8 de março de 2008

Muller


Por Pilar Rahola

Non falarei de nós. Nun día coma hoxe, as estatísticas recordarán a porcentaxe de mulleres que non cobran igual que os homes polo mesmo traballo. Ou as dificultades de ser muller, triunfar profesionalmente e non morrer no intento. Ou a tolemia de conciliar a vida laboral e a sobrecarga do traballo doméstico. E nas zonas máis escuras da información, aparecerá a tráxica marca de mulleres asasinadas a mans das súas parellas. Sensibles ao 8 de marzo, recordarase ás 146 mulleres calcinadas en Nova York, cando mantiñan un peche na fábrica téxtil Cotton, na que protestaban polas terribles condicións de traballo que sufrían. E quizais alguén falará de Lisístrata, a primeira feminista recoñecida como tal, cando na antiga Grecia organizou unha folga sexual das mulleres contra os homes para parar unha guerra. O día está sobrecargado de homenaxes, informacións sensibles, debates que intentan entender a dificultade de cambiar o paradigma social do dominio. E todo será bo, porque nada é suficiente cando se loita contra o prexuízo, a discriminación e falta de oportunidades. Pero eu non falarei de nós. Sei que tería motivos para elevar o queixume, a queixa e, ¡ai!, a indignación. Sei que fica moito por facer no longo camiño cara a unha sociedade máis paritaria e, polo tanto, máis xusta. Sei que hai mulleres que sofren, porque non chegan, non respiran, non poden. Pero coa sensibilidade erizándome a pel, a pesar de todo, non falarei de nós. Seino, nós cambiamos as leis, trastornamos en poucos anos a sociedade patriarcal de centenares de séculos, saímos á rúa e estamos empezando a conquistala. Con dificultades, pero aí estamos. E tamén están eles, os nosos colegas da vida, os nosos cómplices, os nosos homes. Algúns, aínda ancorados nas rémoras do dominio antigo. Outros, co desconcerto ao lombo, amando a mulleres libres, quizais sen entendelas. E moitos outros, aprendendo a compartir a liberdade e os seus moitos deberes. Pero non falarei de nós. Porque nós estamos en pé, e o futuro esconde soños. Delas quero falar. Das outras. As que non viven en sociedades libres, non saben o que é ter leis que as protexan, non coñecen a deuses que as tutean nin saben que o amor pode ser de igual a igual. A elas, que nacen escravas ate antes de respirar e morren escravas ate antes de vivir. A elas, as que naceron nas terras onde o islam ensina a súa peor cara, mulleres que non poden ser poetas, mestras, médicas nin avogadas, nin conducir os seus propios coches, amar a quen desexan nin escaparse a outros mundos, sei o seu mundo que as afoga. A elas, que non teñen outras leis que as leis que as converten en propiedade dos seus homes. Esas mulleres que nunca saberán que a vida pode escribirse en feminino e, sobre todo, en singular. A elas, abandonadas de todos, vítimas dun sufrimento que non interesa a ninguén, invisibles no seu desalento, soas na súa escravitude. Se algún sentido ten aínda levantar vellas bandeiras, é por elas, que non contan en estatística algunha nin son obxecto dunha resolución condenatoria da bonita ONU. As mulleres sen cara, sen mans, sen pernas, as mulleres de negro dese islam tortuoso que non ten alma. Para elas, o día, a loita, o recordo. E tamén para elas, os millóns de mulleres que sufriron mutilación xenital. A maioría, nenas mutiladas antes da puberdade, algunhas tan pequenas que aínda non saben falar, pero xa saben berrar cando a coitela curta a súa intimidade. Millóns nos desertos de Somalia, nos pobos rurais de Exipto, na pequena Ghana e na gran Gambia. Algunhas delas, mutiladas nos barrios onde as cidades europeas perden o seu nome. Mulleres que non saberán nunca o que é o desexo sexual, que sufrirán dores terribles nos partos, que, quizais, morrerán desangradas. E con elas e por elas, a todas as nenas que son vendidas con cinco, con seis anos, para encher de carne infantil os bordeis do mundo. Por todas elas, alzo hoxe a voz, o queixume e a rabia. Porque hoxe é o seu día, aínda que ninguén o diga. Aínda que ninguén o saiba.

www.pilarrahola.com