domingo, 13 de fevereiro de 2011

Se Olof Palme erguera a cabeza!


Por Paulo Carlos López
Galicia Hoxe - 13.02.2011
.
Dicíao un xornalista famoso, deses que pretenden marcar liña política e sentar cátedra dende certas esferas mediáticas progres sen mollarse máis do debido. Estase a ver xa, sen ningún tipo de tapuxo e a peito decuberto, unha evidencia que algúns non tiñan reparo en negar: vivimos nun réxime de ditadura, da ditadura do mercado, onde a naturalidade coa que impuxo a súa lei en todo o mundo a doutrina que nos leva ao abismo é certamente insultante para alguén con un mínimo de sentido democrático. O modelo económico de casino, coas súas diversas metamorfoses (economía do ladrillo, da especulación e da corrución) non é discutido, preponderando as súas máximas: políticas monetarias restritivas (aumento da taxa de interese e redución da oferta de cartos); política fiscais restritivas (aumento dos impostos sobre o consumo e redución dos impostos sobre a produción e a renda); diminución do gasto público; liberalización para comercio e investimentos; privatización, entendendo que os axentes privados tenden a ser máis produtivos e eficientes que os públicos; e, finalmente, desregulación, considerándose que demasiadas regras e leis inhiben a actividade económica e que a súa redución a un mínimo necesario propicia un maior dinamismo dos axentes que interactúan. É dicir, as decisións verdadeiramente importante fóra das institucións.

Somos súbditos dos mercados. E moitos partidos e políticos, presos da súa condición. Disque, xa non podemos ignorar que os camiños están marcados, que fóra deles non hai salvación e que a nosa liberdade móvese nun marco, que pode ser máis ou menos flexible, dependendo das circunstancias e das latitudes. ¿E onde está a esquerda? En moitos dos casos, mirándose o embigo. Ensimesmada e cunha parálise que pode que sexa mortal. Primeiro, perdemos a batalla das ideas, sendo nós máis fortes; posteriormente, impuxeron, como moi ben dicía Lakoff na súa obra Non penses nun elefante, o seu marco de debate: somos os progresistas os que entramos a debater no marco que é do inimigo, non seu campo de xogo e no que teñen vantaxe; e agora, pretenden que renunciemos ás nosas ideas e da súa aplicación práctica: mesmos se tes maioría de xeito democrático, non podes gobernar baixo as túas premisas. Estamos a ver nos últimos meses que se decretou un modelo obrigatorio de gobernación e a socialdemocracia quedou eliminada de facto: permíteselle gobernar, claro está, con tal de que non sexa coas súas ideas e programas.

O PSOE, triste comparsa da dereita, hai moitos anos, case que décadas, que deixou de aplicar políticas socialdemócratas, a pesar de seguir a erguer a bandeira dese concepto con certa dose de nostalxia, nun intento, como ten a dereita co construto liberdade, de apropialo para si e deturpalo para os que en verdade nos sentimos socialistas e tamén libertarios. A esquerda, o nacionalismo galego como ideoloxía que en Galiza integra a xustiza social, o BNG vaia, ten que dar esa batalla. Pero lonxe desa verborrea teórica, ten que dala raseando o balón. Volver recuperar os conceptos primixenios de liberdade, de socialdemocracia e de progreso. E as eleccións municipais son unha boa fórmula, porque non hai mellor escenario que a práctica política do día a día.

A evidencia do que algúns tardaron en ver estoupou e agora toca pensar que facer. Podemos aceptalo, claudicar, como, de facto, xa fixeron e fan os mal chamados partidos socialdemócratas europeos. Ou iso, o ben redescubrir o papel neste nova realidade senón queremos ficar condenados a ser unha ideoloxía totalmente desdibuxada e baleira. Está claro. Se hoxe en día históricos militantes socialistas como Olof Palme viviran e puideran votar, estou seguro de que non votarían ao PSOE da reforma laboral e que está axeonllado ante si mesmo, a súa historia e parte do seu electorado. Electorado, que, estou seguro, agora mesmo está orfo á espera de propostas concretas doutras forzas políticas que lles ofrezan, cando menos, un pouco de esperanza e ilusión. Velaí o repto que, polo de agora, algúns, non estamos sabendo (ou querendo?) responder.

quinta-feira, 10 de fevereiro de 2011

Recoñecer a coraxe civil: unha rúa para o Doutor Martínez Alonso


(Breve carta aberta ao Excmo. Alcalde de Vigo)
Por Carlos Penela*
.
Na cidade desde a que lle escribo foron deportados, empurrados ao exilio ou directamente asasinados non hai tanto tempo preto de 130.000 persoas que non cometeran delito algún. Eran cidadáns europeos como os demais, coas súas vidas, os seus soños, os seus conflitos...Pero eran xudeus e a política totalitaria nazi decretou que non podían facer parte xa da comunidade humana nin ter paz nin dignidade algunhas. Isto aconteceu no corazón de Europa non hai tanto tempo. No medio dese trebón da Historia, o da II Guerra Mundial e o Holocausto, en circunstancias extremadamente complexas, houbo un vigués, un home de ben, Eduardo Martínez Alonso, que, arriscando a súa seguridade persoal, salvou a vida de milleiros de cidadáns que cruzaban os Pireneos procurando a salvación, fuxindo dunha Europa envelenada polo nazismo, a guerra e a persecución racista. O Doutor Martínez Alonso empregou para iso a paciencia, a intelixencia, un fondo sentido da dignidade do home. En definitiva, tivo coraxe civil, situouse da parte da vida.
.
Que esta historia non fora coñecida nin espallada na cidade onde naceu, no seu propio país, como se merecería, sorprende xa de maneira notable; pero que este relato real de enorme humanidade, agora feito público, continuase a ser ignorado de aquí en adiante pola sociedade civil e polas institucións políticas e cidadáns, só podería ser propio dun comportamento sectario e incívico. Unha sociedade que se queira democrática, libre, coñecedora do seu pasado, non pode pechar os ollos perante o enorme valor demostrado por este home, non pode deixar de agasallar a súa tarefa e a súa memoria.
.
Unha rúa en Vigo que leve o nome de Eduardo Martínez Alonso, así como o recoñecemento público da súa historia, serían o tributo mínimo co que a Corporación Municipal que vostede preside pode honrar a figura, ata agora tan inxustamente anónima, deste vigués. Unha rúa... Non é moito, en realidade, se o compararmos cos centos de vieiros que ese home abriu para tantos perseguidos, facéndolles posible a vida e a liberdade.
.
Na cidade desde a que lle escribo, milleiros de seres humanos non tiveron un Eduardo Martínez Alonso que abrira vieiro algún para eles. O único camiño que puideron escoller foi directamente o do exterminio. Lembraría, pois, a mensaxe indispensable que Primo Levi nos deixou co seu testemuño: “Pensade que isto sucedeu: / encoméndovos estas palabras.“

Moi atentamente,

Carlos Penela Martín
(Escritor vigués residente en Viena)

quarta-feira, 9 de fevereiro de 2011

Proposta dunha rúa en Vigo

Eis a páxina en Facebook da iniciativa para que o Concello de Vigo dedique unha rúa ao médico vigués Eduardo Martínez Alonso
http://www.facebook.com/ruaeduardomartinezalonso