sábado, 26 de março de 2011

Comunicado da Comunidade Libia no Estado Español


Ante los acontecimientos que se vienen desarrollando en nuestro país en los últimos días, desde Casa Libia queremos hacer llegar a la opinión pública española (partidos políticos de todos los signos, sindicatos, movimientos sociales, grupos activistas de derechos humanos y, en general, a toda la sociedad civil) las siguientes consideraciones:

1.- Que la intervención de las Naciones Unidas ha sido solicitada por el pueblo libio como grito de auxilio y como última esperanza para defenderse del bombardeo indiscriminado de las brigadas de Gadafi. Queremos recordar también que la ONU, la Liga Árabe, la opinión publica árabe y la Organización de la Conferencia Islámica (OCI, organización integrada por 57 países y la única que reúne a las naciones de mayoría musulmana de todo el mundo) han defendido el deber moral de salvar la población civil de un genocidio, por lo que en ningún caso es creíble la proclama de Gadafi en el sentido de que en país se enfrenta a una nueva Cruzada.

2.- Que el pueblo libio, en todas las ciudades y pueblos del país, salió a manifestarse pacíficamente, reclamando libertad, justicia, democracia, derechos civiles y una vida digna, y fue reprimido con tanques y artillería pesada por parte de Gadafi. Antes de que interviniesen las Naciones Unidas, nuestro pueblo llevaba resistiendo 35 días a pecho descubierto, con el resultado de al menos 8.000 victimas civiles acreditadas, y cuando la ciudad de Bengazi se enfrentaba a la amenaza de un inminente genocidio.

3.- Que la Brigadas de Gadafi siguen bombardeando con tanques, misiles y artillería pesada a la población civil de muchas ciudades libias.

4.- Que, a día de hoy, existe un gobierno transitorio en Libia, el Consejo Nacional Provisional. La comunidad libia en España considera que es el único interlocutor legítimo del pueblo soberano, a pesar de haberse constituido confusión y conflicto. Este Consejo cuenta con el apoyo de los sectores sociales que salieron a manifestarse a favor de sus derechos civiles, y ha demostrado su compromiso con la democracia, puesto que ha previsto elecciones en un plazo no superior a siete meses desde el final del conflicto, cuando la totalidad de Libia sea liberada del régimen asesino.

5.- Que el colectivo de la comunidad libia residente en España vive con la certeza de saber que familiares, amigos y vecinos están bajo amenaza de muerte. Muchos de nosotros desconocemos si nuestros seres queridos siguen con vida. Pedimos que se respete nuestro dolor, que no se considere una moneda de cambio, y exigimos que no se politice el conflicto en nuestro país. Nadie puede, ni debe, tratar de obtener rédito político con el conflicto de Libia. Esta situación ha sido provocada por un dictador sanguinario y cruel, y afirmamos que ninguna ideología, sea cual sea, puede excusarle.

6.- Que Gadafi dispone de una potente maquinaria propagandística gracias a los recursos financieros del petróleo: muestra muertos imaginarios para movilizar la opinión publica internacional, tiene secuestrada la población de Trípoli bajo un régimen de terror, y la utiliza –ya sea a través de la amenaza o del soborno- para mostrar en público sus fotografías y simular así un inexistente apoyo popular a su régimen.
.
Este comunicado ha sido redactado en la Casa Libia, que agrupa colectivos de ciudadanos libios y libias residentes en Madrid, Barcelona, Valencia, Málaga, Cantabria y el País Vasco.
.
Contacto: c/Alameda de Urkijo 52 – 1º izda., 48011 Bilbo)
.
Tel.: 94 439 73 94 / 639 87 16 70
.
arabe@euskalnet.net
http://casalibia.es

quarta-feira, 23 de março de 2011

A esquerda e a intervención militar en Libia



Por Vicenç Fisas
Director da l'Escola de Cultura de Pau, Universitat Autònoma de Barcelona
.
Como é ben sabido, á esquerda tradicional non lle gustan as intervencións militares nin, en xeral, as actividades militares. Creo que é unha herdanza do nefasto militarismo que vivimos no noso país durante o franquismo, que provocou un total distanciamento cara a calquera actividade militar. Esa actitude tradúcese nun rexeitamento frontal cara aos gastos militares, as exportacións de armas, as paradas militares, as políticas de defensa nacional, e loxicamente, as intervencións no exterior.
.
Desde a miña opinión, con todo, existe unha actitude non discriminatoria que conduce a contradicións de fondo, pois deste xeito non se dá resposta a que facer coas poboacións que están en perigo e se escurre o vulto en momentos en que hai que activar o "dereito a protexer". Comparto con esa esquerda o rexeitamento ás patoloxías do militar, é dicir, todo o que teña que ver co militarismo. Iso exprésase, por exemplo, nunha crítica clara cara aos gastos militares excesivos e non xustificados, cara á política de fomento do comercio de armas cara a países que violan os dereitos humanos ou que están en crises, cara á glorificación do armamento, o fomento da investigación militar fronte aos recortes na investigación non militar, ou o empeño en introducir a cultura da defensa militar no ámbito escolar. Todo iso paréceme rexeitábel, pois son manifestacións do militarismo.
.
Con todo, podo defender que existan unhas forzas armadas reducidas e adestradas especialmente para actuar en operacións de mantemento da paz, en coordinación con Nacións Unidas. Isto vale para accións como as de Libia. Certo é que desde parte da esquerda e do movemento pola paz existe un debate clásico sobre se sería conveniente a desaparición dos exércitos nacionais a cambio dunhas forzas militares de Nacións Unidas suficientemente dotadas para estas emerxencias. Pero isto vai para moi longo, e de momento hai que convivir cunha realidade menos idealista.
.
Creo que desde a pésima intervención en Somalia, a inacción en Ruanda e o atraso en Bosnia, aprendemos bastante neste período de transición en canto a accións militares que teñen un compoñente de apoio humanitario. Polo menos existe un debate de fondo para diferenciar o que é estritamente humanitario do militar. En Libia, por exemplo, non é a distribución de axuda humanitaria o que é causa de controversia, senón unha acción propiamente militar destinada a frear o avance das tropas de Muamar el Gadafi e reducir a súa capacidade de ataque aéreo. O paradoxal é que non poderiamos proporcionar seguridade (e apoio humanitario) á poboación de Bengasi, para pór un exemplo, sen antes reducir a capacidade militar de Gadafi, e iso non se consegue con inacción, nin con medios diplomáticos, nin con forzas non violentas de interposición, polo menos tal como están as cousas. Guste ou non, hai que empregar unha forza que só poden ofrecer as forzas militares. E como vello obxetor de conciencia que son asumo as contradicións de expor saídas realistas.
.
O que no entanto se pode esixir, e fágoo sen reservas, é que esta intervención non se converta, como outras veces, nun circo mediático de glorificación dos sistemas de armas que se vaian a utilizar, nin como lanzadeira para promocionar as exportacións de armas nun mundo demasiado rearmado, nin como loa da cultura da violencia. Aí están os riscos da intervención, e sobre os devanditos riscos a esquerda debería ser sensíbel, vixiante e esixente, para que un acto desgrazadamente necesario de carácter militar non se converta nun reforzo do militarismo existente. Non todas as intervencións militares son defendíbeis, pero algunhas teñen razón de ser. E agora o que toca é apoiar a todas as revoltas populares dos países árabes, con medios políticos, sociais e económicos, e se algunha destas revoltas é afogada polas armas dun tirano, é mester darlle resposta con outros medios, para frear a arremetida e crear unha situación onde logo sexan os medios políticos os que discorran. É a doutrina do mal menor o que xustifico, a condición de que non sexa convertido en expoñente de todas as virtudes, porque a guerra, sempre, é o contrario da virtude. Non se esqueza.
.
Pero tampouco podemos deixar de ver que Gadafi xa viña realizando unha guerra contra os seus propios cidadáns, e iso hai que detelo como sexa e con rapidez, aínda que nos poida crear contradicións e malestar interno.

quinta-feira, 3 de março de 2011

terça-feira, 1 de março de 2011

Presentación do libro "Fundación Libélula"


Presentación do libro:

Fundación Libélula

de Yashmina Shawki

O acto, que contará coa participación de María Xosé Queizán, Manuel Bragado e Yashmina Shawki, terá lugar o venres, 11 de marzo, ás 19,45 horas na Casa do Libro en Vigo, rúa Velázquez Moreno, 27.

Entrada libre

https://cadernodacritica.wordpress.com/tag/fundacion-libelula/