Alberte Xullo Rodríguez Feixoo

Última intervención perante a VI Asemblea Nacional de ESQUERDA NACIONALISTA como Secretario Nacional.

.

Compostela, 30 de Marzo de 2008.

.

Benqueridas compañeiras
Benqueridos compañeiros

Unha vez máis, a última, tomo a palabra para dirixirme a vós e relatarvos o informe político como Secretario Nacional.

Dende hai dous anos para eiquí, dende a nosa anterior Asemblea Nacional celebrada en maio de 2006 no Hotel Araguaney de Compostela, viñemos proseguindo o noso deambular no habitual deserto que nos ven acollendo dende a nosa fundación aló polo ano 1992. Si, compañeiras e compañeiros, son xa dezaseis anos de Esquerda Nacionalista, dunha forza política, un partido político, o noso, que inda nascido dentro do B. N. G., manifestou dende o mesmo día do seu parto, 4 de abril de 1992 en Compostela, a súa vocación de independenza e rebeldía. Independeza e ausencia de ataduras que durante toda a nosa existenza, e hoxe máis que nunca, nos ten costado sacrificio manter. O doado, o acomodaticio, é cair nas fauces sempre insaciábeis do poder, da opulencia, ainda a custe de perder a liberdade individual e colectiva e a propia identidade renunciando ás ideas e fundamentos ideolóxico-políticos que pudieran albergarse no pasado. Rebeldía ante a inxustiza, ante a opresión, ante o ánimo controlador e absorvente que non ve en nós a compañía axeitada para conseguir o que certamente é o noso obxectivo e inxenuamente pensabamos que era tamén o dos demáis, a liberación nacional e social da nosa Patria.

Pois esí foi, compañeiras e compañeiros. Dende 1992, soñando con gobernar o noso país cun nacionalismo unido e hexémónico e despertando hoxe cunha realidade ben distinta.

Pero non quero adiantarme no tempo.

En maio de 2006 celebramos a nosa V Asemblea Nacional e todas e todos coincidimos en que fora unha magnífica asemblea na que o noso partido amosou o seu músculo vital con maior vigor que en anteriores ocasións. Demos por superados os carosos momentos que tiveramos que aturar na asemblea do B. N. G. celebrada na Coruña e na nosa propia celebrada en Lugo. Tanto nas cuestións de fondo político como nas puramente estéticas tivemos ocasión de amosar un partido político moi vivo e moi compacto. Como dispóis veremos, pura ficción. En calquer caso, nisa mesma asemblea afortalamos a idea de seguir sendo o xermolo do que viñamos denominando polo socialista do B. N. G.. Coincidimos, nas nosas teses políticas, na necesidade de constituir unha alternativa á dirección do B. N. G. e conformamos, expectantes e ilusionados, o proxecto que ao fin sería esí mesmo denominado, A Alternativa. Xunto con outras compañeiras e compañeiros nacionalistas, militantes do B. N. G., constituimos un programa alternativo e unha candidatura propia para conformar o novo Consello Nacional do B. N. G. na asemblea celebrada a finais do ano 2006 no Pazo de Congresos de Compostela. O resultado obtido non respondeu ás nosas expectativas e supuxo un motivo de desilusión en todas e todos nós. De calquer xeito, o conxunto dos resultados obtidos por cada unha das catro candidaturas apresentadas demostrou claramente a existencia dunha oposición á dirección do B. N. G. desunida pero cuantiosa. En números redondos, a proporción foi de 60 % a favor da candidatura encabezada polo Portavoz Nacional e 40 % a favor das posicións alternativas ou de oposición. Non foi un resultado baladí ou ausente de interpretación. Sen dúbida a valoración expresada nas urnas polo conxunto da militancia nacionalista organizada no B. N. G. deixou constancia da súa discrepancia co xeito de facer política da equipa dirigente do B. N. G. co seu Portavoz Nacional á cabeza. Coido, sinceiramente, que non se tomou a debida nota dise resultado e que a práctica política que se deu dende aquela até hoxe inda abondou máis nos mesmos erros denunciados naquela asemblea polas candidaturas disidentes como a nosa.

De calquer xeito, quería sobrancear especialmente que foi a primeira vez na historia do B. N. G. que se apresentaron catro candidaturas para conformar o Consello Nacional do B. N. G. e que isto constitúe un clarísimo síntoma de que rematou o camiño emprendido a finais da década dos 80, completado durante a década seguinte, da constitución do proxecto común dentro da casa común. É claro que hoxe a casa, polo de agora, segue sendo común, ainda que non todos somos donos dela, pero proxectos xa hai varios, entre iles o noso propio, o da Alternativa.

Tamén quero facer referenza a outro feito suliñábel. Xosé Manuel Beiras, por fin, presentou candidatura propia sen ir acompañado pola U. P. G.. Como ben sabemos, os nosos intentos dende 1992, para conseguir que dera ise paso, non obtiveron éxito. En 2006, cando xa non era Portavoz Nacional e cando xa non militaba en Esquerda Nacionalista, por fin atreveuse a retar ao partido político que sempre o tivo no seu ponto de mira, aproveitándose dil cando conviña e desfacéndose dil cando xa non era maior o proveito que a desventaxe.

Outro feito relevante foi a escisión sufrida pola U. P. G. ca conformación da candidatura do Movemento pola Base. Tamén isto era a primeira vez que acontecía. Non é tampouco de esquecer xa que o seu resultado non foi nimio e, quizáis a data de hoxe, non estea minguado en absoluto.

Por último, tamén nós, Esquerda Nacionalista, presentamos por primeira vez candidatura propia ao Consello Nacional, ben é certo que baixo o nome de A Alternativa e xunto cos compañeiros que consideraron que a nosa proposta de socialismo democrático galego, oposta á tradicional visión política do B. N. G., era a máis axeitada e a que conviña á organización frentista e ao conxunto do País. Como xa anticipei, o resultado numérico obtido pola nosa candidatura non foi o que agradabamos. Nembargantes, cualitativamente demos un avance importantísimo ao conseguir obter dous postos na Executiva Nacional do B. N. G., algo que non acontecía dende había moitos anos, dende antes de 2002. Ao Portavoz Nacional non lle gostou ren e todas e todos lembramos que non gostaba de que na foto oficial da asamblea apareceramos dous membros de Esquerda Nacionalista na composición da nova Exectutiva Nacional e, unha vez máis, fixo trampa para que esí non fora, conseguindo convencer, xa nise intre, a algúns dos que daquela inda eran nosos compañeiro e compañeira de partido, para que se convertiran en cómplices indispensábeis de tal falcatruada que por certo denunciei tanto interna como externamente ao noso partido.

Pero non pode rematar eí a análise do acontecido naquela asemblea do B. N. G.. Teño tamén que facer mención do acontecido na fase previa á presentación de candidaturas. Como ben coñecestes, Esquerda Nacionalista e a Alternativa fixemos múltiples e intensos esforzos para conseguir conformar unha candidatura unitaria con quen dispóis constituiron a candidatura do Encontro Irmandiño. A pesares do noso esforzo e do noso sacrificio esí como das cesións que fixemos para que ise proceso poidese froitificar, a cerrazón e os intereses personalistas dalgún dos representantes disa candidatura deron ao traste con ise desexado obxectivo. É curioso que non nos quitemos de enrriba o noso persoal alcume de insolidarios e interesados cando a nosa práctica de achegamento a outros sectores do B. N. G. é constante e reiterada. Falaremos disto máis adiante.

Rematada a Asamblea Nacional do B. N. G., a vida política diaria seguíu dando mostras de que o xeito de gobernar dos nacionalistas non se diferencia tanto como se pregonaba do resto de forzas políticas que optan a dirixir a Xunta de Galiza. A realidade é teimuda e imponse sobre os desexos ou as ilusións. Hoxe, unha parte importante da tradicional base social do B. N. G. amosa públicamente o seu descontento, a súa desilusión e, incluso, a súa defraudación de expectativas polo xeito de practicar a política dende a Xunta de Galiza por parte do B. N. G.. É certo que non é unha situación cómoda a do nacionalismo na Xunta de Galiza xa que ten que compartir decisións de goberno cunha forza política como o P. S. O. E., españolista onde as haxa e cunha práctica política no terreo social ben coñecida, pero isto non pode ser óbice para demostrar, se se quere e se ten gañas, que a práctica política do B. N. G. se diferencia da do P. P. e do P. S. O. E.. Hoxe, a percepción dise corpo social e electoral que tradicionalmente apoiou ao B. N. G., é que non se percibe isa diferenciación. A práctica política baseada en reproducir as merendas e os bailes do Partido Popular con Fraga á cabeza, o reparto de prebendas a amigos e familiares, o uso indebido do erario público, o mantemento como programa estrela da televisión pública galega do Luar e a reposición do señor Super Piñeiro como presentador non só televisivo senón tamén político polo mérito de ser alaricano non pode ser ben vista nen aplausada por quen toda a nosa existencia aspiramos a chegar á Xunta de Galicia para mudar iste noso País. E todo isto para conservar unha incidencia do 10 % dos electores! A miña desconfianza de que prime o interese persoal sobre o colectivo ou de que o interese nacional e do conxunto da cidadanía estea supeditado a ises intereses persoais xa a teño manifestado ante vós e é ben coñecida. Non mudei de opinión. Os feitos que se desenvolvan no futuro daranme ou riparanme a razón. Teño liberdade persoal dabondo para poder manter ista opinión pero non por iso desboto nen desatendo outras. Xa se verá.

En calquer caso, se unimos o antedito ca mención anteriormente realizada sobre a falla de interese colectivo doutros grupos, a verdade é que o panorama non axuda a ser optimista (quero dicir, non me axuda a ser optimista). Chamádeme utópico, iluso ou desnortado pero son dos que inda cre na irmandade que os nosos devanceiros políticos articularon como base para a práctica política do nacionalismo galego. Si, benqueridas compañeiras e compañeiros, as irmandades dos primeiros anos do século XX foron quen de axuntar e afortalar os primeiros grupos de homes e mulleres que tiñan en común o recoñecemento da persoalidade propia da nosa Patria, de Galiza, o primeiro nacionalismo. Iles autoproclamábanse irmaos e irmás. Eu proclámome tamén irmao de todas e todos vós, e ise sentimento de irmandade vai en min máis aló do propio interese político. Por iso, un B. N. G. que non me considere un irmao, un membro da irmandade nacionalista senón un contrincante, cando non un inimigo, e que só precise de min para abonar a cota mensual, non me interesa en absoluto. Xa sabedes da miña opinión ao respeito: o B. N. G. non é noso, o B. N. G. creouse para proveito dos seus creadores e nós estamos de inquilinos pero en precario. Xa sei que a política é esí e que ou se toma ou se deixa, pero non quería perder ista ocasión para transmitírvolo de xeito persoal e directo.

Ista miña opinión que pode ser compartida ou non, e non por iso deixarei de ser voso irmao, está hoxe máis de actualidade que nunca dentro do noso partido. Como sabedes, un grupo de compañeiras e compañeiros optaron por non acompañarnos no día de hoxe na celebración da nosa Asemblea Nacional. Con independenza do seu comportamento persoal, que non pode facerme perder o tempo, si debemos puntualizar os aspectos políticos que defenden como prioritarios pero que non se atreveron a defender ante todas e todos vós en asemblea nacional. Cos dados que ten hoxe a nosa executiva e a nosa mesa nacional, sabemos que se conformou unha actuación perfectamente estructurada e programada para facerse ca dirección do noso partido e entregalo completamente desarmado e de xeito incondicional ao Portavoz Nacional ou, alternativamente, e se iso non fora posíbel, destruilo de xeito que non poidera proseguir como tal partido político libre, independente e alternativo. Á cabeza disa operación e baixo a batuta política de sobranceiros persoeiros achegados ao Portavoz Nacional, áchanse compañeiras e compañeiros nosos que ostentan hoxe cárregos institucionais ou orgánicos do B. N. G. que conseguiron por decisión e empeño do conxunto do noso partido, Esquerda Nacionalista. Esí, quen encabezou a candidatura da Alternativa na última asemblea do B. N. G., e hoxe é membro da Executiva Nacional da frente, por decisión e empeño de Esquerda Nacionalista, forma parte disa operación conspiratoria. É curioso sobrancera que hoxe mantén xustamente o contrario do que mantivo no seu discurso, en nome da Alternativa, pronunciado ante a asemblea nacional do B. N. G. hai pouco máis dun ano. Ista mesma compañeira, xunto co seu home, apropiáronse do foro creado e pagado por Esquerda Nacionalista EN_grupo, pesie a ser requeridos, hai xa algúns meses, para que fixeran entrega das claves do mesmo. É dicir, literalmente un acto puro e duro de piratería e de ficar de xeito persoal con algo que non é da súa propiedade. O delegado provincial dunha consellaría gobernada polo B. N. G. na provincia da Coruña, que anteriormente fora membro da executiva do B. N. G. a proposta de Esquerda Nacionalista dándose a coñecer políticamente a toda a militancia por decisión da dirección do noso partido. O único deputado co que contaba Esquerda Nacionalista no Parlamento de Galiza e que fora proposto como condición sine qua non polo noso partido nas anteriores eleccións autonómicas. Quero sobrancear que iste compañeiro, pesie a ser membro da Mesa Nacional e da Comisión Executiva do noso partido, nunca acudiu ás convocatorias dos citados organismos, agás a partir de recibir as correspondentes instruccións para conspirar e reventar o partido. Tamén a páxina web creada polo partido foi birlada por outro militante que de xeito ladino e absolutamente indigno aproveitou a confianza nil depositada por todos e todas nós para apropiarse, indignamente, de algo que formaba parte do acerbo partidario de todas e todos nós. Serían moitos os detalles que poderiamos contar e trasladarvos. Tal e como vos anticipei na carta que vos remesei hai un mes, estou en disposición de facervos sabedores de todos os pormenores e de aclararvos claquera dúbida ao respeito, ao igoal que o resto dos compañeiros e compañeiras que forman parte dos órganos da dirección do partido. En calquer caso, quen seguira a evolución dos debates que se deron no chat, antes de ser secuestrado, coñecen xa as lindezas, insultos, terxiversacións, dislates e burradas que se dirixiron, sen argumentación política nengunha, contra determinadas compañeiras e compañeiros que ostentaban cárregos nos citados organismos de dirección elexidos democráticamente por todas e todos vós na anterior asemblea nacional e sen contestación nengunha.

Cando non hai argumentos e só se obedece a intereses persoais, atendendo de xeito mezquino e traidor instruccións de quen ten intereses alleos ao noso partido e desexa a nosa destrucción, acontece o que temos agora ocasión de observar con tristura e decepción. Non houbo máis que iso, unha acción traidora e insolidaria cos compañeiros e compañeiras que permanecemos fideis aos principios políticos e ideolóxicos do partido político nacido en 1992, Esquerda Nacionalista, que orgullosamente seguimos mantendo. A cobardía de non atreverse a defender ante a asemblea os seus postulados xa o dí todo. Non hai razóns nen argumentos, só traizón e cobardía a cambio de promesas de futura colocación política por parte de quen ostenta (nunca millor dito) o poder no B. N. G.. Que lles vaia ben! Adeus, ex compañeiros!

Os documentos que hoxe imos debater deben abrir unha expectativa nova e ilusionante para o futuro de Esquerda Nacionalista. Non podemos, nen debemos, cair no desánimo. O futuro está eí fora e podemos, si nolo propoñemos, alcanzalo. Veredes que os documentos teñen unha magnífica articulación e están cheos de propostas de futuro. A súa elaboración demostra a validez dos seus autores, a quen aproveito para felicitar polo seu traballo. Por ises textos veredes que o partido conserva tamén sabiduría e experiencia política dabondo.

Non quero deixar de manifestarvos unha vella intención non materializada pero que non por iso debe cair no meu esquecemento. O noso partido ten que buscar fora das nosas fronteiras afinidades políticas ao igoal que o teñen feito outros partidos que tamén están conosco na frente. Que a poítica exterior sexa cuestión que se dirixa dende os órganos de dirección do B. N. G. non debe ser impedimento para que nós podamos explorar contactos con forzas políticas de nacións irmás que teñen posíbel homologación idelolóxica con nós. Fique eiquí iste apunte de futuro por se alguén o quere recoller.

Miñas irmás, meus irmaos.

Chega o momento do adeus dista miña alocución. Teño a fortuna de crer na ética, na honestidade, na solidariedade, no compañeirismo. Como moitos de vós sabedes, o meu proxecto perosal prevía a miña retirada na idade de 50 anos. Teño xa 53. Estou maior. Xa na anterior asemblea non era a miña intención repetir no cárrego de Secretario Nacional. Si accedín daquela foi porque vós, compañeiras e compañeiros, considerastes que era o millor para o noso partido. Quero, facervos sabedores de que, en particular, as mocidades do partido, co seu portavoz nacional ao frente, xunto con outros tres dirixentes (entre os que se atopaban dous ex portavoces nacionais membros da executiva nacional do partido) convidáronme a reunirme con iles para convencerme de que aceptara de novo o cárrego de Secretario Nacional de Esquerda Nacionalista. Nisa entrevista trasladeilles a miña intención de non facelo e argumentei, a maiores do antedito, que non era eu a persoa idónea para manter unha boa relación co Portavoz Nacional do B. N. G.. Como nisa primeira entrevista non accedín, houbo unha segunda, no mesmo lugar e co mesmo cenario. Ise apoio, o da mocidade, foi quizais determinante para que eu aceptara de novo ser Secretario Nacional. Sabedes quen encabezaba isa delegación e quen máis insistíu para que eu accedera? O ex compañeiro Xoán Báscuas. Sinceiramente, coido que hoxe xa sei porqué o facía. Se a política é isto, eu quero baixarme. Por certo, se alguén dubida do que vos relatei, pode preguntarlle si é certo a dous compañeiros que asistiron a isas dúas entrevistas e que hoxe están conosco nista sá. Alégrame vervos e felicítovos pola vosa honestidade, meus irmaos.

Despídomes pois como Secretario Nacional. Miñas irmás e meus irmaos, compañeiros da ialma, eiquí estou, en pe, erguido ante vós e comprometido con vós até o último alento. Estou eiquí porque me peta, como deixou dito he escrito o meu conveciño Celso Emilio Ferreiro a respeito do uso da súa lingua que tamén é a miña, e non choro nengún dos esforzos nen sacrificios que conlevou ser o voso Secretario Nacional. A vosa presenza e a vosa compañía compensa calquer dises esforzos, sacrificios ou sinsabores. En calquer caso, a miña capacidade de soportar traizóns e cobardías chegou ao seu límite. Fico ca vosa amizade e iso percúrame a felicidade de tervos coñecido e de compartir convosco iste magnífico proxecto político para poder algún día proclamar a independenza da nosa Patria.
.

Viva Esquerda Nacionalista!