tag:blogger.com,1999:blog-65073427352864226252024-02-18T18:40:51.998-08:00E.N. NOVAS AO DÍAXornal electrónico de Esquerda NacionalistaE.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.comBlogger87125tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-21791179793648349262011-09-10T20:59:00.000-07:002011-09-10T21:13:06.592-07:00Yoyes eta Askatasuna<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsrfMegVvPGIJIxRnLFQaCc9B9_-Y424w6qS4EihFxu59SFJRXuAEfnOg9RRlnOCkjmTYn0ReiBWzFmx2vkQYNCRPk0vas15WfBteYv-rk0yRGrhfWyGmPXEdFsO24idMbq7s8vaTjD9Ja/s1600/image.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5650949848031234514" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 356px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsrfMegVvPGIJIxRnLFQaCc9B9_-Y424w6qS4EihFxu59SFJRXuAEfnOg9RRlnOCkjmTYn0ReiBWzFmx2vkQYNCRPk0vas15WfBteYv-rk0yRGrhfWyGmPXEdFsO24idMbq7s8vaTjD9Ja/s400/image.jpg" border="0" /></a> <br /><div><br /><div><br /><div align="justify"><strong><span style="color:#000066;">Por Aintzane Ezenarro. Portavoz parlamentar de Aralar no Parlamento Basco</span></strong></div><br /><div align="justify"><a href="http://www.aralar.net/es/actualidad/noticias/yoyes-eta-askatasuna"><strong><span style="font-size:85%;color:#ff0000;">http://www.aralar.net/es/actualidad/noticias/yoyes-eta-askatasuna</span></strong></a></div><br /><div align="justify"></div>.<br /><br /><div align="justify">Cúmprense 25 anos desde que ETA matou a María Dolores Gonzalez Katarain, 'Yoyes'. Un día de sol, mentres se atopaba gozando da súa nova vida xunto ao seu pequeno, matárona en pleno día, en festas do seu pobo. Hoxe, algún dos que ordenaron aquel asasinato mostraron o seu arrepentimento, e poden facer o que ela se propuxo facer e non lle deixaron: cambiar, refacer as súas vidas, soñar, loitar polos seus ideais e atoparlle un sentido á súa existencia. Ela non. Esa é a incontestábel e asfixiante realidade da morte: o seu irreversibilidade. Non a coñecín, tampouco coñezo á súa familia nin á súa contorna, aos que quero facer chegar a miña solidariedade e proximidade. Pero, desde a distancia, sempre a admirei. Admirei a súa coraxe e sobre todo a súa liberdade. E creo que é de xustiza recoñecer que coa súa decisión demostrou con feitos que se podía discrepar, e abriu a porta a moitos outros que virían despois. Esa é a mensaxe coa que quedo: todas as persoas teñen dereito a cambiar, a discrepar, a dicilo alto e claro, e a practicar a diferenza. Era tal a forza desa mensaxe, que se fixo insoportábel para unha estrutura político-militar como ETA, que non admitía a disidencia. «Non es dono do teu destino»; ese foi e segue sendo a mensaxe dos defensores da estratexia político-militar: cada un é libre de entrar, pero a liberdade acaba cand<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVgzm7teUc_pszVTBUOyogwMgTOf5-GKJ3ICyWbffZ3GR9TzQ1UwQHd7HonTa-D8FSSs-ZlWVwRejCIcWFK4uB7FhQU7cu1R7barK3m8aaSI3GXtOeoAM59mlpzYq1Zt5JFpFXmcWPWKnD/s1600/04.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5650949789920091986" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 230px; CURSOR: hand; HEIGHT: 124px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVgzm7teUc_pszVTBUOyogwMgTOf5-GKJ3ICyWbffZ3GR9TzQ1UwQHd7HonTa-D8FSSs-ZlWVwRejCIcWFK4uB7FhQU7cu1R7barK3m8aaSI3GXtOeoAM59mlpzYq1Zt5JFpFXmcWPWKnD/s400/04.jpg" border="0" /></a>o se está dentro. Non hai porta de saída. Quen o tente, o pagará. Como mínimo será tachado de traidor, expulsado do universo colectivo, e mesmo executado, como lle ocorreu a 'Yoyes'. E esta mensaxe pervive, mesmo agora que a estratexia político-militar toca ao seu fin. Aínda non hai moitos anos dixéronme unha frase que se me quedou gravada: «Estades a bailar antes da música». Ao que eu respondín: «E quen toca a música?». 'Yoyes' atreveuse a bailar antes de que ETA nin o MLNV tocasen a música, nun tempo que non o facía case ninguén, e pagouno caro. Pero os que despois quixemos bailar cando quixemos e fixémolo estarémoslle sempre agradecidos polo seu exemplo. Hoxe tamén hai presos de ETA que discrepan e falan con claridade do fracaso da loita armada e da necesidade de recoñecer o dano causado, e fáiselles chegar a mesma mensaxe: non é o momento. Con todo, o paradoxal agora é que esta mensaxe chegalles ao mesmo tempo que se aposta polas vías políticas, e arguméntase que «ETA sobra e estorba». O paradoxal é que todas as organizacións do MLNV asinaron o Acordo de Gernika, ao mesmo tempo que aos presos disidentes pónselles dificultades para que o asinen antes de que o faga o colectivo EPPK. </div><br /><div align="justify">Por que? Porque mesmo nos momentos de cambios de estratexia, os cambios non se dan ate que o decida quen ten que decidir: a vangarda. E é a vangarda, e só a vangarda, quen debe construír o relato argumental de por que agora, para así tentar maquillar as verdadeiras razóns do cambio de estratexia. Pero novamente hai que agradecer aos discrepantes por rozar o camiño e, sobre todo, pola súa claridade. Para que o cambio de estratexia sexa crible e estableza bases sólidas hai que recoñecer que a persistencia da loita armada foi un erro político, estratéxico e sobre todo humano. Que xerou unha dor propia e allea insoportábel que hai que recoñecer e na medida do posíbel, reparar. E i<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjanYcno-mxaTCq4-1tR_IxuguECzyNZ9JKigZR5_Mlqns5t7Xqt3xJEAzJ_e8MJAQegWVPSZnxMRElSRWGeD7qJgMuqLzPXsHoJQDs9UApV3qAj4B3gu4R0dFRXSVnZSFO9LrCpS_drkxf/s1600/Maria_Dolores_Katarain_Yoyes.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5650949718840232242" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 220px; CURSOR: hand; HEIGHT: 310px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjanYcno-mxaTCq4-1tR_IxuguECzyNZ9JKigZR5_Mlqns5t7Xqt3xJEAzJ_e8MJAQegWVPSZnxMRElSRWGeD7qJgMuqLzPXsHoJQDs9UApV3qAj4B3gu4R0dFRXSVnZSFO9LrCpS_drkxf/s400/Maria_Dolores_Katarain_Yoyes.jpg" border="0" /></a>sto téñeno que verbalizar os que din «agora vías políticas» sen que houbese ningún cambio político obxectivo. Por que agora? É exixíbel que se recoñeza o erro e o sufrimento causado e non tratar de pór o foco de atención noutras cuestións, nin tratar de maquillar o cambio con vitorias electorais puntuais, nin moito menos facendo chamamentos a todos para acompañalos nun proceso que é seu e intransferible: pasar da defensa dunha estratexia político-militar a unha estratexia exclusivamente política. Porque pola contra estariamos a renunciar á memoria e á aprendizaxe que nos reporta a memoria do que nunca debeu pasar, do que nunca debemos facer, e ante o que nunca debemos calar. Creo sinceramente que nosa maior responsabilidade nestes momentos é para coas xeracións futuras. Non podemos cambiar a historia, pero si podemos cambiar o futuro. Temos que dicirlles aos nosos mozos que non hai nada, ningún valor político superior á dignidade humana. É noso deber liberar ás futuras xeracións da carga de responsabilidade histórica na que se viron atrapados moitos mozos durante décadas polo relato épico-dramático que envolveu a historia de ETA. É responsabilidade das persoas de esquerdas e abertzales demostrar que se pode ser de esquerdas e anhelar a liberdade do noso pobo e ser o máis contrario ao recurso á violencia. E sobre todo é responsabilidade dos que alimentaron o relato que posibilitou a pervivencia de ETA durante tantos anos desfacer ese relato, falar claro, asumir o erro, recoñecer a dor causada, admitir que non se alcanza a liberdade como pobo sen respectar a liberdade persoal e, desta maneira, romper coa espiral do sufrimento.</div></div></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-21862838538213981732011-08-27T18:04:00.000-07:002011-08-27T18:09:41.606-07:00Cambiar o sistema<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqJulEk1_GR99pMcest2bw_1UvFTBV0X-CGJldPRygZ2-YnZgA7CA8JnQb2QDK1ylZowOUT-bNAD6fygpCyVWb3gX4Drg0HpMBKNWHhhchwwuKz4-rB8DDe5fTaLvsGmg_-lJOXYFS__2F/s1600/Faro_de_la_UE_m.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5645707526973490338" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 214px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqJulEk1_GR99pMcest2bw_1UvFTBV0X-CGJldPRygZ2-YnZgA7CA8JnQb2QDK1ylZowOUT-bNAD6fygpCyVWb3gX4Drg0HpMBKNWHhhchwwuKz4-rB8DDe5fTaLvsGmg_-lJOXYFS__2F/s320/Faro_de_la_UE_m.jpg" border="0" /></a>
<br />
<br /><div align="justify"><strong><span style="color:#ff0000;">Por Ignacio Ramonet</span></strong></div>
<br /><div align="justify">Por toda Europa dá en estenderse agora a “doutrina da austeridade expansiva”, que os seus propagandistas presentan como un elixir económico universal cando en realidade está causando un estrepitoso dano social. Peor aínda, esas políticas de recortes agravan a crise, asfixian ás empresas de todo tamaño ao encarecer o seu financiamento, e enterran a perspectiva dunha pronta recuperación económica. Os eurófilos máis extasiados repíteno teimudamente: se non dispuxésemos do euro, din, as consecuencias da crise serían peores para moitos países europeos. Divinizan un euro “forte e protector”. É a súa doutrina e deféndena fanaticamente. Pero o certo é que terían que explicarlles aos gregos (e aos irlandeses, aos portugueses, aos españois, aos italianos e a tantos outros cidadáns europeos vareados polos plans de axuste) que entenden por “consecuencias peores”... De feito, estas consecuencias son xa tan inaturábeis socialmente que, en varios países da eurozona, está subindo, e non sen argumentos, unha radical hostilidade cara á moeda única e cara á propia Unión Europea (UE).
<br />Non lles falta razón a estes indignados. Porque o euro, moeda de 17 países e dos seus 350 millóns de habitantes, é unha ferramenta cun obxectivo: a consolidación dos dogmas neoliberais <strong>(1)</strong> nos que se fundamenta a UE. Estes dogmas, que o Pacto de Estabilidade (1997) ratifica e que o Banco Central Europeo (BCE) sanciona, son esencialmente tres: estabilidade dos prezos, equilibrio orzamentario e estímulo da competencia. Ningunha preocupación social, ningún propósito de reducir o paro, ningunha vontade de garantir o crecemento, e obviamente ningún empeño en defender o Estado de benestar. Co vórtice actual, os cidadáns van entendendo que tanto o corsé da Unión Europea, como o propio euro, foron dous calotes para facelos entrar nunha trampa neoliberal da que non hai fácil saída. Están agora en mans dos mercados porque así o quixeron explicitamente os dirixentes políticos (de esquerda e dereita) que, desde hai tres decenios, edifican a Unión Europea. Eles organizaron sistematicamente a impotencia dos Estados co fin de conceder cada vez máis espazo e maior marxe de manobra a mercados e especuladores.
<br />Por iso, decidiuse (a insistencia de Alemaña) que o BCE fose “totalmente independente” dos Gobernos <strong>(2).</strong> O cal concretamente significa que queda fóra do perímetro da democracia. Dese xeito, nin os cidadáns nin os Gobernos elixidos por estes poden entorpecer as súas opcións liberais.
<br />Hoxe, esas características (impotencia dos políticos, independencia do BCE) son en parte responsábeis da incapacidade europea para resolver o drama da débeda grega. A outra causa é que, baixo a súa aparente unidade, a UE (neste caso particular a eurozona) está profundamente dividida en dous bandos case irreconciliábeis: por unha banda, Alemaña e a súa área de influencia (Benelux, Austria e Finlandia); pola outra: Francia, Italia, o Estado español, Irlanda, Portugal e Grecia. A orixe da débeda grega (como o da dos demais países periféricos afectados pola crise da débeda soberana, incluída o Estado español) é coñecida. Cando Grecia foi admitida na zona euro <strong>(3),</strong> as institucións financeiras consideraron inmediatamente que este pequeno Estado presentaba, malia a súa evidente fraxilidade e dos seus escasos recursos, todas as garantías necesarias para recibir créditos masivos e baratos. Choveron sobre Atenas ofertas de financiamento a tipos de xuros de ganga, en particular por parte de bancos alemáns e franceses que incitaron os gobernantes helenos a endebedárense a baixo custo e a longo prazo para adquirir principalmente material militar<strong> (4)</strong> alemán e francés...
<br />Cando estoura a crise financeira de 2008 (chamada ‘das subprimes’), esta esténdese rapidamente ao sector bancario europeo. Os establecementos financeiros carecen axiña de liquidez e restrinxen drasticamente o crédito. O que ameaza con asfixiar o conxunto da economía. Para evitalo, os Estados axudan masivamente á banca. E sálvana. Para iso, endebédanse aínda máis comprando diñeiro no mercado internacional (xa que o BCE se nega a axudalos). Aí, de súpeto, interveñen as axencias de cualificación que sancionan o excesivo endebedamento dos Estados (realizado para salvar os bancos!)... Inmediatamente os tipos de xuros dos empréstitos aos Estados máis endebedados dispáranse... E prodúcese a crise da débeda soberana.
<br />En si mesma, a débeda grega é insignificante se se ten en conta que o PIB de Grecia representa menos do 3% do PIB da eurozona. O problema, tecnicamente, podíase ter resolto hai xa máis dun ano sen gran dificultade. Pero o goberno conservador alemán, que enfrontaba daquela unhas complicadas eleccións locais (finalmente perdidas), estimou que non sería moralmente xusto que os gregos, acusados de “corrupción” e de “laxismo”, saísen tan rapidamente do mal paso. Había que castigalos para que non rendese “o mal exemplo”. Unha axuda demasiado rápida a Atenas, declarou Angela Merkel, 2ten o efecto negativo de que outros países en dificultades poderían deixar de facer esforzos” <strong>(5).</strong> Por iso, co apoio dos seus aliados, Berlín empezou a pór atrancos de todo tipo. Deixando pasar os meses.
<br />Prazo que os mercados, excitados polo desacordo político europeo, aproveitaron para cebarse en Grecia. Todo se complicou entón. Finalmente, Alemaña acabou por aceptar un (incompleto) plan de axuda cunha condición: que participase nel o Fondo Monetario Internacional (FMI). Por que? Por dúas razóns. Primeiro porque se estimaba que as institucións europeas carecían dun verdugo o suficientemente severo para escarmentar os gregos. Segundo, porque a especialidade do FMI, desde hai corenta anos, consiste en esixir sempre esforzos antisociais aos países endebedados. As súas receitas (aplicadas con saña en América Latina durante os anos 1970 e 1980) son sempre as mesmas: alza das taxas ao consumo, recortes brutais dos orzamentos públicos, estrito control dos salarios, privatizacións masivas<strong>...(6).
<br /></strong>O Goberno de Papandreu tivo que se resignar a adoptar un salvaxe plan de austeridade. Pero o mal estaba feito. O ritmo da política europea é lento e longo, cando o dos mercados é inmediato. Os especuladores entenderon que a Unión Europea era un xigante sen cerebro político, e o euro unha “moeda forte” con estrutura débil (non hai exemplo na historia, dunha moeda que non estea encadrada por unha autoridade política). Atacaron a Irlanda, pasou o mesmo e volveron gañar. Atacaron a Portugal e ídem. Atacaron ao Estado español e a Italia, e os Gobernos destes países apresuráronse a autoimpoñeerse as impopulares receitas do FMI. Por toda Europa dá en estenderse agora a “doutrina da austeridade expansiva”, que os seus propagandistas presentan como un elixir económico universal cando en realidade está causando un estrepitoso dano social. Peor aínda, esas políticas de recortes agravan a crise, asfixian ás empresas de todo tamaño ao encarecer o seu financiamento, e enterran a perspectiva dunha pronta recuperación económica. Empurran os Estados cara á espiral da autodestrución, os seus ingresos redúcense, o crecemento non arrinca, o paro aumenta, as (impresentábeis) axencias de cualificación rebaixan a súa nota de confianza, os xuros da débeda soberana aumentan, a situación xeral empeora e os países volven solicitar axuda <strong>(7).</strong> Tanto Grecia, como Irlanda e Portugal -os tres únicos Estados “axudados” até o de agora pola Unión Europea (mediante o Fondo Europeo de Estabilización) e o FMI- foron precipitados, polos que Paul Krugman chama os “fanáticos da dor” (8), a ese fatal tobogán.
<br />E o “Pacto do euro”, establecido en marzo pasado, tampouco resolve nada. En realidade é unha volta de parafuso suple-mentaria á austeridade, un acordo “de competitividade” que prevé máis recortes do gasto público, máis medidas de disciplina fiscal, e penaliza principalmente -de novo- aos asalariados. Con ameazas de sancións aos Estados que non cumpran o Pacto de Estabilidade (9). Propón a tutela da débeda pública e un ritmo fixo de redución, ou sexa: unha limitación da soberanía. “Os países europeos deben ser menos libres de emitir débeda”, afirma, por exemplo, Lorenzo Bini Smaghi, membro do directorio do BCE. Algúns eurócratas van máis lonxe, propoñen que se lle retire a un goberno que non respecte o Pacto de Estabilidade, a responsabilidade de dirixir as súas propias finanzas públicas. Todo isto é absurdo e nefando. O resultado é unha sociedade europea empobrecida en beneficio da banca, das grandes empresas e da especulación internacional. Polo de agora a lexítima protesta dos cidadáns focalízase contra os seus propios gobernantes, compracentes marionetas dos mercados. Que pasará cando se decidan a concentrar a súa ira contra o verdadeiro responsábel, ou sexa o sistema, é dicir: a Unión Europea?</div>
<br /><div align="justify"></div>
<br /><div align="justify"><strong><span style="color:#ff0000;">Notas:
<br /></span></strong>(1) Definidos nos Tratados de Maastricht (1993), de Amsterdam (1999), de Niza (2003) e de Lisboa (2009).
<br />(2) Entre outras limitacións, o BCE non pode prestar diñeiro aos Estados, só á banca privada.
<br />(3) Mercé a un balance da súa situación económica falseado e maquillado polo anterior goberno conservador coa axuda do banco estadounidense Goldman Sachs.
<br />(4) Grecia é o principal importador de material militar da Unión Europea, e o Estado que consagra a súa defensa (por razóns de rivalidade con Turquía) a maior porcentaxe do seu PIB.
<br />(5) El País, Madrid, 18 de xullo de 2011.
<br />(6) Léase Philippe Askenazy, “L’austérité imposée à la Grèce, de Charybde en Scylla”, Le Monde, París, 19 de xullo de 2011.
<br />(7) Aínda que foi recibido con alivio pola prensa neoliberal, o novo plan de rescate a Grecia, anunciado o pasado 21 de xullo, de pouco servirá. Os mercados e os fondos voitres cheiraron o sangue e non deterán os seus ataques mentres non sexan freados con auténticos cambios estruturais.
<br />(8) Paul Krugman, “Cando la austeridad falla”, El País, Madrid, 24 de maio de 2011.
<br />(9) Que fixa o límite para o déficit orzamentario nun 3% do PIB, e o da débeda soberana nun 60% do PIB.</div>
<br /><div align="justify"></div>
<br /><div align="justify"><strong><span style="color:#ff0000;">Artigo tirado da web de ‘</span></strong><a href="http://www.monde-diplomatique.es/?url=editorial/0000856412872168186811102294251000/editorial/?articulo=5053bc25-de12-4da0-969c-79395c452f3f" jquery1314493459500="39"><strong><span style="color:#ff0000;">Le Monde Diplomatique</span></strong></a><strong><span style="color:#ff0000;">’, agosto de 2011</span></strong></div>
<br />E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-10283056572974168282011-08-24T18:00:00.000-07:002011-08-27T18:04:41.022-07:00A crise da débeda pública: que crise?<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-fGxtuUKI1OypyWYWrJheB3PsEZUB20IJ0sMPKGNTyE4KVLtxtPd0r_F76-pbCTnyRHHIc78LcLAsgb8qyhT3yDriSHj2s8idfzAbMRMUJEuahlu1Gd0lr8UBJ0xjekwZ5ujiAjdWnuQF/s1600/Dinero.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5645706393463420578" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 276px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-fGxtuUKI1OypyWYWrJheB3PsEZUB20IJ0sMPKGNTyE4KVLtxtPd0r_F76-pbCTnyRHHIc78LcLAsgb8qyhT3yDriSHj2s8idfzAbMRMUJEuahlu1Gd0lr8UBJ0xjekwZ5ujiAjdWnuQF/s320/Dinero.jpg" border="0" /></a>
<br />
<br /><div align="justify"><strong><span style="color:#ff0000;">Por Vicenç Navarro</span></strong></div>
<br /><div align="justify">.</div>
<br /><div align="justify">É importante non perder a perspectiva do que ocorre na Eurozona, pois a enxurrada neoliberal reproducida a través dos medios de maior difusión é tal que ás veces é difícil ver a realidade tal como é a través de tanta desinformación. Vexamos os datos. E o primeiro que aparece con toda claridade é que nin a Unión Europea (UE), nin a Eurozona teñen ningún problema de débeda pública. En realidade, a débeda pública media da UE e da Eurozona é máis baixa que a existente en EEUU. É máis, dentro de EEUU, o déficit e a débeda pública de California é maior que o déficit e a débeda pública de Grecia, dentro da Eurozona. É importante que estes datos se coñezan porque o nivel de alarma sobre o nivel da débeda pública na Unión Europea alcanzou niveis totalmente desproporcionados.
<br />Cal é, pois, o problema? A resposta é fácil de ver, aínda que vostede, lector, non a verá nos medios de maior difusión, e é que o mal chamado “problema da débeda” reside en causas políticas, máis que económicas ou financeiras. De novo, vexamos os datos. Os intereses da débeda dalgúns países europeos na periferia da Eurozona (os mal chamados PIGS) son moi elevados, forzando aos estados destes países a pagar cantidades exuberantes e claramente desorbitadas, que consomen moitos recursos públicos que se poderían utilizar noutras actividades como, por exemplo, en sanidade ou educación públicas (que están moi pouco financiadas nestes países). Pero a pregunta que nos debemos facer é como pode ser que Grecia teña que pagar xuros tan altos e California non? Pois a resposta é que EEUU ten un goberno federal que axuda a California a través dunha serie de medidas realizadas por un conxunto de institucións (incluído o Banco Central Estadounidense, chamado en inglés The Federal Reserve Board) que non existen na Eurozona, nin tampouco na Unión Europea. Aí está a raíz do problema. E non existen porque a banca (que ten nomes e apelidos concretos) nos países da UE e sobre todo no establishment europeo (o Consello de Europa, a Comisión Europea e o Banco Central Europeo) ten un enorme poder sobre as institucións políticas e non permite que se establezan. Así de claro.
<br />O que está ocorrendo na UE é algo similar ao que ocorrería en EEUU no caso de que, a pesar de que os cincuenta estados que compoñen EEUU teñen a mesma moeda (o dólar), non houbese un goberno federal que se responsabilizase diso. Por moi estraño que iso pareza, isto é precisamente o que está ocorrendo na Unión Europea e na Eurozona. É o soño do pensamento neoliberal (que é a ideoloxía sobre todo do capital financeiro), que consiste en eliminar o estado ou diminuír as súas responsabilidades ao mínimo (agás cando se trata de axudas para salvar a banca).
<br /><strong><span style="color:#ff0000;">O Banco Central Europeo non é un Banco Central
<br /></span></strong>O lector poderá indicar que a UE ten xa un Banco Central, o Banco Central Europeo, BCE. Pero, por estraño que pareza, tal entidade non é un Banco Central. En realidade, é un lobby da banca e, moi en particular, da banca alemá. Chega a tal extremo, que o BCE presta (en realidade, case regala, diñeiro, pois os xuros son baixísimos, un 1%) aos bancos privados, pero non aos estados con dificultades, como son os estados periféricos da Eurozona. É certo que recentemente comprou de mala gana bonos dos estados con dificultades, pero non os pode comprar directamente aos estados, senón que ten que facelo comprando tales bonos públicos aos bancos, algo que beneficia aos bancos que engolen un bo bocado. Parécelle inxusto? Si, o é, e é moito máis que suficiente para se indignar. Pero o mesmo ocorre no Estado español, onde unha entidade pública, o ICO, estivo prestando 20.000 millóns de euros, non directamente, senón a través de bancos como o Santander e o BBVA, que se foron enriquecendo aínda máis coas consecuentes comisións. Por que o estado necesita da banca privada? En realidade, non a necesita. Podería, e debería, establecer un sistema bancario público, como adoitaba ter, que funcionaba mellor, por certo, que o sistema privado actual.
<br />En realidade, se os gobernos quixesen, o problema da débeda pública resolveríase rápida e doadamente. A UE podería establecer uns bonos propios, chamados eurobonos, que se venderían moi ben, pois recorde que a UE non ten un problema de débeda pública. Son só os países periféricos os que teñen tal problema. E a UE podería permitir que a débeda nacional destes países periféricos se convertese en eurobonos. Os especuladores deixarían de ameazar a aqueles países, do mesmo xeito que non se especula en contra do dólar, en contra de EEUU ou en contra de California. A UE podería establecer unha Autoridade Pública Financeira que crease os bonos que serían comprados e xestionados polo BCE que, por certo, debería transformarse nun Banco Público, responsábel perante as autoridades electas e representativas da Unión Europea, incluído o Parlamento Europeo, que debería ter moito máis poder do que ten agora. E os Bancos Centrais de cada país (hoxe tamén lobbies dos bancos daqueles países) deberían regular, supervisar e intervir o sistema financeiro nacional (que en teoría aparece na súa narrativa, pero non na práctica), estimulando e facilitando, como dixen no parágrafo anterior, o establecemento de bancos públicos que tivesen como obxectivo principal ofrecer créditos a persoas e a empresas, en lugar de aumentar os beneficios dos accionistas. A banca privada xa mostrou que este último obxectivo entra frecuentemente en conflito coa provisión de crédito. A irresponsabilidade e incompetencia da banca privada non a fai acredora do espazo económico que ocupa no Estado español [...].
<br /><strong><span style="color:#ff0000;">Artigo tirado do </span></strong><a href="http://www.vnavarro.org/?p=5983" jquery1314493171984="42"><strong><span style="color:#ff0000;">blog do autor</span></strong></a></div>
<br />E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-50176316668870925052011-08-22T04:13:00.000-07:002011-08-23T04:17:58.569-07:00Acordos da Mesa Nacional<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib_y0fB-wHIaQC7r5J3enmlpqkUSRYHH5PTzWnRufDmo3VHly3-lDo2Gl_ygh5uSKD-OWjZWAM0dg0xhVyDkZTZBC8djqiBhxLmV0GhevnNEzkZkWucEEXNgyir64Rg1nbpKY3rCHMOeVS/s1600/www.esquerda-nacionalista.eu.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 75px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib_y0fB-wHIaQC7r5J3enmlpqkUSRYHH5PTzWnRufDmo3VHly3-lDo2Gl_ygh5uSKD-OWjZWAM0dg0xhVyDkZTZBC8djqiBhxLmV0GhevnNEzkZkWucEEXNgyir64Rg1nbpKY3rCHMOeVS/s320/www.esquerda-nacionalista.eu.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5644008734902174002" border="0" /></a>
<br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:12pt;font-size:100%;" ><u><b>A Mesa Nacional de <span style="color:#4F81BD;">Esquerda Nacionalista</span> reunida hoxe luns decidiu:</b></u></span>
<br />
<br /><b>1/</b>
<br />Apoiar o Manifesto dos 18 Alcaldes do BNG
<br /><b>2/
<br /></b>Apoiar que a Asemblea Nacional do BNG sexa nas datas marcadas do 22 e 23 de Outubro
<br /><b>3/
<br /></b>Acórdase propor como cabeceiras de candidaturas para as Xerais do 20-N a:
<br /> <b>a/</b> Xosé Manuel Beiras Torrado - A Coruña
<br /> <b> b/</b> Camilo Nogueira Román- Pontevedra
<br /> <b>c/</b> Alberte X.Rodríguez Feixoo - Lugo
<br /> <b>d/ </b>Alfredo Suarez Canal - Ourense
<br />
<br />Propostas que serán trasladadas por <span style="color:#4F81BD;"><b><u>Esquerda Nacionalista</u></b></span> aos organismos do BNG.
<br />
<br />Mesa Nacional de <span style="color:#4F81BD;"><b>Esquerda Nacionalista</b></span>
<br />
<br />Compostela, 22 de Agosto de 2011
<br /></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-76235489691532419462011-04-15T21:25:00.001-07:002011-04-15T21:25:51.730-07:00Cea-Encontro en Euskal Herria<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-vuep2qIQjIttRk6KJB-hpf_Euw5JRxOkYIrZOThfXzFTNFh1PSL3WQL28VTli4tMKUac2i0Ti-fl25qn4TSdAX-MMIflHb_1I_IRaFav5vV-2W-pfIl7Y82h0lFGRFm3dH1Q86yl2kyE/s1600/Sin+t%25C3%25ADtulo1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5596032822665407874" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 310px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-vuep2qIQjIttRk6KJB-hpf_Euw5JRxOkYIrZOThfXzFTNFh1PSL3WQL28VTli4tMKUac2i0Ti-fl25qn4TSdAX-MMIflHb_1I_IRaFav5vV-2W-pfIl7Y82h0lFGRFm3dH1Q86yl2kyE/s400/Sin+t%25C3%25ADtulo1.jpg" border="0" /></a> <br /><div></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-45901600992230960842011-03-26T05:28:00.000-07:002011-03-26T05:32:54.471-07:00Comunicado da Comunidade Libia no Estado Español<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrv5VUAgfD3j5boJXva_m9BVgliSO7sBvhswXpfKa-ST9TtRUzc0-1ZFngbFCINnmQ7Pa4JXVpyM0dgthmje4ZPXJQKrAKi4Pyu-C5GaoeXID_RIW1IaAvXT-kbZkNgCi0eUO6hDUcK4YB/s1600/guernica.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 175px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrv5VUAgfD3j5boJXva_m9BVgliSO7sBvhswXpfKa-ST9TtRUzc0-1ZFngbFCINnmQ7Pa4JXVpyM0dgthmje4ZPXJQKrAKi4Pyu-C5GaoeXID_RIW1IaAvXT-kbZkNgCi0eUO6hDUcK4YB/s400/guernica.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5588365217252392866" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Ante los acontecimientos que se vienen desarrollando en nuestro país en los últimos días, desde Casa Libia queremos hacer llegar a la opinión pública española (partidos políticos de todos los signos, sindicatos, movimientos sociales, grupos activistas de derechos humanos y, en general, a toda la sociedad civil) las siguientes consideraciones:<br /><br />1.- Que la intervención de las Naciones Unidas ha sido solicitada por el pueblo libio como grito de auxilio y como última esperanza para defenderse del bombardeo indiscriminado de las brigadas de Gadafi. Queremos recordar también que la ONU, la Liga Árabe, la opinión publica árabe y la Organización de la Conferencia Islámica (OCI, organización integrada por 57 países y la única que reúne a las naciones de mayoría musulmana de todo el mundo) han defendido el deber moral de salvar la población civil de un genocidio, por lo que en ningún caso es creíble la proclama de Gadafi en el sentido de que en país se enfrenta a una nueva Cruzada.<br /><br />2.- Que el pueblo libio, en todas las ciudades y pueblos del país, salió a manifestarse pacíficamente, reclamando libertad, justicia, democracia, derechos civiles y una vida digna, y fue reprimido con tanques y artillería pesada por parte de Gadafi. Antes de que interviniesen las Naciones Unidas, nuestro pueblo llevaba resistiendo 35 días a pecho descubierto, con el resultado de al menos 8.000 victimas civiles acreditadas, y cuando la ciudad de Bengazi se enfrentaba a la amenaza de un inminente genocidio.<br /><br />3.- Que la Brigadas de Gadafi siguen bombardeando con tanques, misiles y artillería pesada a la población civil de muchas ciudades libias.<br /><br />4.- Que, a día de hoy, existe un gobierno transitorio en Libia, el Consejo Nacional Provisional. La comunidad libia en España considera que es el único interlocutor legítimo del pueblo soberano, a pesar de haberse constituido confusión y conflicto. Este Consejo cuenta con el apoyo de los sectores sociales que salieron a manifestarse a favor de sus derechos civiles, y ha demostrado su compromiso con la democracia, puesto que ha previsto elecciones en un plazo no superior a siete meses desde el final del conflicto, cuando la totalidad de Libia sea liberada del régimen asesino.<br /><br />5.- Que el colectivo de la comunidad libia residente en España vive con la certeza de saber que familiares, amigos y vecinos están bajo amenaza de muerte. Muchos de nosotros desconocemos si nuestros seres queridos siguen con vida. Pedimos que se respete nuestro dolor, que no se considere una moneda de cambio, y exigimos que no se politice el conflicto en nuestro país. Nadie puede, ni debe, tratar de obtener rédito político con el conflicto de Libia. Esta situación ha sido provocada por un dictador sanguinario y cruel, y afirmamos que ninguna ideología, sea cual sea, puede excusarle.<br /><br />6.- Que Gadafi dispone de una potente maquinaria propagandística gracias a los recursos financieros del petróleo: muestra muertos imaginarios para movilizar la opinión publica internacional, tiene secuestrada la población de Trípoli bajo un régimen de terror, y la utiliza –ya sea a través de la amenaza o del soborno- para mostrar en público sus fotografías y simular así un inexistente apoyo popular a su régimen.<br />.<br />Este comunicado ha sido redactado en la Casa Libia, que agrupa colectivos de ciudadanos libios y libias residentes en Madrid, Barcelona, Valencia, Málaga, Cantabria y el País Vasco.<br />.<br />Contacto: c/Alameda de Urkijo 52 – 1º izda., 48011 Bilbo)<br />.<br />Tel.: 94 439 73 94 / 639 87 16 70<br />.<br /><span style="font-weight: bold;">arabe@euskalnet.net</span><br /><span style="font-weight: bold;">http://casalibia.es</span><br /></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-88093138965714874892011-03-23T20:11:00.000-07:002011-03-23T20:21:44.909-07:00A esquerda e a intervención militar en Libia<iframe title="YouTube video player" width="500" height="405" src="http://www.youtube.com/embed/cBY-0n4esNY?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><div align="center"><strong><span style="color:#000066;">Por Vicenç Fisas</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color:#000066;">Director da l'Escola de Cultura de Pau, Universitat Autònoma de Barcelona</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color:#000066;">.</span></strong></div><div align="justify">Como é ben sabido, á esquerda tradicional non lle gustan as intervencións militares nin, en xeral, as actividades militares. Creo que é unha herdanza do nefasto militarismo que vivimos no noso país durante o franquismo, que provocou un total distanciamento cara a calquera actividade militar. Esa actitude tradúcese nun rexeitamento frontal cara aos gastos militares, as exportacións de armas, as paradas militares, as políticas de defensa nacional, e loxicamente, as intervencións no exterior.</div><div align="justify">.<br />Desde a miña opinión, con todo, existe unha actitude non discriminatoria que conduce a contradicións de fondo, pois deste xeito non se dá resposta a que facer coas poboacións que están en perigo e se escurre o vulto en momentos en que hai que activar o "dereito a protexer". Comparto con esa esquerda o rexeitamento ás patoloxías do militar, é dicir, todo o que teña que ver co militarismo. Iso exprésase, por exemplo, nunha crítica clara cara aos gastos militares excesivos e non xustificados, cara á política de fomento do comercio de armas cara a países que violan os dereitos humanos ou que están en crises, cara á glorificación do armamento, o fomento da investigación militar fronte aos recortes na investigación non militar, ou o empeño en introducir a cultura da defensa militar no ámbito escolar. Todo iso paréceme rexeitábel, pois son manifestacións do militarismo.<br />.</div><div align="justify">Con todo, podo defender que existan unhas forzas armadas reducidas e adestradas especialmente para actuar en operacións de mantemento da paz, en coordinación con Nacións Unidas. Isto vale para accións como as de Libia. Certo é que desde parte da esquerda e do movemento pola paz existe un debate clásico sobre se sería conveniente a desaparición dos exércitos nacionais a cambio dunhas forzas militares de Nacións Unidas suficientemente dotadas para estas emerxencias. Pero isto vai para moi longo, e de momento hai que convivir cunha realidade menos idealista.<br />.</div><div align="justify">Creo que desde a pésima intervención en Somalia, a inacción en Ruanda e o atraso en Bosnia, aprendemos bastante neste período de transición en canto a accións militares que teñen un compoñente de apoio humanitario. Polo menos existe un debate de fondo para diferenciar o que é estritamente humanitario do militar. En Libia, por exemplo, non é a distribución de axuda humanitaria o que é causa de controversia, senón unha acción propiamente militar destinada a frear o avance das tropas de Muamar el Gadafi e reducir a súa capacidade de ataque aéreo. O paradoxal é que non poderiamos proporcionar seguridade (e apoio humanitario) á poboación de Bengasi, para pór un exemplo, sen antes reducir a capacidade militar de Gadafi, e iso non se consegue con inacción, nin con medios diplomáticos, nin con forzas non violentas de interposición, polo menos tal como están as cousas. Guste ou non, hai que empregar unha forza que só poden ofrecer as forzas militares. E como vello obxetor de conciencia que son asumo as contradicións de expor saídas realistas.</div><div align="justify">.<br />O que no entanto se pode esixir, e fágoo sen reservas, é que esta intervención non se converta, como outras veces, nun circo mediático de glorificación dos sistemas de armas que se vaian a utilizar, nin como lanzadeira para promocionar as exportacións de armas nun mundo demasiado rearmado, nin como loa da cultura da violencia. Aí están os riscos da intervención, e sobre os devanditos riscos a esquerda debería ser sensíbel, vixiante e esixente, para que un acto desgrazadamente necesario de carácter militar non se converta nun reforzo do militarismo existente. Non todas as intervencións militares son defendíbeis, pero algunhas teñen razón de ser. E agora o que toca é apoiar a todas as revoltas populares dos países árabes, con medios políticos, sociais e económicos, e se algunha destas revoltas é afogada polas armas dun tirano, é mester darlle resposta con outros medios, para frear a arremetida e crear unha situación onde logo sexan os medios políticos os que discorran. É a doutrina do mal menor o que xustifico, a condición de que non sexa convertido en expoñente de todas as virtudes, porque a guerra, sempre, é o contrario da virtude. Non se esqueza.</div><div align="justify">.<br />Pero tampouco podemos deixar de ver que Gadafi xa viña realizando unha guerra contra os seus propios cidadáns, e iso hai que detelo como sexa e con rapidez, aínda que nos poida crear contradicións e malestar interno.</div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-52514039266184721322011-03-03T18:16:00.000-08:002011-03-03T18:17:39.510-08:00Autoxenofobia<iframe title="YouTube video player" width="500" height="311" src="http://www.youtube.com/embed/ZJROD323Z1c?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><strong>Un traballo do noso compañeiro de Esquerda Nacionalista en Vigo, Chema Moreno</strong>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-52458723335988115652011-03-01T18:32:00.000-08:002011-03-03T18:37:39.394-08:00Presentación do libro "Fundación Libélula"<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7JrcrmfI-vCKJbMb5PFUmEAOhLkeUpAfyUfvjeR8A7IwUOQlESI_oJjVzle1ZJuiRD0t8Zt1ql6aAIjPGqB3Og7dO161dgsNjCNhLtNM4i_gyKxKlq7-lH3hD8DJiaQ4l1h74fxp0ir6q/s1600/thumb.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5580048026418287618" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 303px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7JrcrmfI-vCKJbMb5PFUmEAOhLkeUpAfyUfvjeR8A7IwUOQlESI_oJjVzle1ZJuiRD0t8Zt1ql6aAIjPGqB3Og7dO161dgsNjCNhLtNM4i_gyKxKlq7-lH3hD8DJiaQ4l1h74fxp0ir6q/s400/thumb.jpg" border="0" /></a><br /><p align="center">Presentación do libro:</p><p align="center"><strong>Fundación Libélula</strong></p><p align="center"><strong>de Yashmina Shawki</strong></p><p align="center">O acto, que contará coa participación de <strong>María Xosé Queizán, Manuel Bragado </strong>e <strong>Yashmina Shawki,</strong> terá lugar o venres, <strong>11 de marzo, ás 19,45 horas na Casa do Libro en Vigo</strong>, rúa Velázquez Moreno, 27.</p><p align="center"><strong>Entrada libre</strong></p><p align="center"><a href="https://cadernodacritica.wordpress.com/tag/fundacion-libelula/"><strong><span style="color:#3333ff;"><em>https://cadernodacritica.wordpress.com/tag/fundacion-libelula/</em></span></strong></a></p>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-70860608191806207742011-02-13T04:16:00.001-08:002011-02-13T04:20:08.705-08:00Se Olof Palme erguera a cabeza!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxThX4E5j_NFr3UAeItt858eJMha8HLy4fJQsXfCsrZ9146SlprH8Dp6Amwvlk0kyiww1r4E89fCBOHBQQ-p9dOSW9sQAiAyzQpPfzC3poHp-zObBNinuoZHwlLGCyJSkZqa5uDN4xJw7C/s1600/palme.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 301px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5573147803881473090" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxThX4E5j_NFr3UAeItt858eJMha8HLy4fJQsXfCsrZ9146SlprH8Dp6Amwvlk0kyiww1r4E89fCBOHBQQ-p9dOSW9sQAiAyzQpPfzC3poHp-zObBNinuoZHwlLGCyJSkZqa5uDN4xJw7C/s400/palme.jpg" /></a><br /><div align="justify"><strong><span style="color:#000066;">Por Paulo Carlos López</span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#000066;">Galicia Hoxe - 13.02.2011</span></strong></div><div align="justify">.<br />Dicíao un xornalista famoso, deses que pretenden marcar liña política e sentar cátedra dende certas esferas mediáticas progres sen mollarse máis do debido. Estase a ver xa, sen ningún tipo de tapuxo e a peito decuberto, unha evidencia que algúns non tiñan reparo en negar: vivimos nun réxime de ditadura, da ditadura do mercado, onde a naturalidade coa que impuxo a súa lei en todo o mundo a doutrina que nos leva ao abismo é certamente insultante para alguén con un mínimo de sentido democrático. O modelo económico de casino, coas súas diversas metamorfoses (economía do ladrillo, da especulación e da corrución) non é discutido, preponderando as súas máximas: políticas monetarias restritivas (aumento da taxa de interese e redución da oferta de cartos); política fiscais restritivas (aumento dos impostos sobre o consumo e redución dos impostos sobre a produción e a renda); diminución do gasto público; liberalización para comercio e investimentos; privatización, entendendo que os axentes privados tenden a ser máis produtivos e eficientes que os públicos; e, finalmente, desregulación, considerándose que demasiadas regras e leis inhiben a actividade económica e que a súa redución a un mínimo necesario propicia un maior dinamismo dos axentes que interactúan. É dicir, as decisións verdadeiramente importante fóra das institucións.<br /><br />Somos súbditos dos mercados. E moitos partidos e políticos, presos da súa condición. Disque, xa non podemos ignorar que os camiños están marcados, que fóra deles non hai salvación e que a nosa liberdade móvese nun marco, que pode ser máis ou menos flexible, dependendo das circunstancias e das latitudes. ¿E onde está a esquerda? En moitos dos casos, mirándose o embigo. Ensimesmada e cunha parálise que pode que sexa mortal. Primeiro, perdemos a batalla das ideas, sendo nós máis fortes; posteriormente, impuxeron, como moi ben dicía Lakoff na súa obra Non penses nun elefante, o seu marco de debate: somos os progresistas os que entramos a debater no marco que é do inimigo, non seu campo de xogo e no que teñen vantaxe; e agora, pretenden que renunciemos ás nosas ideas e da súa aplicación práctica: mesmos se tes maioría de xeito democrático, non podes gobernar baixo as túas premisas. Estamos a ver nos últimos meses que se decretou un modelo obrigatorio de gobernación e a socialdemocracia quedou eliminada de facto: permíteselle gobernar, claro está, con tal de que non sexa coas súas ideas e programas.<br /><br />O PSOE, triste comparsa da dereita, hai moitos anos, case que décadas, que deixou de aplicar políticas socialdemócratas, a pesar de seguir a erguer a bandeira dese concepto con certa dose de nostalxia, nun intento, como ten a dereita co construto liberdade, de apropialo para si e deturpalo para os que en verdade nos sentimos socialistas e tamén libertarios. A esquerda, o nacionalismo galego como ideoloxía que en Galiza integra a xustiza social, o BNG vaia, ten que dar esa batalla. Pero lonxe desa verborrea teórica, ten que dala raseando o balón. Volver recuperar os conceptos primixenios de liberdade, de socialdemocracia e de progreso. E as eleccións municipais son unha boa fórmula, porque non hai mellor escenario que a práctica política do día a día.<br /><br />A evidencia do que algúns tardaron en ver estoupou e agora toca pensar que facer. Podemos aceptalo, claudicar, como, de facto, xa fixeron e fan os mal chamados partidos socialdemócratas europeos. Ou iso, o ben redescubrir o papel neste nova realidade senón queremos ficar condenados a ser unha ideoloxía totalmente desdibuxada e baleira. Está claro. Se hoxe en día históricos militantes socialistas como Olof Palme viviran e puideran votar, estou seguro de que non votarían ao PSOE da reforma laboral e que está axeonllado ante si mesmo, a súa historia e parte do seu electorado. Electorado, que, estou seguro, agora mesmo está orfo á espera de propostas concretas doutras forzas políticas que lles ofrezan, cando menos, un pouco de esperanza e ilusión. Velaí o repto que, polo de agora, algúns, non estamos sabendo (ou querendo?) responder. </div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-20527810498434681672011-02-10T19:18:00.000-08:002011-02-10T19:24:04.525-08:00Recoñecer a coraxe civil: unha rúa para o Doutor Martínez Alonso<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgakRmGu6CSGHiNXpZjK9JMo_atklNQVTBF06dLAoTO4YPdUD_blIEsjaMTAx5t5ln-c1CBDoAn1psG38mP5dAX6t_vO9iDmujnZ9m914dW9p-sBGjWfFlY3BeBJVsiAIF1KunRjxnog-GR/s1600/415-carlos-penela.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5572267231849286242" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 255px; CURSOR: hand; HEIGHT: 193px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgakRmGu6CSGHiNXpZjK9JMo_atklNQVTBF06dLAoTO4YPdUD_blIEsjaMTAx5t5ln-c1CBDoAn1psG38mP5dAX6t_vO9iDmujnZ9m914dW9p-sBGjWfFlY3BeBJVsiAIF1KunRjxnog-GR/s400/415-carlos-penela.gif" border="0" /></a><br /><div align="justify"><strong>(Breve carta aberta ao Excmo. Alcalde de Vigo)</strong></div><div align="justify"><strong>Por Carlos Penela*<br /></strong>.<br />Na cidade desde a que lle escribo foron deportados, empurrados ao exilio ou directamente asasinados non hai tanto tempo preto de 130.000 persoas que non cometeran delito algún. Eran cidadáns europeos como os demais, coas súas vidas, os seus soños, os seus conflitos...Pero eran xudeus e a política totalitaria nazi decretou que non podían facer parte xa da comunidade humana nin ter paz nin dignidade algunhas. Isto aconteceu no corazón de Europa non hai tanto tempo. No medio dese trebón da Historia, o da II Guerra Mundial e o Holocausto, en circunstancias extremadamente complexas, houbo un vigués, un home de ben, Eduardo Martínez Alonso, que, arriscando a súa seguridade persoal, salvou a vida de milleiros de cidadáns que cruzaban os Pireneos procurando a salvación, fuxindo dunha Europa envelenada polo nazismo, a guerra e a persecución racista. O Doutor Martínez Alonso empregou para iso a paciencia, a intelixencia, un fondo sentido da dignidade do home. En definitiva, tivo coraxe civil, situouse da parte da vida.</div><div align="justify">.<br />Que esta historia non fora coñecida nin espallada na cidade onde naceu, no seu propio país, como se merecería, sorprende xa de maneira notable; pero que este relato real de enorme humanidade, agora feito público, continuase a ser ignorado de aquí en adiante pola sociedade civil e polas institucións políticas e cidadáns, só podería ser propio dun comportamento sectario e incívico. Unha sociedade que se queira democrática, libre, coñecedora do seu pasado, non pode pechar os ollos perante o enorme valor demostrado por este home, non pode deixar de agasallar a súa tarefa e a súa memoria.</div><div align="justify">.<br />Unha rúa en Vigo que leve o nome de Eduardo Martínez Alonso, así como o recoñecemento público da súa historia, serían o tributo mínimo co que a Corporación Municipal que vostede preside pode honrar a figura, ata agora tan inxustamente anónima, deste vigués. Unha rúa... Non é moito, en realidade, se o compararmos cos centos de vieiros que ese home abriu para tantos perseguidos, facéndolles posible a vida e a liberdade. </div><div align="justify">.<br />Na cidade desde a que lle escribo, milleiros de seres humanos non tiveron un Eduardo Martínez Alonso que abrira vieiro algún para eles. O único camiño que puideron escoller foi directamente o do exterminio. Lembraría, pois, a mensaxe indispensable que Primo Levi nos deixou co seu testemuño: “Pensade que isto sucedeu: / encoméndovos estas palabras.“<br /><br />Moi atentamente,<br /><br />Carlos Penela Martín<br />(Escritor vigués residente en Viena)</div><div align="justify"><a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Carlos_Penela"><strong>http://gl.wikipedia.org/wiki/Carlos_Penela</strong></a></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-60203568870211486922011-02-09T19:11:00.000-08:002011-02-09T19:14:41.438-08:00Proposta dunha rúa en Vigo<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMkxUnrnoEWDeGvIq86cEiOg3TZj4ik5IMxExgRnsII6nPsLqi0sQ0kjn4dWtR4b_RsVe1NjqJAwCwI_Ku0yYR1NvM8CqpR7Q1B6W68jZ9Z1_Wwvg0pxuO4J-E8dxRooyGT6e1V1JzkMbo/s1600/Rua_Eduardo_Martinez_Alonso.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5571893408665712258" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 259px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMkxUnrnoEWDeGvIq86cEiOg3TZj4ik5IMxExgRnsII6nPsLqi0sQ0kjn4dWtR4b_RsVe1NjqJAwCwI_Ku0yYR1NvM8CqpR7Q1B6W68jZ9Z1_Wwvg0pxuO4J-E8dxRooyGT6e1V1JzkMbo/s400/Rua_Eduardo_Martinez_Alonso.jpg" border="0" /></a> Eis a páxina en <strong>Facebook</strong> da iniciativa para que o <strong>Concello de Vigo</strong> dedique unha rúa ao médico vigués <strong>Eduardo Martínez Alonso<br /></strong><a href="http://www.facebook.com/ruaeduardomartinezalonso"><strong><span style="font-size:130%;color:#000099;">http://www.facebook.com/ruaeduardomartinezalonso</span></strong></a><br /></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-29706456413734558012010-12-25T17:23:00.000-08:002010-12-25T17:36:15.833-08:00Kurdos, a historia dun pobo sen estado<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW0bspkSS0mal7dZ6U8SSoqSwAV_2ogxlS3cYPS7iiQve4J3Ii0CjNVxLZpGTk_ynlr-Ap5xBqGh4YZ4Szm1_QKR18pU3ZVjfaPunnLwEGsefsJynCSWrKrs6d79d8oXu73cWiOiwWL8vy/s1600/n1086314241_29368_2374.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5554798432089396818" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW0bspkSS0mal7dZ6U8SSoqSwAV_2ogxlS3cYPS7iiQve4J3Ii0CjNVxLZpGTk_ynlr-Ap5xBqGh4YZ4Szm1_QKR18pU3ZVjfaPunnLwEGsefsJynCSWrKrs6d79d8oXu73cWiOiwWL8vy/s400/n1086314241_29368_2374.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKQIlCkp1ZsDU8qZT9B-j40UYIqMAS1TJnIchedEznw1UzHKNH7NGigZwvVV33d1ia_FcrDuhMi2Jtct9UP8uykeLk7lRUgY24uy0XXHkoR8_w0apqBOmkNAEesnkuhO_ocozToOjooFoQ/s1600/untitled.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5554798389548762770" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 292px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKQIlCkp1ZsDU8qZT9B-j40UYIqMAS1TJnIchedEznw1UzHKNH7NGigZwvVV33d1ia_FcrDuhMi2Jtct9UP8uykeLk7lRUgY24uy0XXHkoR8_w0apqBOmkNAEesnkuhO_ocozToOjooFoQ/s400/untitled.bmp" border="0" /></a><br /><br /><div align="center"><strong>" Kurdos, a historia dun pobo sen estado "<br /></strong>Charla-coloquio con <strong>Yashmina Shawki</strong></div><div align="center">.<br />Xoves, 13 de Xaneiro de 2011 ás 20:00 horas<br />Salón de Actos de Caixa Galicia, rúa Policarpo Sanz nº 21, Vigo.<br />Entrada libre</div><div align="center">***</div><div align="center"><strong>Máis información sobre Kurdistán</strong></div><div align="center"><a href="http://www.nodo50.org/kurdistan/"><strong><em>http://www.nodo50.org/kurdistan/</em></strong></a></div></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-36360694418513289002010-11-13T02:53:00.001-08:002010-11-13T02:57:15.137-08:00O CONFLITO SAHARAUI E AS VAS EXPECTATIVAS MARROQUÍS<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizAFEtMF6IM3RWVihENgbL9QSNQx7uHto3L9bUlA1mQoucxj7HPaYr_1tpeY9TDKgUgz6ZHtQT0A_WF_MSRhLzqvhZHHSqM8usgl9-aF2Fu2TZc_zJJgDci_A4YiOOy8fao5qeB1VmgD60/s1600/CAPA+ENCLAVE+15.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 283px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5538985981924173490" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizAFEtMF6IM3RWVihENgbL9QSNQx7uHto3L9bUlA1mQoucxj7HPaYr_1tpeY9TDKgUgz6ZHtQT0A_WF_MSRhLzqvhZHHSqM8usgl9-aF2Fu2TZc_zJJgDci_A4YiOOy8fao5qeB1VmgD60/s400/CAPA+ENCLAVE+15.jpg" /></a><br /><div align="justify"><strong>Por Lih Beiruk. (Secretario de Xustiza na Cancillería da RASD)</strong></div><div align="justify"><strong>Artigo publicado no número 15 da revista ENCLAVE (2007)<br /><br /></strong>O conflito do Sahara occidental será retido nos anais das Nacións Unidas como un dos conflitos de descolonización que máis se prolongou na axenda do organismo internacional. Catro secretarios xerais, dous dos cales cumpriron os seus dous mandatos, un rosario de Enviados Especiais e de Representantes persoais do secretario xeral, millóns de dólares1, e o drama derivado da invasión e posterior ocupación do territorio.[1] James Baker III , que foi o máis célebre dos Enviados Especiais asumiu o cargo durante sete anos. Pese á súa notoria experiencia nas relacións internacionais, e o seu peso como ex Secretario de Estado americano, tivo que dimitir tras inxentes esforzos por atopar unha solución ao conflito. A súa dimisión, que foi celebrada polos marroquís, confirmou para moitos observadores que se trataba dun conflito de imposible solución. Esta impresión afiánzase aínda máis coa lectura dos informes do Secretario xeral da ONU onde se recorre a miúdo a un repertorio de fraseoloxía, vaga, ambigua e de equívoca intencionalidade que, con todo, non chega a ocultar a permanente e deliberada ausencia de vontade do responsable internacional de recorrer aos termos e medios perfectamente establecidos pola longa e rica experiencia do organismo internacional para impoñer o respecto dunha das normas estelares do ordenamento xurídico internacional, isto é, o dereito dos pobos á libre determinación (resolución 1514, decembro de 1960). </div><div align="justify"><br />Pero se hai que facer xustiza á actitude das Nacións unidas e os seus sucesivos secretarios xerais, hai que recoñecer que a ultima deriva de Kofi Anan (informe de abril de 2006), que consiste nun intento, tímido quizais, de suplantar o que dita a norma de descolonización, resolución 1514, por un acomodamento á realpolitik, en claro xesto de prevaricación fáctica, inscríbese nun comportamento que caracterizou ao organismo internacional desde as súas primeiras resolucións sobre o problema do Sahara Occidental, en particular desde os inicios da Marcha Verde, a finais de 1975.2 </div><div align="justify"><br />A característica común á maioría das posteriores resolucións, con raras excepcións, é o recurso a unha linguaxe pusilánime, ambivalente, e no mellor dos casos sitúa por igual a Marrocos, país que violou un dos principios básicos do dereito internacional grazas ao cal a maioría dos países colonizados tiveron acceso á súa independencia: o dereito dos pobos á autodeterminación e independencia, e ao frente POLISARIO, movemento de liberación cuxa única responsabilidade consiste en erixirse en defensor dos lexítimos dereitos do pobo saharauí a recuperar o seu territorio, e a instaurar os seus dereitos recoñecidos como tales por toda a comunidade internacional.<br /><br />Detrás desta actitude reincidente e permisiva do organismo internacional, subxace o propósito rumoreado por Marrocos e defendido na instancia internacional polo seu principal valedor, Francia, de aprazar, sine die, toda solución que poida ser lesiva aos intereses do reino alaui e, en espera de tempos mellores, deixar que as duras condicións en que viven os saharauís, tanto nos campamentos de refuxiados, como nas zonas ocupadas, enfraquezan as súas capacidades de resistencia e estes terminen resignándose a aceptar propostas de almoeda como o actual proxecto de “ampla autonomía”.<br /><br />Apostar polo cansazo dos saharauís; polas frustracións ante a sempiterna prórroga dos mandatos da MINURSO; pola inercia destes efectivos internacionais ante as diarias e flagrantes violacións dos dereitos humanos das poboacións civís indefensas que se cometen ante os propios narices dos cuarteis xerais da MINURSO; as presións internacionais, instigadas tamén polo reino co apoio de Francia ante os organismos internacionais, para reducir as axudas humanitarias que estes fornecen ás poboacións refuxiadas nos campamentos, foron o arsenal ao que recorreu Marrocos desde que constatou sobre o terreo a imposibilidade dun desenlace militar favorable ás súas teses.<br /><br />Con todo, tanto a ONU como Marrocos deberían recoñecer xa que esta estratexia mostrou os seus límites. Seica é preciso recordarlles que foi o propio Hassan II, no seu discurso para anunciar o inicio da Marcha Verde, en outubro de 1975, quen dixo ao seu querido pobo que a anexión dos territorios saharauís se faría, como máximo, nun par de semanas, e que a tarefa ocuparía escasos días ás Forzas Armadas Reais. ¿Ou seica non se fixo célebre o prognóstico do que foi o alter ego de Hassan II durante a maior parte do longo reinado deste, Dris Basri, quen dixo , referíndose á capacidade de resistencia dos saharauís: “Eles están ao sol , e nós na sombra. Veremos quen resistirá máis.”<br /><br />Hassan II morreu o 23 de xullo de 1999, é dicir 24 anos despois sen ver realizarse os seus pronósticos. Dris Basri, leva xa sete anos como incómodo exiliado en Francia onde segue con angustias a fin de reigne do seu protector e valedor tamén da monarquía, Jacques Chirac, quen abandonará o cargo en marzo próximo.<br /><br />O manido cliché, amplamente difundido polos medios de prensa marroquís durante os primeiros anos do conflito, de que a guerra do Sahara occidental se inscribe na lóxica da guerra fría, e que Hassan II se erixíra no defensor dos intereses occidentais na rexión, defensa xenerosamente retribuída política , económica e militarmente, quedou feito anacos coa caída do muro de Berlín, en 1989.<br /><br />A inestabilidade que coñeceu Alxeria, principal aliado da causa saharauí, durante as décadas dos oitenta e os noventa, e a incerteza derivada da mesma alimentaron as expectativas marroquís e francesas de que nalgún momento, a problemática interna obrigaría a Alxeria a ceder no seu apoio aos saharauís. Posteriormente, cando irrompeu na escena internacional o fenómeno do terrorismo islamista, as autoridades marroquís, orfas dunha argumentación seria para xustificar a súa empresa colonial no Sahara, non dubidaron, en contra de toda evidencia, en atopar vínculos entre o Frente POLISARIO e a nova que ameaza occidente, Al Qaeda. </div><div align="justify"><br />E, para a promoción desta nova falacia, aí están o plumíferos de sempre, a soldo do Majzen, que desde os seus confortables despachos europeos se autoproclaman expertos do conflito saharauí e das ameazas que segundo eles se cernen sobre o Frente POLISARIO de converterse nunha ramificación do movemento integrista armado, por citar dous exemplos: Aymery Chauprade, profesor da Sorbone cuxas entrevistas son ampla e exclusivamente cubertas polos medios de prensa marroquís, e o suposto estudo elaborado por un dubidoso instituto de estudos estratéxicos con sé en Bruxelas, ESISC. Estudo cuxa mediocre calidade e absoluta falta de obxectividade merecéronlle, por parte dun semanario político propiamente marroquí, (Lle journal Hebdo, do 3 ao 9 de decembro de 2005) a sarcástica cualificación de estar feito “á medida do que desexan as autoridades de Marrocos”.<br /><br />Toda esta parafernalia propagandista fixo augas, e a Fronte POLISARIO segue sendo o que sempre foi: un movemento de liberación nacional que soubo, nas tres longas décadas de loita desigual, non ceder ás sereas que noutros lugares arroxaron a outros movementos, igualmente asistidos pola xustiza do seu combate, a recorrer a métodos de violencia indiscriminada.<br />É hora xa de que os estrategos do Majzen se rendan á evidencia de que as frenéticas, inverosímiles e recorrentes campañas de calumnia, de denigración e de descualificación non puideron resistir ao transcurso do tempo. Paradoxicamente, ao mesmo tempo que as autoridades do reino marroquí crían crebaría a resistencia e determinación dos saharauís.<br />Se houbo momentos, na longa historia do conflito, en que a falta de perspectivas e as difíciles condicións de resistencia abrandarían a determinación dos saharauís, e hóuboos, estes tempos quedaron atrás. Pola contra, os saharauís teñen hoxe, máis que nunca antes, maiores razóns para seguir alimentando o seu optimismo. Velaquí o por que.<br /><br />Toda evolución do conflito esta estreitamente ligada primeiro, á situación interna (territorios ocupados e interior mesmo de Marrocos), e ao contexto rexional e internacional. Respecto da situación interna, as condicións de resistencia dos saharauís cambiaron radicalmente. O asedio militar do territorio e súa total incomunicación co exterior que caracterizaron as dúas primeiras décadas da ocupación, e ao socairo do cal se cometían as maiores atrocidades contra unha poboación totalmente indefensa, xa non é posible hoxe. Grazas ás innovacións que coñeceron os medios de comunicación, aos teléfonos móbiles e ás redes de Internet, verdadeira revolución prometeica para os saharauís, as informacións e imaxes do que alí ocorre percorren o mundo ao instante. Xa quedaron atrás as épocas en que miles de civís inocentes languidecían nos tristes cárceres clandestinos do reino na ignorancia total da comunidade internacional. Marrocos xa non pode negar a represión e brutalidade con que conseguiu a permanencia dun réxime autocrático e liberticida, nin a impunidade polos excesos que comete nos territorios ocupados. Outrora, a existencia dun vínculo de parentesco con algún membro da Fronte POLISARIO podía constituír motivo de detención, torturas e ata de desaparición física. Hoxe, grazas á Intifada saharaui e aos seus simultáneos ecos no exterior, son centenares de homes, mulleres e ata nenos os que se lanzan ás rúas gritando aos catro ventos, non só a súa pertenza á fronte POLISARIO, senón tamén enarborando a bandeira saharauí fronte aos establecemento públicos marroquís e esixindo a independencia e a fin da ocupación. </div><div align="justify"><br />As redadas de detencións masivas e as consecuentes torturas nas comisarías de policía, seguen sendo unha práctica habitual, pero grazas ás inmediatas denuncias que invaden as oficinas das organización dos dereitos humanos e a conseguintes presións que estas exercen desde o exterior, estes detidos recobran pronto a súa liberdade, e os estigmas do maltrato recibido son exhibidos con orgullo aos medios de prensa. Aí está a foto do mozo Mouloud sueidi, ao que hai menos de dous meses un comisario da policía marroquí, nun xesto de desesperación , seguramente farto da ineficacia patente de práctica común da tortura, prendeu lume, consciente de que a víctima, ao non morrer, denunciaría estes abusos. Ante o auxe sen precedente da Intifada saharauí, as autoridades marroquís atópanse hoxe fronte ao dilema do Asno de Buridan: </div><div align="justify"><br />Seguir a política de recurso á crúa represión que caracterizou todo o período da ocupación xa non poderá arredar aos saharauís, conscientes de que xa non predican no deserto. Hai escasos meses un grupo de activistas entrevistado por un corresponsal de Le Figaro foron categóricos: “ Xa non estamos dispostos a asumir a resignación dos nosos pais. Loitaremos día e noite contra a ocupación . Marrocos ten que abandonar o Sahara Occidental”. Por outra banda , Marrocos se segue a política represiva corre o risco máis que probable de verse levado á picota polos organismos de defensa dos dereitos humanos e dar así ao traste coa imaxe que as autoridades do reino, e os seus protectores no exterior, se desviven por facer chegar á opinión publica internacional de que Marrocos quere enterrar definitivamente o triste pasado dos “anos de chumbo” e desfacerse así do oneroso legado de Hassan II e o seu factotum Dris Basri; ou dar satisfacción ás esixencias da comunidade internacional dando maiores espazos de apertura, de liberdade de expresión, de movemento e de asociación , co conseguinte auxe das reivindicacións independentistas e maior radicalización das esixencias da fin da ocupación, e, last but not the lest, o probable efecto de contaxio dos aires de liberdade que non tardasen en varrer a outras rexións propiamente marroquís agrilloadas tamén desde hai décadas.<br /><br />Ademais, a nivel da situación interna do país, e máis alá dos panexíricos dos cortesáns , locais e estranxeiros, Marrocos sabe que atravesa un dos momentos máis difíciles da súa historia. Con máis da metade da súa poboación totalmente analfabeta ( ¡15 millóns¡); cunha economía exsangüe e en total dependencia da azarosa meteoroloxía ; descrédito total dunha clase política que se sabe enfastiada do eterno papel de figurante; cunha mocidade, que constitúe a maioría da poboación, ávida dunha vida mellor no exterior, todo iso constitúe o mellor fertilizante dun islamismo radical que xa gañou amplos sectores da desamparada poboación marroquí. Se a iso se lle engade o amateurismo dos círculos máis próximos do poder, está servida a catástrofe no reino da que ningún suposto “colchón de intereses” poderá salvar.<br /><br />O contexto rexional e internacional que durante moitos anos levou auga ao muíño marroquí, tampouco é optimista para as autoridades do reino. Alxeria, principal aliado dos saharauís recuperou a súa estabilidade interna e está restaurando a súa preponderancia na palestra internacional como parceiro da maioría das grandes potencias mundiais. Grazas ás súas prodixiosas potencialidades económicas, á súa veciñanza xeográfica con Europa, á súa experiencia na loita contra o terrorismo, e ás habilidades do seu actual presidente, Abdelaziz Bouteflika, converteuse nun referente obrigatorio máis alá dos espazos propiamente africanos .<br /><br />No escenario internacional, imposible non facer referencia á importancia cardinal que supón para Marrocos o indefectible e multifacético apoio de Francia, non só para a estabilidade interna do reino, senón tamén para o seu defensa sen concesións a nivel das instancias internacionais, en particular a ONU e a Unión Europea. Esta defensa adquiriu maior ímpeto nos dous últimos mandatos da presidencia de Jacques Chirac, a quen , ironicamente, o xornalista español Ignacio Cembrero, chego a chamar Chirac O Alaui por devoción á familia reinante en Marrocos.. Sen o apoio incondicional francés desde os primeiros momentos, é probable que Marrocos non se lanzase á aventura colonial do Sahara Occidental. </div><div align="justify"><br />Excepción feita dun curto período durante a presidencia socialista de Mitterrand, no que o estragafestas de Gilles Perrault publicou o seu libro-denuncia , Notre Ami le Roi, e o ruxe-ruxe que supuxo tanto no interior do propio Marrocos como a nivel de Francia, as relacións de franco-marroquís nunca coñeceron maiores altibaixos. O núcleo desta relación sempre o foi a dereita francesa: UDF do expresidente Giscard D`Estaing, e o RPR, hoxe UMP de Jacques Chirac. Ambos partidos imbuídos dunha concepción das relacións de Francia coas súas antigas colonias impregnada de paternalismo, clientelismo e complicidade coas máis tristes ditaduras do continente africano3. Esta política, coñecida nos medios diplomáticos franceses de Francafrique, baseada en sistema de redes herdado da época Faucart ( conselleiro de asuntos africanos do Eliseo desde a época de De Gaulle), está dando os seus últimos estertores co final do ultimo mandato de Chirac quen abandonará o cargo en marzo próximo. ¿Cambiará a natureza das relacións franco-marroquís cando Chirac abandone a escena política internacional? É posible que isto non sexa estritamente certo, pero o que si é probable é que Marrocos xa non terá o apoio, sen reticencias, que tivo durante estas tres últimas décadas, e os desaforos do réxime marroquí terán maiores ecos na escena internacional. </div><div align="justify"><br />Tanto Chirac como os seus predecesores, nunca seguiron no Magreb Árabe a política que corresponde á condición de Francia de gran potencia á que unen sólidos vínculos sentimentais, históricos e culturais cos países da rexión. Todas estas bazas que se podían poñer ao servizo dunha relación equilibrada, con beneficios compartidos desde as dúas beiras do mediterráneo, foron tiradas pola borda en pos de salvagardar unhas relacións, case obscenas pola súa lixeireza, cunha monarquía medieval que debe a súa supervivencia á represión máis desapiadada e ao indefectible apoio francés. </div><div align="justify"><br />Os novos mandatarios do Eliseo, xa sexa Nicolas Sarkozy, do UMP, ou a socialista Segolene Royale, tratarán, para devolver a Francia a súa respectabilidade no Magreb Árabe, particularmente en Alxeria, de instaurar unhas relacións máis equilibradas con todos os seus socios onde prevalezan os intereses estratéxicos mutuos, e onde Francia tomo conciencia xa da necesidade de recobrar “le temps perdu”.<br /><br />Basri, como pouco coñecedor da sociedade saharauí, ignoraba o proverbio nómade que di: “Ao que saiba esperar achegaráselle a sombra”.<br /><br />________________________________________<br />1 ./ Kurt Waldheim, 1972/1981; Perez de Cuellar, 1982/1991; Boutrous Gali, 1992/1997; Kofi Anan, 1997 culminará o seu mandato en decembro próximo.<br />2 .- Resolución 377, 22 de novembro de 1975; resolución 379 (2 de nov.1975); resolución 380 ( 16 nov.1975). Todas elas dunha ambigüidade patente.<br />3 .- Segundo o Center for Global Development (CGD), no seu informe de agosto de 2006. “As axudas que Francia fornece aos países subdesenvolvidos vai sobre todo a países, pouco democráticos, non tan pobres...e é ( Francia) o campión da venda de armas ás ditaduras”. Le Monde, 14 de agosto de 2006.</div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-41442555511223202842010-07-27T19:30:00.000-07:002010-07-27T19:33:57.567-07:00Novos camiños para a esquerda galega<div align="center"><a title="Ligazón permanente a Novos camiños para a esquerda galega" href="http://renovarobng.blogaliza.org/2010/07/24/novos-caminos-para-a-esquerda-galega-3/" rel="bookmark"><strong><span style="font-size:180%;">Novos camiños para a esquerda galega</span></strong></a></div><div align="center"><strong></strong> </div><div align="center"><strong><span style="font-size:130%;"> </span></strong><strong><span style="font-size:130%;">Programa definitivo da Xornada de Debate</span></strong></div><div align="center"><br /><strong><span style="font-size:130%;">"Novos camiños para a esquerda galega"<br /></span></div></strong><div align="justify"> </div><div align="justify"><strong>Data de celebración</strong></div><div align="justify">Sábado, 18 de setembro de 2010<br />Lugar: Auditorio da Fac. de Cc. da Comunicación (USC) - <a href="http://maps.google.com/maps?f=q&source=s_q&hl=en&geocode=&q=Facultade+de+Comunicaci%C3%B3n+santiago+de+compostela&sll=37.0625,-95.677068&sspn=29.578161,56.425781&ie=UTF8&hq=Facultade+de+Comunicaci%C3%B3n&hnear=Santiago+de+Compostela,+Corunna,+Galicia,+Spain&ll=42.886593,-8.543587&spn=0.025092,0.055103&z=14"><strong>Ver mapa</strong></a><br />Horario: 9h. ate ás 20h.<br /><strong>* * * * *<br />Sesión matinal<br /></strong>09:00 Recepción e distribución de material0</div><div align="justify">9:15 Benvida e inauguraciónIntervirán un representante do Decanato da Faculdade de Ciencias da Comunicación e Emilio García, en nome da organización.<br />09:30 Mesa-redonda "Identidade, cultura e comunicación "Ponentes: Fermín Bouza, Manuel Bragado, Antón Dobao, Tati Mancebo, Guillerme Rodríguez Fernández.<br /></div><div align="justify"><strong>11:00 Pausa para café<br /></strong></div><div align="justify">11:20 Mesa-redonda "Territorio e desenvolvemento sustentable"Ponentes: Carlos Amoedo, Daniel Beiras García-Sabell, Adela Figueroa Panisse, Teresa Nieto, Isabel Villalba.<br />13:00 Mesa-redonda "Política económica máis alá da crise "Ponentes: Ínhigo Ansotegi, Xoán Doldán, David Peón e dous representantes do ámbito sindical, a definir.<br /></div><div align="justify">14:30 Pausa para o xantar<br /></div><div align="justify"><strong>Sesión vespertina<br /></strong></div><div align="justify">16:30 Mesa-redonda "Cidadanía e modelos de participación política"Ponentes: Xosé M. González, Vitoria Iglesias Molares, Manuel M. Barreiro, Carlos Neira, Marcos P. Pena.<br />18:00 Mesa-redonda de Política Xeral Ponentes: Antón Baamonde, Xosé M. Beiras, Filipe Diez, Camilo Nogueira, Xosé Ramón Quintana Garrido, Teresa Táboas.<br /></div><div align="justify"><strong>Información adicionais<br /></strong></div><div align="justify"><strong>O evento é organizado por un grupo de persoas a título particular</strong> e non conta co apoio de ningunha organización ou asociación política, social, financeira, relixiosa ou de calquera outra índole.<br />A participación no evento está aberta a todas as persoas interesadas, polo que será libre e gratuita. Os organizadores asumimos todos os gastos derivados do evento, e poremos á disposición de quen o desexe bonos de axuda de 5 euros para axudar a cubrir os custos.<br />Ao final de cada mesa-redonda, haberá un coloquio con participación do público.<br />Os nomes dos ponentes ora divulgados xa están confirmados. Estamos pendentes da resposta definitiva dalgunhas persoas para pechar completamente o evento.<br />Para as persoas que non poidan estar presentes no evento, disponibilizaremos online o material da xornada de debate.</div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-769110256156518082010-07-24T10:43:00.000-07:002010-07-24T10:45:38.059-07:00Esquerda Nacionalista fai un chamado a participar nos actos convocados con motivo do Día da Patria Galega<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio8i0bq5Mgzn6gPI91K8cuaC05bqUw73BBcDrRN-JNughjaj9ZKktCb93MbAsKpdZyHa-2V8NJ3yHaq1OuEp-QDqK2JsGj7psq-Ar-77dE8gyS_wvck6gUXFR8ZlKi3KtzFgaBL6iS2sCV/s1600/image0012.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 270px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5497530095679461682" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio8i0bq5Mgzn6gPI91K8cuaC05bqUw73BBcDrRN-JNughjaj9ZKktCb93MbAsKpdZyHa-2V8NJ3yHaq1OuEp-QDqK2JsGj7psq-Ar-77dE8gyS_wvck6gUXFR8ZlKi3KtzFgaBL6iS2sCV/s400/image0012.jpg" /></a><br /><div align="center"><strong><span style="font-size:180%;color:#000066;">Esquerda Nacionalista fai un chamado a participar nos actos convocados con motivo do Día da Patria Galega </span></strong></div><br /><div align="justify"><br /><strong>A reivindicación da nosa independencia nacional, este 25 de Xullo, cobra máis importancia que nunca pola necesidade urxente de ter competencias políticas efectivas para enfrontar a crise económica.<br /></strong><br /><strong>Esquerda Nacionalista</strong> fai un chamado a todos os seus militantes e amigos para que participen das diferentes mobilizacións que mañá 25 de Xullo, Día Nacional de Galicia, se desenvolvan en Compostela, así como de todos os actos que se celebren para reivindicar a Independencia, a Soberanía Nacional e a Xustiza Social.<br /><br /><strong>Esquerda Nacionalista</strong> considera que o actual marco xurídico español é claramente insuficiente. Por iso, no actual contexto de crise económica e ofensiva contra o noso idioma, a mobilización para reivindicar un maior autogoberno sustentado no dereito democrático de autodeterminación co obxectivo posto na INDEPENDENCIA nacional dentro da Unión Europea, cobra aínda máis importancia que nunca. </div><div align="justify"> </div><div align="justify">Compostela, 22 de Xullo de 2010</div></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-87583322351507121902010-07-24T10:17:00.000-07:002010-07-24T10:20:46.323-07:00Feijóo e o surrealismo. Por Teresa Táboas<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3FJSaghIvKpg3aOqTGe2v58Ha6QaMFGzaE62DcLSFl1K9LIniPDckIeBSY95dDRmczpAUcJZ4Ncy9Znpb4vAK8PfCQZzsBOTSRiHOQUzxUAhaxDFcufE9M9IiURNX-kp8ETrj49q1nOQJ/s1600/trasvi.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 267px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5497523821105898482" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3FJSaghIvKpg3aOqTGe2v58Ha6QaMFGzaE62DcLSFl1K9LIniPDckIeBSY95dDRmczpAUcJZ4Ncy9Znpb4vAK8PfCQZzsBOTSRiHOQUzxUAhaxDFcufE9M9IiURNX-kp8ETrj49q1nOQJ/s400/trasvi.jpg" /></a><br /><div align="justify"><strong><span style="color:#000066;">Publicado no Xornal de Galicia - </span></strong><strong><span style="color:#000066;">7 de xullo de 2010<br /></span></strong>.</div><div align="justify">Agroman estes días da mán da esperada sentenza do Tribunal Constitucional sobre o Estatut catalán, despois de dous anos e medio de longas deliberacións, tódalas vellas teimas que sen correcións racionais e sen responder a un razoamento lóxico simplemente van expresando emocións. Curiosa afirmación, cando a propia sentenza deixa claro que a utilización do termo nación é plenamente constitucional máis aló da súa eficacia xurídica, pero é o recoñecemento expreso de que existen máis nacións que a da sentenza do señor Nuñez Feijóo. Surrealismo en estado puro se nos cinximos conceptualmente ao que foi aquel movemento xurdido a principios do século XIX arredor do poeta André Bretón, que se baseaba nos automatismos psíquicos puros, no simple dictado do pensamento, do mesmo xeito que o do presidente galego sen lugar a dúbidas, e que reflicte con clareza os seus complexos, aos que despois tenta poñerlle remedio con intervencións como a que fixo na entrega das medallas Castelao destacando o inconformismo dos galegos. Madia leva este país de que haxa inconformistas coma di, xa que de non ser así o conformismo de persoeiros coma el coas teses españolistas máis rancias rematarían coa existencia dunha realidade galega.<br /><br />Inconformistas como aqueles artistas que constituiron unha vangarda patriótica galega entre os anos 1925-1936 e na que se atopaban tamén surrealistas como Eugenio Granell ou Maruja Mallo, pero a eles pola contra o dictado automático do seu pensamento faláballe da existencia dunha identidade propia, eran parte do despertar político e cultural do galeguismo, vangarda da que formaban parte outros artistas como Maside, Souto ou Seone, e que estaba vencellada ao discurso do nacionalismo, ademais de exaltar a función popular da arte e a súa potencia concienciadora nun momento convulso como aquel. Fáltalle ao señor Nuñez Feijóo, sen lugar a dúbidas, a valentía para fuxir da súa condición de repetidor automático de certas teses, vocación a do actual presidente galego cuxa acción está nas antípodas da actitude rebelde deses galegos inconformistas como Castelao, cuxa personalidade define moi ben aquela resposta que dera a unha pregunta que lle fixeron sobre porqué nas súas caricaturas sempre representaba unha Galiza pobre, e contestou que el non tiña vocación de estupefaciente. Pero no caso do señor Nuñez Feijóo é xa de sobra coñecida a súa traxectoria perante a defensa da identidade propia, rexeitándoa continuamente e amosando un desmedido culto por Madrid, por iso cando quere imitar ese españolismo caduco dende unha nación como a galega, ese automatismo psíquico que converteu ao surrealismo nunha vangarda artística a el simplemente voltou a retratalo, deixándonos unha frase para a historia que expresa unha forma de ver a realidade deturpada, xa que non lle serve nin lle gusta a que é. Por iso eu definiríao da mesma maneira que fixo o poeta e novelista Apollinaire co surrealismo: “Cando un home quixo imitar a acción de andar, creou a roda que non se parece nada a unha perna, así fixo surrealismo sen sabelo.” </div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-35805236398284732902010-06-05T17:28:00.000-07:002010-06-05T17:31:53.514-07:00Torres Queiruga e a vietnamita<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz5ymIG68XvXK4QswGEYRVCXBYO9Q7QOy8xcKjynhne0D72MKU_I9d-OQ5A3JuoTgcWRL_rFTmLHTpYYTFcBNngLI9zTv_b__SusYDuxXiRnD6WWRMD6cTnbChyphenhyphenFGUd9ZfoAV_V-ISZpRC/s1600/xoan+rama+trillo.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5479451216391094242" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 218px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz5ymIG68XvXK4QswGEYRVCXBYO9Q7QOy8xcKjynhne0D72MKU_I9d-OQ5A3JuoTgcWRL_rFTmLHTpYYTFcBNngLI9zTv_b__SusYDuxXiRnD6WWRMD6cTnbChyphenhyphenFGUd9ZfoAV_V-ISZpRC/s320/xoan+rama+trillo.bmp" border="0" /></a><br /><div align="justify"><strong><span style="color:#000066;">Por Xoán Rama Trillo.</span></strong></div><div align="justify"><span style="color:#000066;">Coordinador executivo de Esquerda Nacionalista</span></div><div align="justify"><span style="color:#000066;">.</span><br />A vietnamita estaba tras un dos altares da Catedral. A ollada, a aquel home alto, grande e rexo, enriba do púlpito, cos brazos en alto predicando, semellaba estares ante o mesmo Torquemada imaxinario. Vaia alarde de vaídade. Disparaba palabras coma unha metralladora que atronaba todos e cada un dos arcos da Sé de Compostela. “Perante Deus todos valemos”, pensaba él, pequeno, frouxo e ferreño; asi e todo era o seu irmán.Magoábao e enfurruñábao. “Un, varudo batallador das Cruzadas o outro, valente loitador dos humildes. As duas caras da mesma moeda”, laiábase él nos seus adentros. A policia axexaba. No Seminario Maior corría o Vaticano II, a Teoría da Liberación, a galeguización da igrexa, a actuación libre da igrexa na sociedade, a defensa dos pobres …rexía ainda o Cardeal Quiroga Palacios. </div><div align="justify">.<br />Chao, Moncho, Carballo, O Fuguillas, O cura de Aguiño que daba misa pola tardiña a hora que voltaba do mar cos seus mariñeiros ou Susa Juanatey e @s amig@s que andaban de misioneir@s nas aldeas do Monte Iroite a carón da base militar do Barbanza, carecendo os seus veciños até do máis estrictamente necesario, e tantos e tantas outras ao traballo no longo do tempo (Coloquios, Encrucillada, Irimia, Romaxes, Encontros …traballo coa comunidade a pé de obra). Parecían apóstolos: curas-mariñeiros, curas- labregos, … curas- traballadores. Todo un bulir na sacro santa Casa. E en plena xolda “ fumata branca”, cae Torres Queiruga en desgraza. O Arcebispo Suquia apuntaba e coa valiosa “habilidade diplomática vaticana” saida de xente do seminario, desgaleguizació n da igrexa, pequenos empuxes cara a porta de fóra aos “curas roxos”, fuxida cara a Ámerica e a África á busqueda de osíxeno. Logo veu o Bispo Rouco e seguiu a mesma liña doutrinal. </div><div align="justify">.<br />Hoxe máis de 50 curas valorosos do colectivo Encontros reivindican, de novo, derrubar, para aqueles que asi o queiran, o muro do celibato tan daniño á plenitude do ser humano. Segundo eles, o meu tan prezado Xoán XXIII co seu Vaticano II algo anduvo rosmando a prol do cambio e o Paulo VI algo deixou escrito, mais o Wojtyla prefiriu derribar o Muro de Berlín. A ver se haí sorte e coa vida do Bieito XVI a Santiago, xa que xa non ten nada que esborrallar en Berlín, lles fai caso, falanos en galego- feliz fará ao padre Isorna e os galegos de seu- e abole o celibato obrigatorio. O Monseñor Barrio ía lle quedar ben agradecido, xa que está, entre o eixe e a roda, pagando os custes daqueles “recortes”. </div><div align="justify">.<br /><strong><span style="color:#003333;">Artigo publicado no xornal El Correo Gallego – 05.06.10 </span></strong></div><div align="justify"><a href="http://www.elcorreogallego.es/opinion/cartas-al-director/ecg/torres-vietnamita/idEdicion-2010-05-29/idNoticia-552294/"><span style="font-size:78%;color:#000099;">http://www.elcorreogallego.es/opinion/cartas-al-director/ecg/torres-vietnamita/idEdicion-2010-05-29/idNoticia-552294/</span></a></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-48074647550606007332010-05-22T19:55:00.001-07:002010-05-22T20:00:33.287-07:00Entrevista con Manuel Portas<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC58Ip30NIAexCMSAuBHlqD6ZttkgERn92lj4Xgk0KuTZlq5UuNOuTVPzkmYXTe3nXDQuLTwO95SmZ3ct0TGVm31TdMVQD4SjNzE9NS8LWdihAhk-CxuhVVahEHxPrqp-s7kh0dw79j8ox/s1600/manolo_portas_1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5474293746404247042" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC58Ip30NIAexCMSAuBHlqD6ZttkgERn92lj4Xgk0KuTZlq5UuNOuTVPzkmYXTe3nXDQuLTwO95SmZ3ct0TGVm31TdMVQD4SjNzE9NS8LWdihAhk-CxuhVVahEHxPrqp-s7kh0dw79j8ox/s400/manolo_portas_1.jpg" border="0" /></a><br /><div align="justify"><strong><span style="font-size:130%;color:#000066;">Manuel Portas, autor literario e ex concelleiro de Esquerda Nacionalista Santiago de Compostela.</span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="font-size:130%;color:#000066;"><br />"Saldei unha débeda moral coa miña xeración"<br /></span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="font-size:130%;color:#000066;">Carolina Carballedo </span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="font-size:130%;color:#000066;">SantiagoSiete - 06.05.10</span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#000066;"><a href="http://www.santiagosiete.es/articulo/2010/19/saldei-unha-debeda-moral-coa-mina-xeracion"><span style="font-size:78%;">http://www.santiagosiete.es/articulo/2010/19/saldei-unha-debeda-moral-coa-mina-xeracion</span></a><br />.</span></strong></div><div align="justify">Foi concelleiro en Raxoi polo BNG dentro de <strong>Esquerda Nacionalista</strong> durante dúas lexislaturas -en Participación Cidadá, Normalización Lingüística e en Deportes- e, dende hai uns anos, centra case todo o seu tempo no mundo das letras. Ademais de ser profesor de literatura no instituto compostelán Xelmírez I, Manuel Portas, vén agora de debutar na creación literaria con<em><strong> ‘Denso arrecendo a salgado’</strong></em>, a súa primeira novela, presentada hai uns días na Feira do Libro, na que rinde a súa particular homenaxe a toda unha xeración. </div><div align="justify">.<br /><strong>Por que decidiu escribir esta novela?</strong></div><div align="justify">Xa facía un tempo que tiña ganas, tiña o reto de facer literatura, pero nunca atopaba o momento ata que tiven esta fase máis tranquila. Ademais, tamén tiña unha certa débeda moral cunha xeración que é a miña xeración, que pretendía saldar ao escribir a novela. A verdade é que foi un proceso que non deixou de ser estrano, porque eu pensei que ía ser máis complicado e difícil. Escoitara que o oficio de escritor é dos máis duros e eu, sen embargo, quedeime cunha sensación estrana ao terminar, porque eu paseino moi ben.<br /><strong>Pode ser ésta a primeira de moitas outras novelas?</strong></div><div align="justify">Pode ser. Pero eu tampouco quero garantir que me vaia a dedicar a isto. Por agora, xa vou tendo algo escrito. Vou seguir traballando porque me apetece, porque a verdade é que son moi hedonista. Me encantan todos os praceres e un deles é escribir, non só ler. Así que probablemente non todo quede aquí.<br /><strong>E que queda da súa etapa como concelleiro en Raxoi?</strong> <strong>Ten pensado volver? </strong></div><div align="justify">Agora, andando por volta dos 50 teño obxectivos máis ou menos inmediatos e, aínda que un nunca debe dicir nunca xamais, a verdade é que me sinto moi a gusto dando as miñas clases, disfrutando na lectura e agora con esta nova faceta de producir non me prantexo, nestes momentos, ningún outro horixonte.<br /><strong>Tras a súa saída do BNG, algúns ven en vostede a un novo Xaquín Fernández Leiceaga, acadando, como tivo el, un acomodo no PSOE...</strong></div><div align="justify">Bueno, somos persoas diferentes, con traxectorias diferentes e con maneiras de comportarnos diferentes. Sempre admirei a valía de ‘Xocas’. É un economista magnífico e un político con moita capacidade de actuación e creo que está facendo nestes momentos un moi bo labor no Parlamento. Que somos diferentes resulta obvio.<br /><strong>Agora que está do outro lado. Como ve a nosa política municipal?</strong></div><div align="justify">Son un observador privilexiado, por ter estado toureando alí e velo agora dende o burladeiro. Creo que nestes momentos o goberno municipal é o mellor que pode ter Santiago, que se podería mellorar, como todos, pero hai unha estabilidade que creo que notan os cidadáns. O que si que se bota en falta é unha actitude máis constructiva e xenerosa por parte de quen fai oposición, algo que curiosamente si había nos mandatos nos que eu participei. Había unha actitude máis positiva e menos agresiva do que se ve agora.<br /><strong>Cre que se podería repetir a estrutura actual do Concello tras as eleccións de 2011?</strong></div><div align="justify">É perfectamente verosímil. Santiago ten unha sociedade moi madura e todo fainos agoirar que unha situación como esta se pode perpetuar, a non ser que houbese un desastre gubernamental, que, sinceramente, eu creo que non se está producindo.<br />.</div><div align="justify"><strong>“En Galicia faise unha literatura moi boa pero é lamentable que non teña moito eco na súa propia sociedade ” </strong>Portas lamenta que pese a que a literatura galega goza, a día de hoxe, de boa saúde “cun volume de escritores de alto nivel”, moitas veces “non teñen eco na súa propia sociedade e é unha verdadeira lástima”. Pon como exemplo a Suso de Toro, “que é tan desfrutado e querido na sociedade catalá, pero anda polas rúas de Santiago como un anónimo para os seus conveciños e a min paréceme lamentable, sobre todo cando é un creador que vai levando o nome de Galicia, do galego e de Santiago polo mundo adiante”, explica.<br /><br /><strong>Que é o que falla?</strong> “Se os nosos pensadores e escritores están facendo cultura con maiúsculas é obrigación non só da sociedade, senón tamén das institucións e dos medios de comunicación, de colaborar na difusión para axudar a evitar que sexamos ignorantes de nós mesmos, que é algo dramático”, sentenza Portas.</div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-14552772917877766802010-04-13T00:26:00.000-07:002010-04-13T00:27:03.361-07:00Presentación do novo libro de Manolo Portas<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCXpUEdjkuF3zNibdjTDovyR_ejJDqBFZzlWq_iXmW1RyMCRqylxmDFvL5Yvk2xBQrnYXPjOGCCbtts26rShhuC27MJZiAFHt8goI8pPkbSKo2boy_Jmimp_PLlMQWrvFdisUavkPSRfsa/s1600/presentacion.png"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 188px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5459520144760069682" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCXpUEdjkuF3zNibdjTDovyR_ejJDqBFZzlWq_iXmW1RyMCRqylxmDFvL5Yvk2xBQrnYXPjOGCCbtts26rShhuC27MJZiAFHt8goI8pPkbSKo2boy_Jmimp_PLlMQWrvFdisUavkPSRfsa/s400/presentacion.png" /></a>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-37586264156593450972010-02-24T17:59:00.000-08:002010-02-24T18:00:50.097-08:00A xenofobia antigalega de Rosa Diez<p align="center"><strong><em><span style="font-size:180%;color:#ff0000;">"Zapatero podría ser gallego en el sentido más peyorativo de la palabra"</span></em></strong></p><strong><em><p align="justify"><br /></em></strong>A líder de UPyD, Rosa Díez, utilizou o termo <strong>"galego"</strong> como insulto ao presidente do Goberno español. Está é xa a segunda vez que fai declaracións así e, non rectificou nin a primeira ocasión e seica non pensa rectificar nesta segunda. As súas declaración tiveron lugar durante unha entrevista emitida en CNN+ co xornalista Iñaki Gabilondo. "Y de Rajoy?", preguntalle logo o xornalista. "Ya es gallego". Miserábel e indignante actitude galegófoba a desta señora deputada que non teñen xustificación posíbel. Pode ver as súas declaracións nesta entrevista emitida pola canle CNN+ a partir do minuto 5.00</p><br /><object width="445" height="364"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/7_2CrYs0VY4&hl=es_ES&fs=1&rel=0&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/7_2CrYs0VY4&hl=es_ES&fs=1&rel=0&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="445" height="364"></embed></object>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-39933158114019025692010-01-26T20:55:00.000-08:002010-01-26T20:57:42.846-08:00No Día da Memoria do Holocausto<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjh6fOd3K1F0nPiUNbvFL9xRFL6fZtFQS4WkZZ8AldPt15Yg-M5xLOK6BularZTiL8K0hyphenhypheno1naDRz_AsYuEgQqUCtbVb487Vos_BE0gD5egsBhknM3bo2-M6553zfomPfE_xHzkoRQzokQx/s1600-h/Shoa_Galego_2010.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5431279070315502610" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 241px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjh6fOd3K1F0nPiUNbvFL9xRFL6fZtFQS4WkZZ8AldPt15Yg-M5xLOK6BularZTiL8K0hyphenhypheno1naDRz_AsYuEgQqUCtbVb487Vos_BE0gD5egsBhknM3bo2-M6553zfomPfE_xHzkoRQzokQx/s400/Shoa_Galego_2010.jpg" border="0" /></a><br /><div align="justify"><strong><span style="color:#000099;">Por Pedro Gómez-Valadés</span></strong></div><div align="justify">.<br />Nunha entrevista emitida pola televisión poucos anos antes da súa morte, Violela Friedman, (Transilvania 1930 - Madrid 2000) dicía que o principar reto, a encomenda que ela quería transmitir ás novas xeracións, era a de que o que ela denominaba “o ruído insoportábel da historia” non conseguira apagar as voces dos sobreviventes do Holocausto. Da Soáh na milenaria lingua Hebrea. Esa é a principal tarefa que como demócratas e militantes na nosa condición humana, debemos marcarnos cada 27 de xaneiro.<br /><br />Hai agora 65 anos que a División 100 do Exército Vermello entrou en Auschwitz-Birkenau. Esa inmensa fábrica de morte que é símbolo perpetuo e universal da infamia. E digo entrou en Auschwitz porque entendo excesivo denominar liberación á entrada nun campo de exterminio, no que ficaban neses intres só pouco máis de 2000 xudeus vivos, nunha factoría que tivo nos anos a pleno rendimento a negra marca de aniquilar a máis de millón e medio de seres humanos. Homes, mulleres e nenos.<br /><br />Preguntábanme amigos que sentira cando visitei Auschwitz por ver primeira. En verdade é moi dificil de explicar, debería ser eu un orfebre da palabra que non son, para poder transmitir en verbas, algo tan humano, ao que pisando a terra de Auschwitz sentín. Mais se tivera que trasladar a unha frase os pensamentos que me invadiron neses momentos, eses foron que Auschwitz era fisterra. Que ese inmenso campo non era parte deste mundo. Porque Auschwitz-Birkenau foi un proxecto destinado e eficientemente programado para o esquecemento: non tiña que ficar nin rastro das vítimas. Porque sen soporte físico, debía así desaparecer a significación cultural do Pobo Xudeu e a súa contribución á historia de Europa e da humanidade. Tratábase de perpetrar un crime de tal magnitude que, aínda que alguén conseguira eludir a cámara de gas e poidese dar testemuño, ninguén podería darlle credito pola desmesura do contado.<br /><br />A persecución e o asasinato sistemático, burocráticamente organizado e auspiciado polo Estado de millóns de seres humanos, polo “delicto” de ser e non por “ter cometido” é a culminación da maldade a que uns homes poden someter a outros homes.<br /><br />Atribúese ao historiador Simón Dubnow dicirlle aos xudeus que aínda seguían con vida no guetto de Riga cando era conducido para ser asasinado o 8 de decembro de 1941: "Yidn, schreibt!!" (Xudeus, escriban!!).<br /><br />Esa é a nosa labor. Ler e sentir o que escribiron e manter o facho aceso da súa memoria. Porque esquecelos, esquecer no que no corazón das nosas Europas sucedeu hai agora só 65 anos é asasinar por segunda vez aos mortos na barbarie nazi.<br /><br />Quero aproveitar, non podo rematar estas liñas, sen demandar da nosa Casa Común como galegas e galegos, do noso Parlamento de Galicia, sensibilidade. Que este ano 2010 non cometa o erro sen nome do esquecemento.<br /><br /><strong>Primo Levi. Sobrevivente do Holocausto en Auschwitz.<br /><br /><em>Se isto é un home<br /></em></strong><em><br />Os que vivides seguros<br />Nas vosas casas caldeadas<br />Os que vos atopades, ao volver pola tarde,<br />A comida quente e os rostros amigos:<br />Considerade se isto é un home<br />Quen traballa na lama<br />Quen non coñece a paz<br />Quen loita pola metade dun paneciño<br />Quen morre por un si ou por un non.<br />Considerade se é unha muller<br />Quen non ten cabelos nin nome<br />Nin forzas para lembralo<br />Baleira a mirada e frío o regazo<br />Como unha ra invernal.<br />Pensade que isto sucedeu:<br />Encoméndovos estas palabras.<br />Gravádeas nos vosos corazóns<br />Ao estar na casa, ao ir pola rúa,<br />Ao deitarvos, ao levantarvos;<br />Repetídellas aos vosos fillos.<br />Ou que a vosa casa se derrube,<br />A enfermidade vos imposibilíte,<br />Que os vosos descendentes vos viren o rostro.<br /></div></em>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-4160418174603472652009-12-23T19:54:00.000-08:002009-12-23T19:56:05.736-08:00Feliz Ano 2010<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAczVsmFRBqN_8pJ9B2Pge54qS1IGQUNCYLgHVB3iQcftgkK-Ct9L0f4yQun8whgu7rp83gB1YWkcG9Y54Itpb_aAC8S8zMQX29-bgL1UEywHSgtVRRe6H6btylAIpz-CDBoxh4Ehc-Dm8/s1600-h/Feliz+Ano+2010.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5418646148833321474" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 293px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAczVsmFRBqN_8pJ9B2Pge54qS1IGQUNCYLgHVB3iQcftgkK-Ct9L0f4yQun8whgu7rp83gB1YWkcG9Y54Itpb_aAC8S8zMQX29-bgL1UEywHSgtVRRe6H6btylAIpz-CDBoxh4Ehc-Dm8/s400/Feliz+Ano+2010.jpg" border="0" /></a>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-36826168842415776662009-11-27T14:01:00.001-08:002009-11-27T14:01:56.681-08:00Para que serve o galego?<div style="width:425px;text-align:left" id="__ss_2599115"><a style="font:14px Helvetica,Arial,Sans-serif;display:block;margin:12px 0 3px 0;text-decoration:underline;" href="http://www.slideshare.net/gomezvalades/paraqueserveogalego" title="Para+Que+Serve+O+Galego">Para+Que+Serve+O+Galego</a><object style="margin:0px" width="425" height="355"><param name="movie" value="http://static.slidesharecdn.com/swf/ssplayer2.swf?doc=paraqueserveogalego-091127155633-phpapp02&rel=0&stripped_title=paraqueserveogalego" /><param name="allowFullScreen" value="true"/><param name="allowScriptAccess" value="always"/><embed src="http://static.slidesharecdn.com/swf/ssplayer2.swf?doc=paraqueserveogalego-091127155633-phpapp02&rel=0&stripped_title=paraqueserveogalego" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="355"></embed></object><div style="font-size:11px;font-family:tahoma,arial;height:26px;padding-top:2px;">View more <a style="text-decoration:underline;" href="http://www.slideshare.net/">presentations</a> from <a style="text-decoration:underline;" href="http://www.slideshare.net/gomezvalades">gomezvalades</a>.</div></div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6507342735286422625.post-85570103820785094032009-10-08T20:35:00.000-07:002009-10-08T20:39:02.551-07:00O idoma galego, primeira lingua sen estado no Twitter<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT0wmZrWv_dH-AlcxMEBgylKZeBLTL97hh5Izt8ZbDPDIUW-60efGGzGrsEok1c2fKIc0o5fVJ_HLl6ZHQIZZbNdcUMKSdujGRLzP6fJnrBev1v_fbgE2GrwBYpxDgAsyQ2VibjDOMCtcZ/s1600-h/chart_twitterlang.png"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5390439659978272594" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 277px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT0wmZrWv_dH-AlcxMEBgylKZeBLTL97hh5Izt8ZbDPDIUW-60efGGzGrsEok1c2fKIc0o5fVJ_HLl6ZHQIZZbNdcUMKSdujGRLzP6fJnrBev1v_fbgE2GrwBYpxDgAsyQ2VibjDOMCtcZ/s400/chart_twitterlang.png" border="0" /></a><br /><div align="justify"><br />A pesares dos seus case tres millóns de falantes, o galego posicionase nas redes sociais…<a id="more-3771"></a> Segundo nos informa <a href="http://opaco.org/"><strong><span style="color:#3333ff;">Opaco</span></strong></a><strong><span style="color:#3333ff;">,</span></strong> hai uns días a Web <a href="http://www.webecologyproject.org/2009/09/code-release-google-language-tool/"><strong><span style="color:#3333ff;">Ecology Project</span></strong></a> publicaba na rede os resultados da pesquisa que fixeran para saber cales son as línguas máis faladas no twitter. E o máis chamativo, tal e como aparece na gráfica, é que o galego aparece no posto 22 de entre as máis utilizadas en twitter e a única das que aparece que non é lingua oficial de estado ningún. Neste ranquing, que xurde de analisar un millón de tweets usando o sistema de detección de idiomas do Google a través dun módulo python, resultou que a língua máis utilizada é o inglés, que chega case ao 63%, seguida do portugués, cun 9,5% dos tweets. </div>E.N.novas ao díahttp://www.blogger.com/profile/08049042347151811463noreply@blogger.com0