Por Suso de Toro
É coñecido o drama que vive a lingua inglesa no mundo, acosada e desprezada, perseguida descaradamente polos nacionalistas de aquí ou alí, os seus falantes atopan dificultades doquiera van. Non menos dramática é a situación da lingua castelá, a nosa, a común. Unha lingua que se estendeu polo mundo sen imposición e con benevolencia, grazas a que galegos, cataláns, vascuences e aboríxenes americanos desexaban con vehemencia coñecela, falala e aínda escribila, abandonando os seus torpes e infantís chapurreos pero que hoxe, ai!, vive horas amargas. É certo que os nosos avós falaban a lingua galega, pero facíano sen mala fe, era por ignorancia da lingua común, a verdadeira. Nós hoxe, grazas sexan dadas, falamos e escribimos correctamente o castelán e os nosos fillos xa saben conxugar o pretérito perfecto, "dixen", cando para nós, antes, o perfecto era indefinido, "dixen". Desde a secular ignorancia galega non deixamos de progresar, falaremos ao fin como en Chamberí, "el Madrí ha ganao" (repitan). Aínda que, por culpa da ditosa Constitución que recoñece ás nacionalidades históricas e as súas linguas, e da autonomía aínda vixente, os nosos fillos son obrigados a estudar a lingua autonómica, que non é a común. Menos mal que non é obrigatorio coñecela, a diferenza da verdadeira. (Generalísimo, volve. Estamos orfos, a mercé deses nacionalistas. Antes había un só nacionalismo, o común, e chegábanos!) Pero se na terriña vivimos cuitas que non vivirán as persoas máis sensibles, os mellores, eses intelectuais que padecen no seu Madrid as insidias dos insidiosos nacionalistas. Son intelectuais que teñen a pel máis sensible, as antenas máis alerta e por iso sofren máis e detectan antes as asechanzas á lingua común, a de toda a súa vida. Vinte deles, sen dúbida a vangarda, rebeláronse contra tanto descaro e levantaron a bandeira da verdadeira España, a de sempre. "Non máis ultraxes á lingua común!, Xa abonda!", clamaron e exclamado (ou é "clamaron" e "exclamaron"? Malditos antepasados nosos que tardaron tanto en pasarse á lingua común, transmitíronnos as súas dúbidas e incertezas indefinidas). E é que viven hostigados. Parece ser que cando se achegan a un quiosco de prensa no barrio de Salamanca só achan prensa escrita en linguas que non son a común. Alí están xornais deportivos escritos en catalán, condenados polacos!, diarios xeneralistas escritos en balbuceos vascongados e revistas do corazón no torpe gruñir dos galegos, esa fala de pastorcillos apta para falar aos animais. Cando acenden os seus televisores emerxen linguas non comúns, resúltalles imposible ouvir a un presentador do telexornal ou a un anunciante na lingua común, a boa, a nosa, a verdadeira, a de alí. Están invadidos e acosados. Mesmo a información deportiva está pervertida polos nacionalistas non comúns, aí están as seleccións vascas, catalás, galegas, coas súas bandeiras e as súas exclamacións autonómicas. Que dicir das películas, se até as americanas tradúcenas todas ao galego! Contan que na mesma Praza de Colón, insignia da Hispanidade!, levantaron un gran mastro coas bandeiras das nacionalidades. Todo Madrid está invadido de ideoloxía autonómica e non hai taxista que non che fale vasco nin camareiro que non che conteste en catalán cando un lle inquiere en correcto castelán. Se falas a lingua verdadeira míranche mal e exposche a un desgusto, tal é o encanallamiento ao que se chegou no odio á nosa lingua común. Que non sufran en balde! Pois se sacrifican por nós para que non recaiamos nos vicios dos nosos avós. eles, por non ser cataláns, vascos nin galegos ou por selo pero terse curado os seus antepasados a tempo, non herdaron as nosas máculas, están limpos. Son os comúns, un exemplo a imitar. Escoitemos a súa voz e admiremos o seu xesto gallardo. Alí están no seu Madrid rodeados por autonómicos varios, defendendo a lingua común, hoxe en perigo no mundo como confirman todas as estatísticas. Heroes solitarios necesitan apoio! Asinemos e que saían os nosos vástagos con petos á rúa para recadar fondos solidarios (A culpa é de Zapatero, sábeo ben Rosa Díez).
EL PAÍS - 29.06.08
