Por Pilar Rahola
Xa partiron de Dharamsala, o fogar indio da maioría de tibetanos exiliados. Son máis de 100, segundo as novas, e pensan andar durante seis meses, desde India ate Tíbet, para protestar contra a opresión que sofre o seu pobo, en mans do Goberno chinés. É un dos moitos actos de protesta que este ano, o 49. º aniversario da errada revolta contra China, organizaranse para levantar testemuño dun país que hai máis de sesenta anos que sofre unha severa ocupación. A protesta, como parece evidente, non é allea ao protagonismo que terá China cos Xogos Olímpicos. "China usa os Xogos para lexitimar a ocupación ilegal de Tíbet", asegura o organizador da marcha, e presidente do Congreso da Mocidade Tibetana, Tsewang Rigzin. Aínda que máis conciliador -fiel á súa estratexia de intentar conseguir unha autonomía, que nunca chega- o Dalai Lama expresou os seus bos agoiros para China nos Xogos, pero acaba de facer un dos discursos máis duros que se recordan. "Denuncio as inimaxinábeis violacións dos dereitos humanos cometidas por China en Tíbet, incluíndo a negación á liberdade relixiosa". Desprazamentos masivos de poboación chinesa, para colonizar culturalmente o pequeno país, persecución brutal dos disidentes, aplicación dunha severa represión contra os seguidores do Dalai Lama, prohibición da maioría de signos externos tibetanos, lenta desaparición da lingua de Tíbet, cárcere, torturas... sen esquecer a desaparición do patrimonio tibetano que, durante a famosa Gran Revolución Cultural Proletaria, implicou a destrución de miles de mosteiros budistas, e que non cesou. Desde a entrada do exército chinés nos cincuenta, da man dun recentemente vitorioso Mao Tse Tung, que implicou o encarceramento, exilio (entre eles, do Dalai Lama), e morte de miles de tibetanos, Tíbet non deixou de sufrir silenciosamente, ninguneado por todos os estamentos internacionais, que nunca o consideraron un problema relevante.
Hai un par de anos as autoridades chinesas elevaron, na cidade tibetana de Gonggar, a estatua de Mao Tse Tung máis grande de toda China. Sete metros de altura, cinco de pedestal, 35 toneladas de peso, 671.000 euros de custo, e un granito capacitado para resistir un terremoto de 5,5 graos na escala Richter, son o símbolo chulesco dunha ocupación que se mostra implacábel. Tíbet non só é un país violentamente ocupado. É, sobre todo, un país esquecido. Por moito que Lhasa sexa a cidade dos mitos e os soños, alí onde os aventureiros do celuloide topaban o teito do mundo e penetraban nos misterios prohibidos, arrolados polo río Kyi Chu e pola xigantesca sombra do Himalaya, o certo é que nunca formou parte da axenda xeoestratégica do mundo. Quizais coa excepción de Bush, cuxa nula credibilidade convérteo no peor dos aliados. Dúas reflexións ao respecto diso. A primeira sobre o Tíbet mítico. Por moito que hoxe en día o Dalai Lama sexa un señor simpático e amigo dalgúns actores de Hollywood, non sería xusto esquecer que representa unha xerarquía eclesiástica que durante séculos dominou aos cidadáns do Tíbet, cun duro sistema medieval. A China de Mao entrou brutalmente en Tíbet, pero o que topou tamén era brutal. Unha sociedade dominada e asustada, sometida a unha teocracia despótica. O que veu despois, da man da ditadura comunista, non foi mellor, de maneira que poderiamos dicir que a historia dos tibetanos é unha das máis tristes do mundo. A segunda reflexión, a impunidade con que China vulnera os dereitos humanos, libre de culpa grazas ao magnetismo económico que exerce en todo o planeta. Perdidos entre os intereses cruzados e a desapiadada lóxica da xeopolítica, Tíbet vai languideciendo. A súa beleza incomparábel é, hoxe, como antes, a paisaxe única dun secular sufrimento.
Hai un par de anos as autoridades chinesas elevaron, na cidade tibetana de Gonggar, a estatua de Mao Tse Tung máis grande de toda China. Sete metros de altura, cinco de pedestal, 35 toneladas de peso, 671.000 euros de custo, e un granito capacitado para resistir un terremoto de 5,5 graos na escala Richter, son o símbolo chulesco dunha ocupación que se mostra implacábel. Tíbet non só é un país violentamente ocupado. É, sobre todo, un país esquecido. Por moito que Lhasa sexa a cidade dos mitos e os soños, alí onde os aventureiros do celuloide topaban o teito do mundo e penetraban nos misterios prohibidos, arrolados polo río Kyi Chu e pola xigantesca sombra do Himalaya, o certo é que nunca formou parte da axenda xeoestratégica do mundo. Quizais coa excepción de Bush, cuxa nula credibilidade convérteo no peor dos aliados. Dúas reflexións ao respecto diso. A primeira sobre o Tíbet mítico. Por moito que hoxe en día o Dalai Lama sexa un señor simpático e amigo dalgúns actores de Hollywood, non sería xusto esquecer que representa unha xerarquía eclesiástica que durante séculos dominou aos cidadáns do Tíbet, cun duro sistema medieval. A China de Mao entrou brutalmente en Tíbet, pero o que topou tamén era brutal. Unha sociedade dominada e asustada, sometida a unha teocracia despótica. O que veu despois, da man da ditadura comunista, non foi mellor, de maneira que poderiamos dicir que a historia dos tibetanos é unha das máis tristes do mundo. A segunda reflexión, a impunidade con que China vulnera os dereitos humanos, libre de culpa grazas ao magnetismo económico que exerce en todo o planeta. Perdidos entre os intereses cruzados e a desapiadada lóxica da xeopolítica, Tíbet vai languideciendo. A súa beleza incomparábel é, hoxe, como antes, a paisaxe única dun secular sufrimento. Sitios de interese:
Nenhum comentário:
Postar um comentário