sábado, 5 de junho de 2010

Torres Queiruga e a vietnamita


Por Xoán Rama Trillo.
Coordinador executivo de Esquerda Nacionalista
.
A vietnamita estaba tras un dos altares da Catedral. A ollada, a aquel home alto, grande e rexo, enriba do púlpito, cos brazos en alto predicando, semellaba estares ante o mesmo Torquemada imaxinario. Vaia alarde de vaídade. Disparaba palabras coma unha metralladora que atronaba todos e cada un dos arcos da Sé de Compostela. “Perante Deus todos valemos”, pensaba él, pequeno, frouxo e ferreño; asi e todo era o seu irmán.Magoábao e enfurruñábao. “Un, varudo batallador das Cruzadas o outro, valente loitador dos humildes. As duas caras da mesma moeda”, laiábase él nos seus adentros. A policia axexaba. No Seminario Maior corría o Vaticano II, a Teoría da Liberación, a galeguización da igrexa, a actuación libre da igrexa na sociedade, a defensa dos pobres …rexía ainda o Cardeal Quiroga Palacios.
.
Chao, Moncho, Carballo, O Fuguillas, O cura de Aguiño que daba misa pola tardiña a hora que voltaba do mar cos seus mariñeiros ou Susa Juanatey e @s amig@s que andaban de misioneir@s nas aldeas do Monte Iroite a carón da base militar do Barbanza, carecendo os seus veciños até do máis estrictamente necesario, e tantos e tantas outras ao traballo no longo do tempo (Coloquios, Encrucillada, Irimia, Romaxes, Encontros …traballo coa comunidade a pé de obra). Parecían apóstolos: curas-mariñeiros, curas- labregos, … curas- traballadores. Todo un bulir na sacro santa Casa. E en plena xolda “ fumata branca”, cae Torres Queiruga en desgraza. O Arcebispo Suquia apuntaba e coa valiosa “habilidade diplomática vaticana” saida de xente do seminario, desgaleguizació n da igrexa, pequenos empuxes cara a porta de fóra aos “curas roxos”, fuxida cara a Ámerica e a África á busqueda de osíxeno. Logo veu o Bispo Rouco e seguiu a mesma liña doutrinal.
.
Hoxe máis de 50 curas valorosos do colectivo Encontros reivindican, de novo, derrubar, para aqueles que asi o queiran, o muro do celibato tan daniño á plenitude do ser humano. Segundo eles, o meu tan prezado Xoán XXIII co seu Vaticano II algo anduvo rosmando a prol do cambio e o Paulo VI algo deixou escrito, mais o Wojtyla prefiriu derribar o Muro de Berlín. A ver se haí sorte e coa vida do Bieito XVI a Santiago, xa que xa non ten nada que esborrallar en Berlín, lles fai caso, falanos en galego- feliz fará ao padre Isorna e os galegos de seu- e abole o celibato obrigatorio. O Monseñor Barrio ía lle quedar ben agradecido, xa que está, entre o eixe e a roda, pagando os custes daqueles “recortes”.
.
Artigo publicado no xornal El Correo Gallego – 05.06.10