quarta-feira, 17 de dezembro de 2008

Unha estrela polisaria


Teñen mala sorte os saharauis ao non ter o seu contencioso con Israel. Cantas mobilizacións vimos fronte ás embaixadas de Marrocos?

sexta-feira, 26 de setembro de 2008

Carta Aberta da Mesa Comarcal de Vigo



A Mesa Comarcal de Esquerda Nacionalista de Vigo quere manifestarlle a esta Asemblea Comarcal do BNG de Vigo o seguinte:

EN foi convidada a participar nunha lista de consenso para a elección dos delegados e delegadas que participarían na vindeira Asemblea Nacional Extraordinaria, tanto a nível nacional polo Portavoz Nacional Anxo Quíntana como a nível comarcal Santiago Domínguez en representación do sector que imos denominar a partires de agora quintanista.
Chégase a un primeiro acordo de incluír 12 nomes da lista que propuxera EN, pero existe un problema: cuestionase a inclusión na lista do noso compañeiro Cesar Pazos, membro do Consello Local do BNG.

As razóns? Que seica trátase dunha persoa “excesivamente crítica”. Esta claro que entendemos se poida discutir sobre a porcentaxe de participación, mais de ningún xeito podemos tolerar que se veten persoas.

A negociación féchase en 9 persoas, toda vez que no cupo da UPG so se admiten tres nomes da nosa lista, e se retira o veto a César Pazos. O representante da UPG na mesa negociadora maniféstalle ao representante de EN na negociación que si ben César nunca iría nas súas listas, teñen acordado non vetar a ninguén da lista que presente Santiago Domínguez. Como aclaración ao dito anteriormente temos que informar que entre o quintanismo e a UPG repartíronse o 50% a totalidade da lista, deixando vacantes, cada parte, 15 postos para incluír persoas doutros partidos e colectivos, así como independentes.

Pois ben nas negociacións celebradas na última hora do día 23, entre os quintanistas e a UPG,esta, a UPG, négase a admitir a César Pazos como condición irrenunciábel para chegar a un acordo de lista única, co cal o noso compañeiro é retirado da lista.

Queremos deixar constancia de que Santiago Domínguez defendeu o acordo acadado con EN, aínda que na primeira fase das negociacións tamén manifestara as súas reticencias a incluír a Cesar nas listas, sendo, por tanto a UPG a única responsábel desta situación.

Chegados a este punto EN acorda retirarse da lista, non somentes por solidariedade co compañeiro Cesar, senon por que non pode tolerar de ningún xeito estas actitudes prepotentes e antidemocráticas. En canto ao noso compañeiro Antonio Araúxo, alcalde de Gondomar, entendemos que polo seu cargo debémolo deixar ao marxe deste conflito, e polo tanto, non consideramos vencellado por este acordo, debendo ser él quen decida libremente a postura a tomar para o mellor desenvolvemento da súa actividade política.

Non queremos rematar esta declaración sen facer unha breve reflexión á luz de todo o sucedido, que dalgún xeito xa se puxo de manifesto na pasada Asemblea nacional no documento político da Alternativa e da cal formaba parte EN.

Cara onde vaio o BNG? Que ésta a pasar cos seus principios fundacionais? O asemblearismo vai camiño de desaparecer na práctica, e non porque as Asembleas Nacionais xa non estean abertas a participación de toda a militancia, é que o debate político de fondo non se está a promover no conxunto da organización, nas súas bases, senón todo o contrario. O principio que sustenta o dereito á discrepancia pública esá de facto desaparecido, e varios casos poderiamos enumerar sobre este tema;o veto ao noso compañeiro é un caso máis que reflexa esta situación. E que está a pasar co pluralismo político dentro do BNG? Asumir este pluralismo foi o cerne do Proxecto Común que levou ao BNG en poucos anos a marxinidade a ser a segunda forza política da nosa Nación. Pois ben, este pluralismo, na práctica, está a desaparecer e, pola contra, estase a instaurar un bipartito que está a dificultar, e moito no tempos que leva camiño de impedir, a posibilidade de actuar libremente- por suposto sempre dentro do respecto aos nosos estatutos- ás outras forzas políticas.O procedemento utilizado para a confesión desta lista única é un claro exemplo.

Constátase, xa de puxo de manifesto na anterior Asemblea nacional, que hai moita xente dentro do BNG que non está conforme coa deriva que vai tomado a nosa organización. Os que así pensamos temos a obriga de reflexionar e buscar os pontos que nos unen para atinxir a masa crítica necesaria que nos permita rachar con esta situación.

E coidamos que temos a obriga de facelo polo ben do BNG; traballando dentro e sen estridencias, mais coa vontade de superar esta situación por riba de cal queira outro interese. De non ser así o BNG que se deseñou plural, diverso, aberto, integrador..., desaparecerá. Seguirá existindo, sen dubida, outro BNG, sustentado estruturalmente no poder, mais esta fórmula a moitos non nos gosta e parécenos arriscada.

Tense dito moitas veces que o mellor activo do BNG é a súa militancia. Pois así ten que volver a ser.

Compañeiros e compañeiras grazas por ternos escoitado. Desexámosvos a todos e todas que teñades unha boa Asemblea Nacional e que esta sirva para reforzar ao compañeiro e Portavoz Nacional Anxo Quíntana como o noso candidato á Presidencia da Xunta.

Vigo 26 de Setembro do 2008
A Mesa Comarcal de Vigo de Esquerda Nacionalista

domingo, 17 de agosto de 2008

Camilo Nogueira: "Galicia é unha nación, non unha parte de España"


Entrevista publicada no xornal Galicia Hoxe con Camilo Nogueira.
POR LUIS POUSA

Camilo Nogueira Román (Vigo, 1936; casado: dúas fillas: catro netos; enxeñeiro e economista; ex deputado no Parlamento galego; ex deputado no Parlamento Europeo) acaba de publicar dous ensaios na Editorial Galaxia, Europa o continente pensado e Galicia na Unión. A porta atlántica, que están a merecer a atención da crítica especializada. E está a preparar outras obras de pensamento, entre elas unha segunda parte dun libro que escribiu hai xa tempo, A memoria da nación, referido nese momento ao reino de Gallaecia, que espera ter rematado este ano. Trátase "dunha visión crítica respecto do Estado español e da súa ideoloxía. E, ao mesmo tempo, dunha visión independente de Galicia nesa época, tanto dos Ausburgo como dos Borbón, como xa nos séculos XIX e XX e ata hoxe, falando do movemento nacional galego e das circunstancias económicas e culturais de Galicia, para desembocar nunha Galicia como unha nación do mundo".

Vostede é partidario da independencia de Galicia?
A min gustaríame unha Galicia sen fronteiras cos países da península Ibérica, sen fronteiras con Europa e aberta ao mundo. Máis aínda, Galicia é unha nación por si mesma, non é un parte de España ou unha provincia sen máis. O Estado español é inexplicable sen Galicia, pero moito máis inexpicable é Portugal sen Galicia. Ten unha estrutura histórica, lingüística, social, etc., en si mesma independente. Outra cousa é a que aspiramos hoxe en día os que pensan coma min sobre o estatus de Galicia.
E a que aspiran?
A que o Estado español se converta nun Estado plurinacional, a que como nación Galicia teña relacións con outras nacións e estados, sen ningunha cortapisa por parte do Estado español, e moi especialmente con Portugal. Nestes momentos Galicia é a primeira comunidade autónoma xa importadora e exportadora a Portugal. Galicia ten unha lingua universal, tan universal como o castelán. Outra cousa é que si Galicia, por unha circunstancia históri­ ca, se convertera nun Estado independente como Holanda, non sería eu o que diría que non. Pero as aspiracións que se teñen dunha nación tamén teñen que ter en conta as circunstancias históricas, e eu levo 40 anos téndoas en conta.
Cara a onde vai Europa?
Se o Estado moderno comenzou a facerse no século XVI, pasados cincocentos anos, dos estados actuais non existía case ningún daquela. Podemos dicir como empezan agora, pero non como serán no futuro. Dito isto, a UE é unha revolución histórica e democrática.
Por que?
Porque quen ía pensar que, despois da Segunda Guerra Mundial, os estados que se acababan de matar entre si, de pronto deciden facer unha entidade que tende a acabar coas fronteiras, que acabou coas guerras dentro da Comunidade Europea, que ten unha institución común, o Parlamento Europeo, elixido directamente polos cidadáns, e constitúe unha entidade que é a primeira potencia económica e cultural mundial, e pode intervir no mundo dunha maneira moi distinta ao imperialismo actual declinante dos Estados Unidos, e aos que naceron na propia Europa. E creou un espazo de cidadanía común; nos somos cidadáns europeos, con todo o que iso conleva.
E que conleva?
Que admite a diversidade nacional, aínda que só a dos Estados. Recoñece todas as linguas que son oficiais nos estados, aínda que faltan algunhas que non son oficiais plenamente nos estados. Eu teño unha opinión moi positiva de Europa.
Como lle sentou a Galicia a adhesión de España ás Comunidades Europeas?
Acabamos de saír dunha ditadura, acaba de producirse o intento de golpe de Estado do 23-F, eu comprendo perfectamente que os gobernantes do Estado español procuraran entrar na Unión Europea. O problema é que entraron como un Estado mediterráneo do aceite e das laranxas, cando Galicia é un país atlántico, do leite, da construción naval, da pesca, con malas comunicacións crónicas con Europa. As condicións de entrada foron malas para Galicia, pero para a economía galega eran necesarias.
Como é iso?
Non fomos ben tratados nos fondos estruturais, nas medidas agrarias, nas medidas pesqueiras, etc. Non se fixeron as autovías no seu momento, tampouco se fixo o tren de alta velocidade no seu momento. Pero, a pesar todo iso, grazas a que había unha certa autonomía, a que estabamos na democracia, e a que se nos abriron horizontes, o comportamento da sociedade galega foi extraordinario. Hoxe Galicia é unha sociedade industrial, aínda que ten un sector agrario e un sector da pesca moi importantes. Cambiou radicalmente a nosa sociedade.
Como?
Si a repartición das cuotas lácteas fora doutra maneira, e no período transitorio nos deran a posibilidade de acadar o dobre da produción láctea actual, non se produciría unha transformación tan radical de agricultura, sería unha evolución máis sensata, e non sufririamos a crise demográfica que estamos a sufrir neste momento. Pasamos de ter máis do 40% de activos no sector primario a un 10 por cento, que é do 8% na agricultura. E temos unha estrutura industrial propia dun país moi moderno e desenvolvido. A xente nosa non é consciente da capacidade industrial de Galicia, nin da súa capacidade urbana. Aínda que sufrimos as feridas da marxinación internamente na renda por habitante, Galicia está en condicións de ser un país libre e independente.
Que importancia ten o idioma galego en que Galicia poida xogar o papel de porta atlántica?
Os galegos temos a visión de que somos un rincón, porque asumimos a visión de Madrid, cando un rincón é Madrid, que está no medio dun páramo, e máis lonxe do centro de Europa que nós. No mapa eurocéntrico, Galicia está no centro. En todo caso, non pode ser excéntrico un país que é o nariz de Europa cara ao Atlántico. Estamos nun sitio privilexiado, incluso no senso de que somos o país do vento, da auga e do sol. Galicia é unha parte fundamental da fachada europea e con Portugal configura a franxa atlántica máis importante de toda Europa, descontando as illas británicas.
Para ser a porta atlántica teremos que xogar ese papel?
Efectivamente. Se nos concibimos coma a porta atlántica de Europa e nos gobernamos con ese concepto, iso darános posibilidades enormes. Á parte das condicións xeográficas e climáticas, temos 1.500-1.700 quilómetros de costa. É unha cousa insólita que un país de 30.000 km2 teña esa cantidade de costa, e unhas capacidades enormes de comunicación por mar. Ademais de compartir a fachada atlántica, a presenza común con Portugal na UE proporciónanos unhas posibilidades de colaboración crecente. Esa é unha realidade que tamén temos que incorporar á nosa visión.
Que importancia ten a lingua galega nas relacións co mundo lusófono?
Non me gusta moito o de lusófono, porque parte da ideoloxía do Estado portugués atribuíndolle un papel central na formación de Portugal a Lusitania, cando o papel central lle corresponde a Gallaecia. Os brasileiros chámanlle portugués lexitimamente porque foi Portugal quen levou a lingua alí, pero o que falan é galego, nacido aquí, en Gallaecia. Se nós asumimos que o galego é unha lingua internacional, modificamos radicalmente a imaxe do Estado español: xa non sería un Estado de catro linguas, unha delas universal, senon un Estado de catro linguas, dous delas universais. Hai experiencias prometedoras como a creación do xornal GALICIA HOXE, polo Grupo Correo ou a galeguización idiomática dos Asteleiros Barreras. O galego, como galego-portugués, é unha lingua que se fala en catro continentes.
A situación demográfica de Galicia é alarmante?
É a que é. En Galicia uniuse o trauma da emigración cun comportamento moderno sobre a fertilidade. Iso resólvese de dúas formas. Cun crecemente económico que facilite a vontade de ter fillos, e unha afluencia de inmigrantes que sexan aquí ben acollidos. Ou que o Goberno galego teña unha postura moi belixerante sobre isto e dea un bombazo no orzamento galego. A longo prazo iso provocaría un cambio radical. O orzamento galego debería ter unha parte fundamental dedicada ao fomento da natalidade, directamente con axudas por fillos, e con garderías, escolas, etc.
Galicia ten que afrontar dunha vez por todas a cuestión da ordenación do territorio?
Totalmente. O Mediterráneo español é un desastre no sentido arquitectónico, paisaxístico, etc. Galicia é unha cousa moi diferente: foi un deixar facer por parte dos alcaldes, e iso, unido á falta de clarividencia cultural e de sensatez dos poderes políticos provocou un caos urbanístico. Non é que os galegos teñan unha vontade de feísmo como mal se titulou algunha vez. A costa galega non está tan estragada como para dicir que iso non ten remedio. Se hai vontade política, incluso nos lugares onde se construíu moi mal se pode corrixir cunha certa imaxinación. E se pode encontrar un punto de equilibrio entre as posibilidades económicas da costa, o respecto á naturaleza e ao lugar onde habita a xente. Para iso temos que ter un poder ilustrado na comunidade autónoma, no Estado e nos municipios.
A reforma do Estatuto de Autonomía é a materia pendente desta lexislatura?
Absolutamente. Eu defendín a necesidade de ter un Estatuto de nación e que non era o momento de impor esa vía para ter máis competencias, porque si hai vontade política do Estado, as competencias pódense incorporar ao Estatuto por vías diferentes. Os nacionalistas están preparados para iso, e os que non son nacionalistas deberían recoñecer que o carácter de Galicia como nación nos pertence a todos. Galicia ten un carácter histórico, xeográfico e lingüístico inequívoco como nación. Non queremos separarnos de ninguén, nin das xentes doutra parte do Estado español, simplemente non queremos ser mandados desde Madrid, porque podemos gobernarnos desde aquí sen ningún problema, sabendo que estamos unidos a todos os demais.
O PERFIL
En que lecturas anda?
Á parte da información xeral e do seguimento cultural, as lecturas que estou facendo están moi relacionadas co que estou a escribir. Son libros que teñen moito que ver coa lingua, coa economía, coa política, coa historia, etc. E despois sigo a literatura ao día pola miña muller, que é unha lectora extraordinaria, e intelixentísima para isto.
Adoita ir con frecuencia ao cine?
A miña muller e eu sempre imos ao cine, somos moi afeccionados ao cine. Por certo, en Santiago o feche dos cines Compostela notouse moito no tipo de películas. Hai moitas películas boas que agora non veñen ou tardan moito en vir a Santiago.
E ao teatro?
Ao teatro vou de cando en vez. Con frecuencia vexo teatro galego. Vou a Madrid, pero non vou para ver teatro. Cando ando de viaxe por aí coa miña muller non é infrecuente que vaiamos ao teatro; o ano pasado estivemos no festival de Edimburgo e o anterior, no festival de Avignon.
Que tipo de música lle gusta escoitar?
Aprecio todo tipo de música. Ultimamente se tomo eu a iniciativa de poñer música, poño máis música clásica. Estes días estamos asistindo a todos os concertos de Vía Stellae, que é un regalo para os que vivimos en Santiago. Ademais os lugares onde se celebran eses concertos son unha marabilla: San Domingos de Bonaval, San Martiño Pinario, os propios teatros pequenos, o Auditorio...
Viaxa moito?
Bastante. A miña muller e eu coñecemos practicamente toda Europa. Traballando en Sodiga, levaba tamén a produción industrial internacional, e iso era un motivo para que, en relación con outras sociedades de desenvolvemento industrial, viaxara moito. Á parte de que xa fora a América e a África outras veces, no tempo do Parlamento Europeo viaxei aos Estados Unidos, a Palestina, a Israel, a Irak pouco antes da guerra, a Brasil varias veces, a Arxentina, a Chile. Tamén a Exipto, Tunisia, Marrocos, Suráfrica, ao Foro Social Mundial de Kenia, ao Foro Social de República de Malí . En fin, teño unha grande afición a coñecer o mundo. Agora vou dar unha conferencia en Budapest.
Que preferencias ten nas artes plásticas?
Os museos importantes coñézoos case todos, desde logo os de Europa. Como xenios diría Picasso e Goya, pero tamén me gustan os pintores abstractos, por exemplo, Tapies, e por suposto Laxeiro, Colmeiro e Maside.
A arquitectura é arte?
Sen dúbida ningunha. Condensa a ciencia é a arte. E a xente, pese aos avances tecnolóxicos, aínda admira os monumentos arquitectónicos. As cidades e as nacións queren verse representadas por fitos arquitectónicos.
Como recibiu o teléfono móbil?
Non son dos que digo que o teléfono móbil te escraviza, pero o contraste co pasado non mo causou tanto o teléfono móbil como Internet.
E o PC portátil?
Utilízoo, pero pouco, traballo moito máis no ordenador de mesa. Hai doce anos, aprendín a escribir a máquina como unha mecanógrafa.

quarta-feira, 6 de agosto de 2008

RELATORIO DA HISTORIA DE ESQUERDA NACIONALISTA (E.N.)

AS ORIXES DE ESQUERDA NACIONALISTA

Esquerda Nacionalista (E.N.) é o único partido político dos que integran a fronte suprapartidaria Bloque Nacionalista Galego (B.N.G.) que ten a súa orixe no propio seo desta organización política. Este feito de singular relevancia require por tanto que lembremos como se xerou o nacemento do Bloque para mellor entendermos a nosa propia xénese.

O BNG xurde no ano de 1982 impulsado pola Unión do Povo Galego (U.P.G.) que por entón estaba a atravesar unha grande crise interna. A debilidade naquela altura desa organización pode atribuírse á enorme fuga de militantes que sufría por causas diversas.

O caso era que a UPG a partir de 1978 comezara un proceso de subdivisión que arrastraba consigo á A.N.-P.G. (Asemblea Nacional-Popular Galega), primitivo organismo suprapartidario que a UPG promovera alá polo ano 1975; esta plataforma ficara convertida en mero apéndice da Unión do Povo Galego, tendo perdido o seu papel de organización nacionalista de masas que defendía obxectivos políticos interclasistas na procura do autogoberno da nación galega. Nesa situación a AN-PG foi incapaz de percibir cal era o novo escenario político en xogo e actuar en consecuencia.

Daquela moitos dos ex-militantes da UPG, e moitos dos da AN-PG sen adscrición partidaria pero interesados en intervir en política, iniciaron unha serie de reunións co obxecto de reflexionar sobre o seu futuro político. Paralelamente, e perante a fraqueza da súa organización, supoñemos que para evitar que se chegase a articular un novo movemento nacionalista que os marxinase, dirixentes da UPG entraron en contacto con estas persoas, en especial coas que foran cadros medios ou dirixentes dentro da AN-PG e aos que consideraban con ascendencia sobre grupos de afiliados independentes nela. A finalidade era a formación dunha nova fronte política que superase as eivas que até entón se viñan producindo. Neses contactos acordáronse dous principios metodolóxicos que ían presidir o proceso de formación do Bloque Nacionalista Galego: un deles, que a fronte se impulsaría en pé de igualdade por parte dos grupos interesados na súa creación; o outro, que o proceso se faría dun xeito aberto, quer dicir, sen exclusións, nin expulsións, nin manexos ou control de calquera tipo.

Nun principio esas condicións címprense e semella que a nova organización frontista vai alcanzar a unidade de acción do nacionalismo político. Autodisólvese a AN-PG e inclúese na comisión xestora do xa BNG a vellos inimigos da UPG (como Xosé Luís Méndez Ferrín) ou a organizacións que aquela repelía (como as anarquistas) ou ao vello Partido Socialista Galego (P.S.G.), co cal xa tiña chegado a constituír a Mesa de Forzas Políticas Galegas (1980) e a confluír electoralmente na coalición Bloque-PSG (1981), mesmo a cualificados dirixentes de Esquerda Galega (E.G.), se ben este último partido decide finalmente non referendar o acto fundacional de constitución do Bloque e declina por tanto a súa participación na fronte.

En 1982, celebrada a súa asemblea constituínte, ao remate do proceso o BNG fica integrado pola Unión do Povo Galego, o Colectivo Socialista e un número importante de persoas sen adscrición partidaria.

Moitas das persoas que se viñan reunindo antes do nacemento do BNG, a partir da sua creación continuaron coordinadas para tratar temas concretos: confección de listas nos procesos electorais, achegas na confección dos relatorios das distintas asembleas, ou dando un debate coordinado en temas de especial transcendencia. A unión dos independentes era máis de formas que de principios, máis formal que ideolóxica. Non posuía unha liña política coherente senón aquela que o BNG adoptara en cada momento político. O único común a este colectivo era garantir a pluralidade da fronte e lograr que todas as cuestións de importancia fosen negociadas e pactadas. En resumo, evitar que se dese unha práctica política hexemónica de maneira unipartidista pola UPG.

En Novembro de 1988 crease a Coordinadora de Colectivos de Independentes coa finalidade de se converter en forza equilibradora de poderes, enriquecer o debate interno, servir de elemento dinamizador do sector dos independentes, servir de ponte coa xente do entorno do BNG e chegar a sectores sociais onde o BNG, como organización política, podía ter dificultades para introducirse. A Coordinadora acada representación como tal nos distintos órganos de dirección do BNG de acordo cos seus estatutos.

Non cabe dúbida que o relacionamento entre os independentes do BNG foi creando estilos de traballo e ópticas máis comúns entre eles mais iso non significou que houbese uns mesmos proxectos políticos definidos. Así pois, Esquerda Nacionalista nace destes independentes cunha idea clara de organizarse para defendérense mais sen un corpo ideolóxico-político común. Incluso algúns integran-se nela máis pola súa relación e confianza en Xosé Manuel Beiras que por estaren convencidos da necesidade da creación dun partido. Deste xeito, EN nun comezo non é máis que un grupo de persoas que se unifican ante a necesidade de non seren diluídas na individualidade e en consecuencia lograr unha presenza política relevante.

Poren, no proceso de desenvolvemento de Esquerda Nacionalista fóronse integrando grupos de mozos e mozas que se forxaron politicamente no partido e daí que xa a súa historia sexa outra ao se crearen na propia EN.

Coñecidas as orixes de EN, desde dentro do BNG, compre subliñar algúns feitos que promoven a saída de EN ao escenario político. Un destes feitos son os conflitos internos que xurden na formación frentista cando ten de adaptar a súa liña política á nova situación tanto no Estado español como na Nación galega.

A maioría das organizacións políticas do Estado dan por finalizada a transición política e aceptan os marcos estatal e autonómico vixente. Dous episodios van ser determinantes para virar a esta situación: o fallado golpe de Estado de 23-F (23 de Febreiro de 81), que lexitimou o papel da Monarquía española e a categórica vitoria do Partido Socialista Obrero Español (P.S.O.E.) nas eleccións xerais de 28 de Outubro de 82.

De outra parte, as primeiras eleccións autonómicas de 20 de Outubro de 81 evidencian que Alianza Popular (A.P.) é o partido que obtén na Galiza o maior número de parlamentares. Concretamente os datos foron: AP, 26; UCD, 24; PSOE, 16; PCG, 1 para as forzas de obediencia estatal; no entanto, as forzas nacionalistas obtiveron: BNPG-PSG, 3; EG, 1. O que levou a revelar a febleza das forzas políticas xeradas no propio ámbito galego. Logo o poder político nunha das nacionalidades históricas vai estar nas mans de organizacións de rancio feitío "españolista".

O intervalo que decorre de 1981 a 1987 é unha etapa moi dura para o nacionalismo político galego. Os tres únicos parlamentares integrados no BNG son expulsados do Parlamento Galego por se negaren a xurar ou prometer a Constitución Española. Os problemas afloran no seo do Bloque entre os partidarios de aceptar os marcos estatal e autonómico para desenvolver a política da fronte nacionalista e os que se resisten a aceptar a nova realidade e dan por continuar con políticas de signo rupturista na non aceptación do sistema político existente.

O colectivo de membros independentes do BNG a que nos estamos a referir, agrupouse á roda dos defensores da tese de que o BNG, sen abandonar o seu norte ideolóxico, había elaborar unha nova táctica de desenvolvemento dunha política con contido propio (que se veu chamar "proxecto común"), que non debía ser o sumando das diferentes opcións partidarias integrantes da fronte e que aceptase o marco autonómico para desenvolver os seus programas transformadores da sociedade galega.

Por outro lado, problemas no funcionamento interno do BNG, debidos á deficiente práctica democrática nalgunhas comarcas e localidades, caso da Mariña luguesa, Muros-Noia, Lugo, etc. contribuíron para agrupar independentes que tratan de favorecer na organización un maior grao de práctica democrática. Tamén a crise que se viviu por mor da ruptura da Central sindical nacionalista axudou a decantar os partidarios de defender a autonomía dos movementos sindicais e sociais a respecto das organizacións políticas.

En resumo, a tese de conxugación do nacionalismo cos valores tradicionais da esquerda democrática e a forma de afrontar a cuestión nacional galegas son os trazos singulares que caracterizan a esencia de Esquerda Nacionalista.

PERÍODO CONSTITUÍNTE (abril 92-marzo 94):
de Santiago a Monforte.

O 4 de abril de 1992 celébrase a Asemblea Constituínte de ESQUERDA NACIONALISTA no salón de actos do Instituto Xelmírez I de Santiago de Compostela. As preto de duascentas persoas que alí se reúnen en autoconvocatoria, logo de intensos e frutíferos debates, acordan crear un colectivo de esquerdas que, sen perderse en ideoloxismos, propón un modelo de desenvolvemento endoxéno e autocentrado nunha economía mixta adaptada ás especialidades produtivas actuais do noso país. Tamén se definirá un modelo de organización territorial respectuoso co medio ambiente, a cultura autóctona e coa pluralidade morfolóxica de Galiza, asumindo un concepto non organicista de nación e optando pola fórmula de República independente no marco solidario europeo. Asemade, o devandito modelo aposta decididamente polos dereitos individuais e pola democracia participativa e pluralista, recollendo a tradición nacionalista do reintegracionismo lingüístico galego-portugués. Por outra banda, no plano organizativo óptase por unha estrutura asemblearia, participativa e garantista (referendo militante, direccións colexiadas, mandato imperativo, dereito a toda a información, etc.), establecendo unha Mesa Nacional como órgano máximo de dirección e unha Xunta de Portavoces para executar os acordos da mesma, que dous anos máis tarde se transformará en Comisión Executiva elixíndose un Secretario Xeral e, catro anos despois, un Presidente.

A procedencia desta militancia inicial é maiormente de independentes do BNG, aínda que tamén hai militantes que estiveron no PSG e na UPG. Hai unha importante achega de cadros sindicais, de traballadores/as da cultura, de profesións liberais e de xuventude, sendo o 70 % asalariados. Neste primeiro momento E.N. terá presenza nas comarcas de Baixo Miño, Bergantiños, O Carballiño, A Coruña, Lugo, A Mariña, Monforte, Noia, Pontevedra, Ourense, O Salnés, Santiago e Vigo; e desde o comezo aparecerán os conflitos no seo do BNG, non só pola natural competencia de poder, senón pola deficiente práctica democrática e frontista de sectores do BNG que non aceptaban a disputa da súa hexemonía.

As actividades que centraron os primeiros anos da organización foron a promoción pública de E.N., a realización de actos públicos de presentación e o proxecto da revista ENCLAVE. Os temas de debate foron a unidade do nacionalismo (UG,FPG), o deterioro da situación no Parlamento Galego (expulsión do Portavoz do BNG), os recortes laborais e a consecuente Folga Xeral de Xaneiro do 93, a representatividade dentro do Bloque e múltiples conflitos locais, as eleccións Xerais de 1993, e a preparación da Asemblea de Monforte, na que agromará a tensión entre a militancia que quere facer de E.N. un partido e a que non se decide.

A XESTACIÓN DO PARTIDO (marzo 94-outubro 95):
de Monforte a Carballiño.

O 12 de Marzo de 1994 celébrase en Monforte a I Asemblea Nacional ratificando os Principios Ideolóxico-Políticos e as Bases Organizativas aprobadas dous anos antes cuns mínimos retoques. Nesta asemblea agromará a tensión entre a militancia que quere impulsar a E.N. e transformala nun partido e a que non se decide por evitar susceptibilidades no BNG, resolvéndose o debate a favor dos segundos. O obxectivo fundamental do E.N. a partir de entón será desenvolver grupos de traballo sectoriais e comisións técnicas que permitan ir adiantando un bo Programa de Goberno para o BNG, e a necesidade de expandir a organización por todo o país.

Neste período os debates de E.N. seguen os ritmos do BNG, desde os conflitos na fronte (Chantada, Baixo Miño, Noia, etc.) ao traballo nas eleccións Europeas-94 e Municipais-95, nunha liña de asunción do Proxecto Común do BNG e a consecuente aposta de acadar cotas de goberno nas distintas institucións políticas. As propostas e reflexións de E.N. cristalizarán nun documento político aprobado na Mesa Nacional do 11 de novembro de 1994 celebrada en Vigo.

Neste documento analizamos a situación política estatal coa crise do PSOE, o crecemento do PP, as expectativas de IU e as políticas pactistas de PNV e CIU. Na Galiza valoramos a control case absoluto do PP sobre a sociedade, a división do PSOE e a incógnita de IU-g. Ante este panorama temos que definir alianzas tácticas para o BNG, sen perder a liña estratéxica formulada no "Proxecto Común". No plano organizativo apostamos pola legalización do BNG e barallamos dúas opcións: como partido ou como federación de partidos, apostando por unha fórmula que recolla unha organización frontista e opoñéndonos claramente á primeira opción. No mesmo plano expresamos a necesidade de que o BNG se dote dos instrumentos necesarios para superar o desorde financeiro. No referido ao papel de ESQUERDA NACIONALISTA no BNG acordamos participar activamente na expansión do BNG e, singularmente nas vindeiras eleccións Municipais cunha clara apertura á sociedade. E no ámbito interno de E.N. preténdese mellorar a cohesión nacional, a coordinación cos cargos de E.N. no BNG e a fluidez de información, aínda que o debate máis importante será a disxuntiva de converterse ou non en partido político.

Nesta altura será constante a preocupación pola descoordinación entre membros de E.N. na dirección do BNG e o noso colectivo. A nivel interno aparecen problemas fortes ao non dar superado enfrontamentos locais pola vía do diálogo e prodúcense as primeiras expulsións en Noia e O Carballiño. Formalizaremos novas comarcas en Ferrolterra e no Barbanza. A organización xuvenil EN-mocidade, ao mesmo tempo que experimenta un proceso de crecemento enfrontará a tensión dentro de Galiza Nova, que repercutirá no Consello da Xuventude e na Universidade.

Tamén nesta etapa se elaborará a Carta Financeira de E.N. (outubro 95) e outros documentos referidos a política cultural, educación, antimilitarismo, medios de comunicación, política xuvenil, etc. e unha comisión ad hoc que irá sentando as bases da proposta de E.N. sobre a nova estrutura organizativa do BNG.

EXPANSIÓN E CONSOLIDACIÓN (outubro 95-marzo 99):
do Carballiño a Vigo.

O 28 de outubro de 1995 celébrase no Carballiño a II Asemblea Nacional, na que ESQUERDA NACIONALISTA convértese, tras un longo debate, en partido político "co ánimo de que o noso traballo puidera frutificar máis que nunca dentro do Bloque Nacionalista Galego".

No debate político E.N. apostabamos por mobilizar todos os seus recursos para elaborar o Programa de Goberno do BNG e definir a política de alianzas do Bloque. No plano electoral procurabamos á apertura a persoas concretas que sintonizando con nós, non participaban activamente no traballo político pola falla de interlocutores axeitados.

A nosa vocación de impulsar o BNG vese na proposta de Estatutos para o BNG nos que, partindo dos principios vixentes, desenvolviamos un entramado de normas que garantiran o funcionamento democrático e pluralista da fronte e a fagan máis eficaz. Daquela parecíanos que a fórmula máis acaída para o BNG era a federación de partidos, propúñamos a elección dun presidente nacional no BNG e unha coordinadora de colectivos, un consello intercomarcal mentres persista a organización provincial, resaltabamos as incompativilidades de cargos representativos en aras dunha maior operatividade e incluíndo a limitación de mandatos e propúñamos un regulamento para a comisión de garantías.

Neste período prodúcense feitos importantes que compre lembrar: o BNG estrutura os órganos de dirección da fronte conforme ao acordado na Asemblea de Ferrol, onde as achegas de E.N. serán fundamentais. Concorrinmos ás eleccións xerais do 3 de marzo acadando 2 deputados no Congreso do Estado; o PSOE perde o goberno e entra o PP cunha maioría tan exigua que precisa pactar cos seus "inimigos" nacionalistas de CiU e PNV para garantir a gobernabilidade de xeito estábel. Esto determinará unha forte influencia destes partidos nacionalistas na política estatal, o que influirá positivamente na consideración do nacionalismo galego nas vindeiras eleccións autonómicas.

A elaboración das candidaturas do BNG para as eleccións xerais resultarán conflitivas e decepcionantes para o noso partido. Neste período aparecen informacións xornalísticas atribuidas a E.N. que dividen á nosa militanza e tensionan ao BNG, e favorecen a descalificación da nosa organización no Bloque. Na Mesa Nacional acórdase que o partido só se expresará publicamente cando os seus organismos así o decidan e asumindo a responsabilidade e autoría das declaracións.

A análise que facemos sobre o resultado das eleccións do 96 é que se constata a consolidación dun voto estrutural propio do BNG, aínda cunha insuficiente implantación na sociedade.

A nivel interno destacan varios acontecementos en E.N.:

Asínase un protocolo financeiro con EN-mocidade que permitirá autonomía real para realizar a súa política.

Organización da Comisión Executiva con responsabilidades concretas para cada un dos seus membros.

Legalización de E.N. como partido político o 28 de xuño de 1996.

Desenvolvemento dunha campaña de expansión por todo o país.

Aparición do primeiro número da revista ENCLAVE.

Comézase a elaboración das liñas políticas do programa de goberno para Galiza, estruturando e impulsando as comisións que o levarán adiante.

Cando en 1995 nos constituímos en partido político pretendiamos acadar un grao de cohesión, do que carecíamos como colectivo, para formular os nosos obxectivos de xeito máis eficaz e definido. Desde entón a nosa militancia incrementouse nun 30%, contando con presenza activa en todas as comarcas, mais con certa debilidade nas zonas rurais.

O 15 de marzo de 1997 realizamos unha Conferencia Nacional en Santiago co obxecto de deseñar os criterios programáticos para un goberno galego e aportarlle así ao BNG a nosa concepción de como afrontar estas tarefas non como un desexo estratéxico, senón como unha posibilidade real. Esta será unha das actividades máis salientábeis de ESQUERDA NACIONALISTA. En palabras do Secretario Nacional de E.N., Alberte X. Rodríguez Feixoo, "temos que conseguir que moitos sectores voten ao BNG non por ser nacionalistas, senón porque vexan en nós a súa táboa de salvación". Entre as medidas propostas daquela podemos lembrar algunhas:

Na área de política económica propúñamos establecer resortes con competencia autonómica para operar no mercado de capitais a respecto da xeración de aforro, captación e orientación de recursos. Elaboración dunha política de rendas que garanta a capacidade adquisitiva dos traballadores (asalariados e autónomos). Facer uso do artigo 131 da Constitución que permite ás Comunidades Autonómicas participar na elaboración da política económica do Estado. Negociar co goberno central unha política de financiamento autonómico que permita suficiencia, autonomía e solidariedade.

Na área de política social reclamabamos a débeda histórica coa sanidade pública galega. A reformulación do salario mínimo de subsistencia para que abranguera a toda a poboación con rendas inferiores ao 50 % da renda media galega, encadrada no Plano Galego de Loita contra a Pobreza e a exclusión social. Elaboración dun Plano Integral da Xuventude que contemplara actuacións en emprego, ensino, vivenda, cultura, lecer e asociacionismo. Creación dunha Consellaría da Muller.

Na área de política educativa cultural e lingüística pretendíamos favorecer o ensino público dotándoo dos medios necesarios, tanto humanos como materiais. Creación das Escolas Superiores de Estudos Musicais e de Arte Dramático. Creación dunha de Estudos Cinematográficos. Plano de Protección, Conservación e Restauración do Patrimonio Arquitectónico e Monumental. Plano Global de Normalización Lingüística. Elaboración da Lei do Deporte Galego.

Na área de Ordenamento do Territorio propúñamos a elaboración da Lei de creación do Instituto de Estudos Territoriais Galego. Dotación do Instituto Galego para o Control e Calidade da Construción. Reclamar as competencias sobre os camiños de ferro.

Na área da Administración Pública propugnabamos a profesionalización da administración pública galega, determinando os postos de libre designación con criterios de excepcionalidade e favorecendo a promoción interna dos traballadores públicos a través da EGAP e baixo criterios de competencia obxectivábeis.

Esta proposta de goberno aportou unha das principais bazas para o éxito electoral do BNG ao ser recollida en grande parte do Programa Electoral que o Bloque presentou ás eleccións autonómicas de 1997, favorecendo o seu paso a segunda forza no Parlamento Galego con 19 deputados.

En xuño de 1998 realízase en Ourense a VIII Asemblea Nacional do BNG. O noso partido presentará propostas resumidas nas seguintes ideas-forza:

a) A permanencia do BNG como proxecto frontista, valorándoo como o máis acaído para acadar a soberanía nacional. E.N. non considera oportuno eliminar a pluralidade do BNG nun partido único.

b) A presenza do BNG nas institucións políticas. E.N. considera fundamental a presenza do Bloque nas institucións.

c) A formulación detallada dunha proposta municipal que logo sería recollida no Programa-marco do BNG e que se verá reflectida tamén en sendos números da revista ENCLAVE.

Nestas datas reactívase o debate da reformulación do modelo de estado coa Declaración de Barcelona e a reunións posteriores. E.N. apostou desde o principio pola revitalización da histórica alianza Galeusca coa idea de “construír un novo edificio peninsular e europeo no que Galiza poida exercer libremente, soberanamente e solidariamente o poder que lle corresponde para acadar un desenvolvemento económico sostíbel, o benestar social e o florecemento cultural” nun marco democrático. A claridade inicial dalgúns compañeiros e compañeiras do noso partido permitiron o éxito desta estratexia naquel período.

domingo, 27 de julho de 2008

Esquerda Nacionalista no Día da Patria 2008


Esquerda Nacionalista no FESTIGAL

A compañeira Píli e o compañeiro Pedro pouco despois da apertura ao público o día 24.
Os compañeiros Xoán e Pedro xunto o cartaz co lema "Temos un futuro para Galiza".
A Pesares da insistente choiva, numeroso foi o publico asistente ao FESTIGAL 2008.
Gran número de persoas pasaron polo posto de Esquerda Nacionalista.

O Secretario Nacional de Esquerda Nacionalista, Xosé Chorén, conversando cun visitante interesado no proxecto do Partido.

quarta-feira, 23 de julho de 2008

Manifesto a prol da convivencia lingüística


A Mesa pola Normalización Lingüística vén de facer público un novo documento, presentado como "Manifesto a prol da convivencia lingüística e da igualdade de dereitos para o galego". O obxectivo é facer visible a opinión de moitos galegos, que queren reivindicar o seu dereito a empregar a lingua propia e que esta sexa oficial a todos os efectos. O Presidente da Mesa, Carlos Callón, subliñou que esta é unha campaña en positivo, que non se organiza en contra de ninguén e que pretende sumar os máximos apoios posibles. A posibilidade de incluírse na listaxe de asinantes quedará aberta a través da páxina web da organización. Manifesto da convivencia O documento está articulado en seis puntos que queren chamar a atención da sociedade galega. No primeiro reivindica o dereito dos galegos a empregar a súa lingua propia e que esta sexa oficial a todos os efectos; no segundo, pon o acento en que son os falantes do galego os que resultan discriminados en Galiza; no terceiro, cualifica de preocupante a campaña impulsada dende Madrid co apoio de importantes medios de comunicación; no cuarto, censura a actitude de aqueles que negan a existencia de pobos e linguas diferentes no Estado Español; no quinto defende que é ao pobo galego a quen lle corresponde definir a súa política lingüística; e no sexto, alerta á sociedade galega para non se deixar confundir sobre a verdadeira situación do noso idioma.
Asinan:
Xosé Manuel Piñeiro, Avelino Pousa Antelo, Xoan Costa, Benigno Pereira, Ignacio Vilar, Jorge Mira, Iolanda Castaño, Cesareo Sánchez Iglesias, Xosé Lastra Muruais, Alfonso G. Sanmartín, Ana Kiro, Bernardino Graña, Carlos Blanco, César Portela, Lois González Tosar, Manolo Rivas, Mercedes Peón, Teresa Moure, Xosé Luís Méndez Ferrín ou Xulia Vaqueiro, entre outros.
Para sumarse ao manifesto: PICA AQUÍ

domingo, 20 de julho de 2008

Xa á venda a Lotaría de Nadal


No vindeiro Día da Patria, estará xa a venda no posto que instalaremos no Festigal a Lotaría de Nadal de Esquerda Nacionalista. Quen non queira deixar pasar a oportunidade de deixar de traballar, que pase polo posto a mercar os recibos (este ano toca seguro !!)
Sorte!!

sábado, 12 de julho de 2008

Manifesto da Federación de Asociacións de Escritores “Galeusca”




Perante o discurso pretendidamente homoxeneizador e centralista que subxace no “Manifiesto por la lengua común”, a Federación de Asociacións de Escritores “Galeusca”, da que fan parte a Asociación de Escritores en Lingua Galega, a Associació d’Escriptors en Llengua Catalana e a Euskal Idazleen Elkartea (Asociación de Escritores Vascos), quere deixar constancia do seguinte:


1. A realidade plurilingüe que conforma e dá existencia ao estado español, lonxe de ser entendida como unha “asimetría” ou deficiencia per se, está a reproducir de xeito transparente unha diversidade lingüística e cultural común á maioría dos estados que conforman a Europa plurilingüe.
2. O galego, o éuscaro e o catalán non son “inventos” recentes senón linguas que foron normais nos seus territorios e sociedades respectivas durante centos de anos. A súa desnormalización, a súa perda de usos públicos, non se produciu de forma “natural”, senón, mesmamente, por invasión da lingua que se decretou como oficial do estado, sen consulta nin acordo previo.
3. O artigo 3 da Constitución española garante a presenza desa lingua común para todos os habitantes do estado, mediante a esixencia a toda a cidadanía do deber de coñecer o castelán. Toda a cidadanía de Galicia, Euskadi e os Países Cataláns asume na práctica esa esixencia, pois non hai persoa que non teña unha boa competencia en castelán, ora a teñan como primeira lingua, ora como segunda. Porén, respecto do galego, do éuscaro e do catalán a lexislación non prevé a obriga de seren coñecidos nos seus respectivos territorios, o que establece unha asimetría nos dereitos lingüísticos da cidadanía que quere exercer o dereito, que lles é recoñecido, a usalos.
4. O galego, éuscaro e catalán tamén son linguas oficiais nos seus territorios, que é o mesmo que dicir que son as linguas propias de aproximadamente o 40% da poboación do estado español. Estes códigos lingüísticos diferentes do castelán, lexítimos e nos que se recoñece o percorrido e expresividade dun pobo e dunha cultura, son instrumentos de comunicación igualmente “democrática”, ferramentas de relación interpersoal útiles e necesarias para a sociedade que as sustenta.
5. O dereito ao uso público, en todas as instancias, da lingua propia está recoñecido en todas as lexislacións democráticas do mundo. No ámbito europeo cómpre lembrar a Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias (aprobada e ratificada polo Estado español) ou a Declaración Universal de Dereitos Lingüísticos, aprobada coa unanimidade do Congreso dos Deputados.
6. A visión anuladora que da enriquecedora realidade plurilingüe española se transmite desde o “Manifiesto” leva a pensar na similitude coas teses da etapa franquista: un Estado, unha lingua, e, consecuentemente, a reforzar as formulacións diferenciadoras entre cidadáns de primeira e de segunda por razón de lingua. A competencia plurilingüe, tamén para os cidadáns españois nados en comunidades autónomas cunha única lingua oficial, sempre será unha chave que abra o mundo, que abra as fronteiras do respecto polo outro desde a interpretación dunha relación de equidade entre os seres humanos, independentemente do seu lugar de nacemento, de residencia e de lingua propia. Además, o “Manifiesto” parte dunha premisa que non se corresponde coa realidade, pois en ningún caso o castelán corre perigo ningún en todo o territorio do Estado.
7. A aprendizaxe de linguas, ademais da propia, sempre debe ser entendido en positivo e como sinónimo de enriquecemento do individuo, pois coa aprendizaxe plurilingüe estimúlase a expresividade e cognición das persoas. No caso de Galiza, Euskadi e os Países Cataláns é imprescindíbel que a poboación sexa competente nas dúas linguas oficiais, para que logo cadaquén poida decidir libremente se usa unha ou outra nos diferentes ámbitos e situacións. É dicir, a dobre competencia é imprescindible para garantir a liberdade lingüística.
8. Para garantir esa utilización libre das linguas precísanse medidas emanadas dunha política lingüística adecuada. É dicir, para garantir os dereitos constitucionais que temos tamén os falantes de catalán, éuscaro e galego precísanse políticas lingüísticas que creen as condicións para exercelos, tal e como ditou o Tribunal Constitucional na sentenza 337/1994 cando “avalaba un trato desigual, que non discriminatorio, para as dúas linguas oficiais en función do carácter propio dunha delas que fai preciso unha acción normalizadora que debe, necesariamente, implicar accións de apoio singularizado”.
9. As políticas lingüísticas aplicadas ao ámbito educativo nas chamadas comunidades bilingües teñen como obxectivo conseguiren que o alumnado acade unha boa competencia nas dúas linguas oficiais, independentemente de cal sexa a súa lingua familiar. Para acadar ese obxectivo, é preciso desenvolver planificacións lingüísticas que garantan a consecución dese obxectivo e que pasan, necesariamente, pola utilización vehicular maioritaria da lingua máis desfavorecida socialmente. E isto, en vez de ir contra a liberdade lingüística, é, precisamente, unha actuación imprescindible para garantir esa liberdade lingüística.
10. As escritoras e os escritores galegos, vascos e cataláns PROCLAMAMOS a nosa vontade de seguirmos a escribir nas nosas linguas e a contribuírmos ao proceso, inacabado, de normalización das nosas linguas, como dereito humano, democrático, pacífico ao que non imos renunciar. Repudiamos enerxicamente todos os intentos de EXCLUSIÓN que colegas escritores españois realizan das nosas linguas e lamentamos que, no canto de se preocuparen pola saúde do español en Puerto Rico, Costa Rica ou os Estados Unidos, se dediquen a combateren o máis próximo e asimetricamente discriminado.
Xullo de 2008
___________________________________________________________________________________
Aquelas entidades, colectivos ou persoas que concorden co contido deste manifesto poden mostrar a súa adhesión no seguinte enderezo electrónico: oficina@aelg.org

segunda-feira, 7 de julho de 2008

Asemblea Comarcal de Vigo


ASEMBLEA COMARCAL DE VIGO

Asemblea Comarcal de Vigo que terá lugar o vindeiro mércores día 30 de Xullo ás 20:00 horas no local comarcal do BNG en Vigo.

Xantar de Confraternidade


Con motivo da celebración do Día da Patria, este ano, dende Esquerda Nacionalista na comarca de Vigo celebraremos un Xantar de Confraternidade o vindeiro sábado día 19 de Xullo ás 14:30 h. no Restaurante Budhsal na Rúa Manuel de Castro, 9. (xunto ao estadio de Balaidos) en Vigo.


Este convite é aberto a todas en todos cantas compañeiras e compañeiros do resto do país quixeran acompañarnos, así mesmo como a cantas/os compañeiras/os do B.N.G. (tanto militantes coma non) quixeran compartir con todos nós ese día; en especial a todas e todos as/os nosas/os amigas/os da “A Alternativa”.


Por este motivo, prégoche que fagas persoalmente extensiva no teu entorno este convite.


O Menú.

Chacina,


Queixos,


Ensalada,


Mexillóns tigre,


Pescada con salsa de ourizos


Escalopes de tenreira con champiñóns e arroz


Sobremesas variadas, bebida, café e licores.


Prezo por persoa: 20,00 €


Para comunicar o número de comensais ao restaurante, precisamos por favor confirmes á túa asistencia antes do 12 de Xullo no correo: frdacosta1@yahoo.com.br ou ben no móbil 637.332.888.

domingo, 29 de junho de 2008

O común


Por Manuel Rivas
1. "Da luz nace a escuridade", anotou de forma enigmática Nicholas Hytner, director de cine das bruxas de Salem. 2. Goethe empeñouse en demostrar, sen querer considerar outras evidencias, que a teoría das cores de Newton era unha estafa. Segundo el, a suma de todos colores era o gris. E xamais recoñeceu o seu erro: "Este sentimento de superioridade permitiume soportar a estúpida arrogancia dos meus adversarios". 3. En 1932, un grupo de intelectuais brasileiros presentou un manifesto clamando polo "Principio de Autoridade". 4. Na posguerra, un profesor de dereito de Santiago comezaba as súas clases con este saúdo: "Damas, cabaleiros e alféreces provisionais...". 5. Entre os asinantes do Manifesto pola lingua común hai alféreces que propuxeron, en xocoso ton intimidatorio, publicar as listas de "non asinantes". 6. Non abre a boca a literatura: a que pregunta. 7. Nada se di das "outras" linguas, da súa "sorte", situándoas na sospeita difuminada, falas espectrales sen hábeas corpus. 8. é un texto apodíctico, con pasta de decreto, que axitará como providencial trofeo a gran dama do "novo lerrouxismo". 9. Fervorosos "constitucionalistas" propoñen no substancial darlle unha dentada á Constitución, a pesar de que di da lingua castelá: "Todos os españois teñen o deber de coñecela". 10. Cal é o concepto do común? Forman parte as "outras" linguas do patrimonio común? 11. Este Manifesto, esta torpe campaña, provocará o erizamiento de todos os nacionalismos. 12. Co seu manifesto Anti-Dantas, o futurista Negreiros fixo soado a Dantas. 13. Non coñezo a ningún cidadán que renuncie ao castelán. Si a algúns que humillan proclamando a inutilidade das "outras" linguas. 14. Abrazo o castelán no exilio, nos sefarditas, no Sahara, en Porto Rico. 15. España necesita manifestos de convivencia e lexemas de simpatía: cultivar a biodiversidade e non a bioperversidade.

Os 20 oprimidos


Por Suso de Toro

É coñecido o drama que vive a lingua inglesa no mundo, acosada e desprezada, perseguida descaradamente polos nacionalistas de aquí ou alí, os seus falantes atopan dificultades doquiera van. Non menos dramática é a situación da lingua castelá, a nosa, a común. Unha lingua que se estendeu polo mundo sen imposición e con benevolencia, grazas a que galegos, cataláns, vascuences e aboríxenes americanos desexaban con vehemencia coñecela, falala e aínda escribila, abandonando os seus torpes e infantís chapurreos pero que hoxe, ai!, vive horas amargas. É certo que os nosos avós falaban a lingua galega, pero facíano sen mala fe, era por ignorancia da lingua común, a verdadeira. Nós hoxe, grazas sexan dadas, falamos e escribimos correctamente o castelán e os nosos fillos xa saben conxugar o pretérito perfecto, "dixen", cando para nós, antes, o perfecto era indefinido, "dixen". Desde a secular ignorancia galega non deixamos de progresar, falaremos ao fin como en Chamberí, "el Madrí ha ganao" (repitan). Aínda que, por culpa da ditosa Constitución que recoñece ás nacionalidades históricas e as súas linguas, e da autonomía aínda vixente, os nosos fillos son obrigados a estudar a lingua autonómica, que non é a común. Menos mal que non é obrigatorio coñecela, a diferenza da verdadeira. (Generalísimo, volve. Estamos orfos, a mercé deses nacionalistas. Antes había un só nacionalismo, o común, e chegábanos!) Pero se na terriña vivimos cuitas que non vivirán as persoas máis sensibles, os mellores, eses intelectuais que padecen no seu Madrid as insidias dos insidiosos nacionalistas. Son intelectuais que teñen a pel máis sensible, as antenas máis alerta e por iso sofren máis e detectan antes as asechanzas á lingua común, a de toda a súa vida. Vinte deles, sen dúbida a vangarda, rebeláronse contra tanto descaro e levantaron a bandeira da verdadeira España, a de sempre. "Non máis ultraxes á lingua común!, Xa abonda!", clamaron e exclamado (ou é "clamaron" e "exclamaron"? Malditos antepasados nosos que tardaron tanto en pasarse á lingua común, transmitíronnos as súas dúbidas e incertezas indefinidas). E é que viven hostigados. Parece ser que cando se achegan a un quiosco de prensa no barrio de Salamanca só achan prensa escrita en linguas que non son a común. Alí están xornais deportivos escritos en catalán, condenados polacos!, diarios xeneralistas escritos en balbuceos vascongados e revistas do corazón no torpe gruñir dos galegos, esa fala de pastorcillos apta para falar aos animais. Cando acenden os seus televisores emerxen linguas non comúns, resúltalles imposible ouvir a un presentador do telexornal ou a un anunciante na lingua común, a boa, a nosa, a verdadeira, a de alí. Están invadidos e acosados. Mesmo a información deportiva está pervertida polos nacionalistas non comúns, aí están as seleccións vascas, catalás, galegas, coas súas bandeiras e as súas exclamacións autonómicas. Que dicir das películas, se até as americanas tradúcenas todas ao galego! Contan que na mesma Praza de Colón, insignia da Hispanidade!, levantaron un gran mastro coas bandeiras das nacionalidades. Todo Madrid está invadido de ideoloxía autonómica e non hai taxista que non che fale vasco nin camareiro que non che conteste en catalán cando un lle inquiere en correcto castelán. Se falas a lingua verdadeira míranche mal e exposche a un desgusto, tal é o encanallamiento ao que se chegou no odio á nosa lingua común. Que non sufran en balde! Pois se sacrifican por nós para que non recaiamos nos vicios dos nosos avós. eles, por non ser cataláns, vascos nin galegos ou por selo pero terse curado os seus antepasados a tempo, non herdaron as nosas máculas, están limpos. Son os comúns, un exemplo a imitar. Escoitemos a súa voz e admiremos o seu xesto gallardo. Alí están no seu Madrid rodeados por autonómicos varios, defendendo a lingua común, hoxe en perigo no mundo como confirman todas as estatísticas. Heroes solitarios necesitan apoio! Asinemos e que saían os nosos vástagos con petos á rúa para recadar fondos solidarios (A culpa é de Zapatero, sábeo ben Rosa Díez).

EL PAÍS - 29.06.08

domingo, 8 de junho de 2008

Camilo en Moaña e Lugo


Continuan as presentacións polo País dos libros "Galiza na Unión. A porta atlántica" e "Europa, o continente pensado", de Camilo Nogueira. Eis as dúas próximas presentacións:

- Venres 13 de xuño, ás 20.00 horas, na Galería Sargadelos de Lugo.
- Xoves 19 de xuño, ás 20.00 horas, no salón de actos do Concello de Moaña.

quinta-feira, 29 de maio de 2008

Idioma.


Por Xosé Luís Méndez Ferrín

Carlos Penela (Vigo, 1975) publica na colección Arte de Trobar (Pen Clube) o libro de versos Sombras, rosas, sombras no que figura o seguinte poema:"Este idioma é unha gándara, este idioma/ son fiañas dun frío antigo, dun frío anterior/ a todo frío./ Este idioma é Bizancio, asolagado/ en ornatos, aves de paso que atravesan os lumes,/ auga que debroca co estupor do desespero./ Este idioma é unha casa irta como sombra,/ os nomes do real, un anxo perdendo o seu rombo;/ iso é este idioma, a teaxe tremente dun sol branco,/ dun sol de inverno, versos derrubados na elexía oitava/ de Rilke ao fin das liñas que falan dun acabamento novo,/ dun tempo novo; este idioma, este idioma é iso/ un tempo novo como gares inmensas, abandonadas,/ a contorna estraña de tastos varados en sal dura./ Este idioma é unha claustra para todo alento,/ as mans feridas que xa non se ofrecerán".
Por algunha razón que eu descoñezo, a palabra idioma áchase en retroceso, tanto no uso coloquial coma no rexistro formal ou elevado. Poderíase pensar que se trate dun sotil barbarismo, pois no inglés idiom significa outra cousa; non creo eu. E ben, nesta excelente poesía idioma cobra a dimensión totalizadora dunha divinidade social e atea. O idioma é este idioma (e non outro), ou sexa o arcano que nos fai diferentes ao resto dos humanos e que, ao propio tempo, nos fai humanos. Un grande acerto deste poema é o de decer idioma no lugar de lingua. Outra das virtudes do texto é a de non mencionar nunca o nome do idioma de que se trata e ten que ser o lector o que percure no centro da conciencia e supla o valeiro coa palabra galego. O orgullo, daquela, pode unirse á conmoción lírica. En realidade na nosa literatura non existen moitos poemas cuxo tema sexa o propio idioma. E mesmo resulta curioso constar que un sonado de Celso Emilio ("Lingua proletaria do meu pobo...") foi escrito e publicado orixinalmente en castelán e no libro "Voz y Voto". Dame no corpo que os poetas, en tempos xerais, deteñen a súa pluma dediante do idioma que aman, coñecen e cultivan, coma posuídos dunha sorte de terror mistérico.
Constitúe o idioma un tabú literario para os nosos autores? Doe tanto a perda do idioma que o poeta garda silencio a respecto del? A forza do poema de Penelas radicará no feito de que desafía e transgrede un tabú? Ninguén ignora que estamos a vivir un conflicto lingüístico que é de natureza política pro tamén de índole vivencial. Os que pretenden que o idioma de Castela sexa tamén o idioma de Galicia e cos mesmos merecementos que o galego atoparán no texto que hoxe nos ocupa unha dificultade insuperábel. Pode alguén escribir algo semellante ao poema de Carlos Penela sobre o idioma castelán falado en Galicia? Va que non?Naturalmente este non é un artigo de crítica literaria. O libro Sombra, rosas, sombras contén outros valiosos poemas cuxa lectura eu me limito hoxe a recomendarlles a Vostedes.
Parabéns ao mestre polo seu Premio Nacional de Literatura 2008.

sexta-feira, 9 de maio de 2008

Presentación en Vigo

Continuando as súas presentacións polo País, tócalle agora a Vigo. O vindeiro mércores 14 ás 20.00 horas e na Casa do Libro. Acompañarán a Camilo na presentación: Carlos Lema e Amada Traba.

segunda-feira, 5 de maio de 2008

Presentación novos ensaios de Camilo Nogueira en Compostela

O vindeiro xoves 8 ás 20:30 horas terá lugar en Compostela a presentación dos dous novos ensaios publicados por Camilo Nogueira.

"GALIZA NA UNIÓN. A PORTA ATLÁNTICA"

e
"EUROPA, O CONTINENTE PENSADO".

Presenta:

Victor F.Freixanes director da Editorial Galaxia

O acto terá lugar na Fundación Caixa Galicia (Rúa do Vilar 19)

Relevo na Comarca de Vigo

Na Asemblea Comarcal de Vigo realizada o pasado día 2 de Maio de 2008, por unanimidade chegáronse aos seguintes acordos:

Solicitar reiteradamente ao ata o de agora Secretario Comarcal en Vigo de Esquerda Nacionalista, el Sr. D. Pedro Gómez-Valadés a súa continuidade no posto neste novo período. Rexeitamento que tamén foi feito reiteradamente argumentado a saturación de traballo que lle suporía ser Secretario de Comunicación de Esquerda Nacionalista e Secretario Comarcal en Vigo.

Realizouse entón un repaso a magnifica labor ao fronte da Comarca de Vigo do Sr. D. Pedro Gómez-Valadés e valorouse como excepcional a súa achega dende o traballo constante na comarca de Vigo ao Nacionalismo Galego e polo tanto a Galiza.

O Secretario Comarcal en funcións fixo unha proposta de novo Secretario e Vice-secretario Comarcal que foi aprobada por unanimidade, quedando polo tanto nos postos designados pola Asemblea o seguintes nomes:

Secretario Comarcal de Vigo
Fernando R. Dacosta

Vice-secretario Comarcal de Vigo
Quico Recondo

quinta-feira, 24 de abril de 2008

Alberte Xullo Rodríguez Feixoo

Última intervención perante a VI Asemblea Nacional de ESQUERDA NACIONALISTA como Secretario Nacional.
.
Compostela, 30 de Marzo de 2008.
.
Benqueridas compañeiras
Benqueridos compañeiros

Unha vez máis, a última, tomo a palabra para dirixirme a vós e relatarvos o informe político como Secretario Nacional.

Dende hai dous anos para eiquí, dende a nosa anterior Asemblea Nacional celebrada en maio de 2006 no Hotel Araguaney de Compostela, viñemos proseguindo o noso deambular no habitual deserto que nos ven acollendo dende a nosa fundación aló polo ano 1992. Si, compañeiras e compañeiros, son xa dezaseis anos de Esquerda Nacionalista, dunha forza política, un partido político, o noso, que inda nascido dentro do B. N. G., manifestou dende o mesmo día do seu parto, 4 de abril de 1992 en Compostela, a súa vocación de independenza e rebeldía. Independeza e ausencia de ataduras que durante toda a nosa existenza, e hoxe máis que nunca, nos ten costado sacrificio manter. O doado, o acomodaticio, é cair nas fauces sempre insaciábeis do poder, da opulencia, ainda a custe de perder a liberdade individual e colectiva e a propia identidade renunciando ás ideas e fundamentos ideolóxico-políticos que pudieran albergarse no pasado. Rebeldía ante a inxustiza, ante a opresión, ante o ánimo controlador e absorvente que non ve en nós a compañía axeitada para conseguir o que certamente é o noso obxectivo e inxenuamente pensabamos que era tamén o dos demáis, a liberación nacional e social da nosa Patria.

Pois esí foi, compañeiras e compañeiros. Dende 1992, soñando con gobernar o noso país cun nacionalismo unido e hexémónico e despertando hoxe cunha realidade ben distinta.

Pero non quero adiantarme no tempo.

En maio de 2006 celebramos a nosa V Asemblea Nacional e todas e todos coincidimos en que fora unha magnífica asemblea na que o noso partido amosou o seu músculo vital con maior vigor que en anteriores ocasións. Demos por superados os carosos momentos que tiveramos que aturar na asemblea do B. N. G. celebrada na Coruña e na nosa propia celebrada en Lugo. Tanto nas cuestións de fondo político como nas puramente estéticas tivemos ocasión de amosar un partido político moi vivo e moi compacto. Como dispóis veremos, pura ficción. En calquer caso, nisa mesma asemblea afortalamos a idea de seguir sendo o xermolo do que viñamos denominando polo socialista do B. N. G.. Coincidimos, nas nosas teses políticas, na necesidade de constituir unha alternativa á dirección do B. N. G. e conformamos, expectantes e ilusionados, o proxecto que ao fin sería esí mesmo denominado, A Alternativa. Xunto con outras compañeiras e compañeiros nacionalistas, militantes do B. N. G., constituimos un programa alternativo e unha candidatura propia para conformar o novo Consello Nacional do B. N. G. na asemblea celebrada a finais do ano 2006 no Pazo de Congresos de Compostela. O resultado obtido non respondeu ás nosas expectativas e supuxo un motivo de desilusión en todas e todos nós. De calquer xeito, o conxunto dos resultados obtidos por cada unha das catro candidaturas apresentadas demostrou claramente a existencia dunha oposición á dirección do B. N. G. desunida pero cuantiosa. En números redondos, a proporción foi de 60 % a favor da candidatura encabezada polo Portavoz Nacional e 40 % a favor das posicións alternativas ou de oposición. Non foi un resultado baladí ou ausente de interpretación. Sen dúbida a valoración expresada nas urnas polo conxunto da militancia nacionalista organizada no B. N. G. deixou constancia da súa discrepancia co xeito de facer política da equipa dirigente do B. N. G. co seu Portavoz Nacional á cabeza. Coido, sinceiramente, que non se tomou a debida nota dise resultado e que a práctica política que se deu dende aquela até hoxe inda abondou máis nos mesmos erros denunciados naquela asemblea polas candidaturas disidentes como a nosa.

De calquer xeito, quería sobrancear especialmente que foi a primeira vez na historia do B. N. G. que se apresentaron catro candidaturas para conformar o Consello Nacional do B. N. G. e que isto constitúe un clarísimo síntoma de que rematou o camiño emprendido a finais da década dos 80, completado durante a década seguinte, da constitución do proxecto común dentro da casa común. É claro que hoxe a casa, polo de agora, segue sendo común, ainda que non todos somos donos dela, pero proxectos xa hai varios, entre iles o noso propio, o da Alternativa.

Tamén quero facer referenza a outro feito suliñábel. Xosé Manuel Beiras, por fin, presentou candidatura propia sen ir acompañado pola U. P. G.. Como ben sabemos, os nosos intentos dende 1992, para conseguir que dera ise paso, non obtiveron éxito. En 2006, cando xa non era Portavoz Nacional e cando xa non militaba en Esquerda Nacionalista, por fin atreveuse a retar ao partido político que sempre o tivo no seu ponto de mira, aproveitándose dil cando conviña e desfacéndose dil cando xa non era maior o proveito que a desventaxe.

Outro feito relevante foi a escisión sufrida pola U. P. G. ca conformación da candidatura do Movemento pola Base. Tamén isto era a primeira vez que acontecía. Non é tampouco de esquecer xa que o seu resultado non foi nimio e, quizáis a data de hoxe, non estea minguado en absoluto.

Por último, tamén nós, Esquerda Nacionalista, presentamos por primeira vez candidatura propia ao Consello Nacional, ben é certo que baixo o nome de A Alternativa e xunto cos compañeiros que consideraron que a nosa proposta de socialismo democrático galego, oposta á tradicional visión política do B. N. G., era a máis axeitada e a que conviña á organización frentista e ao conxunto do País. Como xa anticipei, o resultado numérico obtido pola nosa candidatura non foi o que agradabamos. Nembargantes, cualitativamente demos un avance importantísimo ao conseguir obter dous postos na Executiva Nacional do B. N. G., algo que non acontecía dende había moitos anos, dende antes de 2002. Ao Portavoz Nacional non lle gostou ren e todas e todos lembramos que non gostaba de que na foto oficial da asamblea apareceramos dous membros de Esquerda Nacionalista na composición da nova Exectutiva Nacional e, unha vez máis, fixo trampa para que esí non fora, conseguindo convencer, xa nise intre, a algúns dos que daquela inda eran nosos compañeiro e compañeira de partido, para que se convertiran en cómplices indispensábeis de tal falcatruada que por certo denunciei tanto interna como externamente ao noso partido.

Pero non pode rematar eí a análise do acontecido naquela asemblea do B. N. G.. Teño tamén que facer mención do acontecido na fase previa á presentación de candidaturas. Como ben coñecestes, Esquerda Nacionalista e a Alternativa fixemos múltiples e intensos esforzos para conseguir conformar unha candidatura unitaria con quen dispóis constituiron a candidatura do Encontro Irmandiño. A pesares do noso esforzo e do noso sacrificio esí como das cesións que fixemos para que ise proceso poidese froitificar, a cerrazón e os intereses personalistas dalgún dos representantes disa candidatura deron ao traste con ise desexado obxectivo. É curioso que non nos quitemos de enrriba o noso persoal alcume de insolidarios e interesados cando a nosa práctica de achegamento a outros sectores do B. N. G. é constante e reiterada. Falaremos disto máis adiante.

Rematada a Asamblea Nacional do B. N. G., a vida política diaria seguíu dando mostras de que o xeito de gobernar dos nacionalistas non se diferencia tanto como se pregonaba do resto de forzas políticas que optan a dirixir a Xunta de Galiza. A realidade é teimuda e imponse sobre os desexos ou as ilusións. Hoxe, unha parte importante da tradicional base social do B. N. G. amosa públicamente o seu descontento, a súa desilusión e, incluso, a súa defraudación de expectativas polo xeito de practicar a política dende a Xunta de Galiza por parte do B. N. G.. É certo que non é unha situación cómoda a do nacionalismo na Xunta de Galiza xa que ten que compartir decisións de goberno cunha forza política como o P. S. O. E., españolista onde as haxa e cunha práctica política no terreo social ben coñecida, pero isto non pode ser óbice para demostrar, se se quere e se ten gañas, que a práctica política do B. N. G. se diferencia da do P. P. e do P. S. O. E.. Hoxe, a percepción dise corpo social e electoral que tradicionalmente apoiou ao B. N. G., é que non se percibe isa diferenciación. A práctica política baseada en reproducir as merendas e os bailes do Partido Popular con Fraga á cabeza, o reparto de prebendas a amigos e familiares, o uso indebido do erario público, o mantemento como programa estrela da televisión pública galega do Luar e a reposición do señor Super Piñeiro como presentador non só televisivo senón tamén político polo mérito de ser alaricano non pode ser ben vista nen aplausada por quen toda a nosa existencia aspiramos a chegar á Xunta de Galicia para mudar iste noso País. E todo isto para conservar unha incidencia do 10 % dos electores! A miña desconfianza de que prime o interese persoal sobre o colectivo ou de que o interese nacional e do conxunto da cidadanía estea supeditado a ises intereses persoais xa a teño manifestado ante vós e é ben coñecida. Non mudei de opinión. Os feitos que se desenvolvan no futuro daranme ou riparanme a razón. Teño liberdade persoal dabondo para poder manter ista opinión pero non por iso desboto nen desatendo outras. Xa se verá.

En calquer caso, se unimos o antedito ca mención anteriormente realizada sobre a falla de interese colectivo doutros grupos, a verdade é que o panorama non axuda a ser optimista (quero dicir, non me axuda a ser optimista). Chamádeme utópico, iluso ou desnortado pero son dos que inda cre na irmandade que os nosos devanceiros políticos articularon como base para a práctica política do nacionalismo galego. Si, benqueridas compañeiras e compañeiros, as irmandades dos primeiros anos do século XX foron quen de axuntar e afortalar os primeiros grupos de homes e mulleres que tiñan en común o recoñecemento da persoalidade propia da nosa Patria, de Galiza, o primeiro nacionalismo. Iles autoproclamábanse irmaos e irmás. Eu proclámome tamén irmao de todas e todos vós, e ise sentimento de irmandade vai en min máis aló do propio interese político. Por iso, un B. N. G. que non me considere un irmao, un membro da irmandade nacionalista senón un contrincante, cando non un inimigo, e que só precise de min para abonar a cota mensual, non me interesa en absoluto. Xa sabedes da miña opinión ao respeito: o B. N. G. non é noso, o B. N. G. creouse para proveito dos seus creadores e nós estamos de inquilinos pero en precario. Xa sei que a política é esí e que ou se toma ou se deixa, pero non quería perder ista ocasión para transmitírvolo de xeito persoal e directo.

Ista miña opinión que pode ser compartida ou non, e non por iso deixarei de ser voso irmao, está hoxe máis de actualidade que nunca dentro do noso partido. Como sabedes, un grupo de compañeiras e compañeiros optaron por non acompañarnos no día de hoxe na celebración da nosa Asemblea Nacional. Con independenza do seu comportamento persoal, que non pode facerme perder o tempo, si debemos puntualizar os aspectos políticos que defenden como prioritarios pero que non se atreveron a defender ante todas e todos vós en asemblea nacional. Cos dados que ten hoxe a nosa executiva e a nosa mesa nacional, sabemos que se conformou unha actuación perfectamente estructurada e programada para facerse ca dirección do noso partido e entregalo completamente desarmado e de xeito incondicional ao Portavoz Nacional ou, alternativamente, e se iso non fora posíbel, destruilo de xeito que non poidera proseguir como tal partido político libre, independente e alternativo. Á cabeza disa operación e baixo a batuta política de sobranceiros persoeiros achegados ao Portavoz Nacional, áchanse compañeiras e compañeiros nosos que ostentan hoxe cárregos institucionais ou orgánicos do B. N. G. que conseguiron por decisión e empeño do conxunto do noso partido, Esquerda Nacionalista. Esí, quen encabezou a candidatura da Alternativa na última asemblea do B. N. G., e hoxe é membro da Executiva Nacional da frente, por decisión e empeño de Esquerda Nacionalista, forma parte disa operación conspiratoria. É curioso sobrancera que hoxe mantén xustamente o contrario do que mantivo no seu discurso, en nome da Alternativa, pronunciado ante a asemblea nacional do B. N. G. hai pouco máis dun ano. Ista mesma compañeira, xunto co seu home, apropiáronse do foro creado e pagado por Esquerda Nacionalista EN_grupo, pesie a ser requeridos, hai xa algúns meses, para que fixeran entrega das claves do mesmo. É dicir, literalmente un acto puro e duro de piratería e de ficar de xeito persoal con algo que non é da súa propiedade. O delegado provincial dunha consellaría gobernada polo B. N. G. na provincia da Coruña, que anteriormente fora membro da executiva do B. N. G. a proposta de Esquerda Nacionalista dándose a coñecer políticamente a toda a militancia por decisión da dirección do noso partido. O único deputado co que contaba Esquerda Nacionalista no Parlamento de Galiza e que fora proposto como condición sine qua non polo noso partido nas anteriores eleccións autonómicas. Quero sobrancear que iste compañeiro, pesie a ser membro da Mesa Nacional e da Comisión Executiva do noso partido, nunca acudiu ás convocatorias dos citados organismos, agás a partir de recibir as correspondentes instruccións para conspirar e reventar o partido. Tamén a páxina web creada polo partido foi birlada por outro militante que de xeito ladino e absolutamente indigno aproveitou a confianza nil depositada por todos e todas nós para apropiarse, indignamente, de algo que formaba parte do acerbo partidario de todas e todos nós. Serían moitos os detalles que poderiamos contar e trasladarvos. Tal e como vos anticipei na carta que vos remesei hai un mes, estou en disposición de facervos sabedores de todos os pormenores e de aclararvos claquera dúbida ao respeito, ao igoal que o resto dos compañeiros e compañeiras que forman parte dos órganos da dirección do partido. En calquer caso, quen seguira a evolución dos debates que se deron no chat, antes de ser secuestrado, coñecen xa as lindezas, insultos, terxiversacións, dislates e burradas que se dirixiron, sen argumentación política nengunha, contra determinadas compañeiras e compañeiros que ostentaban cárregos nos citados organismos de dirección elexidos democráticamente por todas e todos vós na anterior asemblea nacional e sen contestación nengunha.

Cando non hai argumentos e só se obedece a intereses persoais, atendendo de xeito mezquino e traidor instruccións de quen ten intereses alleos ao noso partido e desexa a nosa destrucción, acontece o que temos agora ocasión de observar con tristura e decepción. Non houbo máis que iso, unha acción traidora e insolidaria cos compañeiros e compañeiras que permanecemos fideis aos principios políticos e ideolóxicos do partido político nacido en 1992, Esquerda Nacionalista, que orgullosamente seguimos mantendo. A cobardía de non atreverse a defender ante a asemblea os seus postulados xa o dí todo. Non hai razóns nen argumentos, só traizón e cobardía a cambio de promesas de futura colocación política por parte de quen ostenta (nunca millor dito) o poder no B. N. G.. Que lles vaia ben! Adeus, ex compañeiros!

Os documentos que hoxe imos debater deben abrir unha expectativa nova e ilusionante para o futuro de Esquerda Nacionalista. Non podemos, nen debemos, cair no desánimo. O futuro está eí fora e podemos, si nolo propoñemos, alcanzalo. Veredes que os documentos teñen unha magnífica articulación e están cheos de propostas de futuro. A súa elaboración demostra a validez dos seus autores, a quen aproveito para felicitar polo seu traballo. Por ises textos veredes que o partido conserva tamén sabiduría e experiencia política dabondo.

Non quero deixar de manifestarvos unha vella intención non materializada pero que non por iso debe cair no meu esquecemento. O noso partido ten que buscar fora das nosas fronteiras afinidades políticas ao igoal que o teñen feito outros partidos que tamén están conosco na frente. Que a poítica exterior sexa cuestión que se dirixa dende os órganos de dirección do B. N. G. non debe ser impedimento para que nós podamos explorar contactos con forzas políticas de nacións irmás que teñen posíbel homologación idelolóxica con nós. Fique eiquí iste apunte de futuro por se alguén o quere recoller.

Miñas irmás, meus irmaos.

Chega o momento do adeus dista miña alocución. Teño a fortuna de crer na ética, na honestidade, na solidariedade, no compañeirismo. Como moitos de vós sabedes, o meu proxecto perosal prevía a miña retirada na idade de 50 anos. Teño xa 53. Estou maior. Xa na anterior asemblea non era a miña intención repetir no cárrego de Secretario Nacional. Si accedín daquela foi porque vós, compañeiras e compañeiros, considerastes que era o millor para o noso partido. Quero, facervos sabedores de que, en particular, as mocidades do partido, co seu portavoz nacional ao frente, xunto con outros tres dirixentes (entre os que se atopaban dous ex portavoces nacionais membros da executiva nacional do partido) convidáronme a reunirme con iles para convencerme de que aceptara de novo o cárrego de Secretario Nacional de Esquerda Nacionalista. Nisa entrevista trasladeilles a miña intención de non facelo e argumentei, a maiores do antedito, que non era eu a persoa idónea para manter unha boa relación co Portavoz Nacional do B. N. G.. Como nisa primeira entrevista non accedín, houbo unha segunda, no mesmo lugar e co mesmo cenario. Ise apoio, o da mocidade, foi quizais determinante para que eu aceptara de novo ser Secretario Nacional. Sabedes quen encabezaba isa delegación e quen máis insistíu para que eu accedera? O ex compañeiro Xoán Báscuas. Sinceiramente, coido que hoxe xa sei porqué o facía. Se a política é isto, eu quero baixarme. Por certo, se alguén dubida do que vos relatei, pode preguntarlle si é certo a dous compañeiros que asistiron a isas dúas entrevistas e que hoxe están conosco nista sá. Alégrame vervos e felicítovos pola vosa honestidade, meus irmaos.

Despídomes pois como Secretario Nacional. Miñas irmás e meus irmaos, compañeiros da ialma, eiquí estou, en pe, erguido ante vós e comprometido con vós até o último alento. Estou eiquí porque me peta, como deixou dito he escrito o meu conveciño Celso Emilio Ferreiro a respeito do uso da súa lingua que tamén é a miña, e non choro nengún dos esforzos nen sacrificios que conlevou ser o voso Secretario Nacional. A vosa presenza e a vosa compañía compensa calquer dises esforzos, sacrificios ou sinsabores. En calquer caso, a miña capacidade de soportar traizóns e cobardías chegou ao seu límite. Fico ca vosa amizade e iso percúrame a felicidade de tervos coñecido e de compartir convosco iste magnífico proxecto político para poder algún día proclamar a independenza da nosa Patria.
.
Viva Esquerda Nacionalista!