sexta-feira, 22 de fevereiro de 2008

Os malos tratos que ninguén quere xulgar

A xustiza deixa desamparada a unha víctima de violencia de xénero - Ningún tribunal declárase competente para resolver a súa demanda de separación

Mónica C. Belaza / El País.

"Vouche a rebentar a boca". "Aquí vai haber sangue". Son algúns das mensaxes que Laura (nome ficticio) leu antes de saír fuxindo de Barcelona camiño a Madrid, intentando escapar do seu agresor coas súas dúas fillas. Agora, e a pesar de que todos os xulgados coinciden na gravidade da situación, ningún quere resolver o procedemento civil que ten que determinar asuntos tan importantes como con quen quedan os fillos, o réxime de visitas a favor do pai ou as pensións de alimentos. A razón é unha redacción dun artigo da Lei de Enxuizamento Civil que os xuíces interpretan de forma diversa. Pero mentres os tribunais ponse de acordo, ninguén xulga o caso de Laura, que leva un mes e medio de aquí cara alá coas súas fillas, de xulgado en xulgado, de Madrid a Barcelona e de Barcelona a Madrid. En balde ata o momento. E non é un caso único. Este artigo legal está provocando máis situacións como esta.

Laura pediu unha orde de protección en Barcelona, que lle foi concedida no Xulgado de Violencia sobre a Muller número 3 desta cidade. Establecéronse medidas de cautela penais -unha orde de afastamento- e civís -outorgábaselle a custodia á nai e establecíase un réxime de visitas a favor do pai moi restrinxido; dúas horas ao mes e nun punto de encontro familiar, o que indica, en principio, que había indicios importantes de violencia-. As medidas civís teñen unha vixencia dun mes. Para que se prorroguen débese presentar unha demanda de separación, divorcio ou de medidas paterno filiais cando non están casados. Laura chegou a Madrid, puxo o tema en mans dunha avogada e presentaron a demanda nun xulgado de familia madrileño.

A xuíz sinalou que non era competente para levar o caso porque, segundo o artigo 19 bis da Lei de Enxuizamento Civil, cando hai malos tratos quen debe resolver é o Xulgado de Violencia sobre a Muller. Así que Laura volveu a Barcelona, ao tribunal que dictara a orde de protección. Pero este dixo que tampouco podía facer nada por ela. Que o expediente trasladouno a un xulgado do penal para que decidise se había delicto, e que o asunto xa non era seu. Nin penal nin civilmente.

A situación actual resúmese da seguinte forma: ninguén quere resolver as medidas civís do caso de Laura. Ninguén quere fixar con quen deben quedar as nenas, nin as súas pensións de alimentos, nin se debe haber visitas para o pai, nin como deben ser estas se as hai.

"Hai un evidente problema coa aplicación deste artigo da lei", sinala Consuelo Abril, da Comisión de Investigación de Malos Tratos a Mulleres e avogada de Laura. "Os xuíces non teñen claro quen é o competente nestes casos. O Tribunal Supremo e as audiencias provinciais din cousas distintas. Algúns xulgados de familia aceptan as demandas e outros non. O que dá lugar a casos como este en o que a xustiza deixa desamparada a unha muller que tivo que saír fuxindo da súa cidade polo risco que corría". Abril pide ás autoridades que non miren para outro lado ante estes problemas e que os metan na axenda da campaña electoral. "Este ano morreron o dobre de mulleres que en 2007 durante o mesmo período e hai que solucionar lagoas como esta".

http://www.elpais.com/articulo/sociedad/maltrato/nadie/quiere/juzgar/elpepisoc/20080222elpepisoc_8/Tes?print=1

Nenhum comentário: